Meisje van 8, achtergelaten in Oekraïne, blaffend aangetroffen naar vreemden nadat ze 'door honden was opgevoed'

Het verontrustende verhaal van een achtjarige jongen die alleen nog maar kon communiceren door te blaffen nadat hij door honden was opgevoed, heeft de wereld geschokt nadat het nieuws vorige week bekend werd. De verwaarloosde jongen werd vorige week ontdekt in een smerige hut in de Thaise provincie Uttaradit en kinderactiviste Paveena Hongsakul zei: "Hij sprak niet, hij blafte alleen maar. Het was zielig om te zien."

Maar hoe schokkend de ontdekking ook was, het is niet de eerste keer dat een kind opgroeit tussen een roedel wilde honden . Oxana Malaya onderging een soortgelijk lot en was even oud toen ze werd ontdekt. Hieronder blikken we terug op haar bizarre opvoeding, die opvallende parallellen vertoont met de recente zaak in Thailand.

Oxana was pas drie jaar oud toen haar gewelddadige en alcoholistische ouders haar in Cherson, Oekraïne , achterlieten. Om te ontsnappen aan de bittere kou nadat ze buiten was achtergelaten, zocht ze onderdak in een kennel met haar hondje Naida. Dit zou haar thuis zijn totdat ze vijf jaar later werd gevonden. Al snel behandelde Naida, samen met andere zwerfhonden in de omgeving, het meisje als een gelijke en deelde ze hun eten met haar en hield ze haar warm.

Het duurde niet lang voordat het kleine meisje de bastaarden nadeed nadat ze haar spraakvermogen had verloren. In plaats van zich als een normaal kind te gedragen, blafte ze om te communiceren, hijgde ze en liep ze op handen en voeten.

Oxana likte zichzelf schoon, net als de honden dat deden. Ook at ze haar eten, vaak met rauw vlees, van de vloer. Ze had immers alle menselijke vaardigheden die ze ooit bezat, verloren.

Vijf jaar lang leefde ze zo in het arme dorp Nova Blahovishchenka, maar de autoriteiten grepen in nadat Oxana op achtjarige leeftijd tegen een buurman had geblaft.

Toen de politie arriveerde, probeerden haar trouwe hondenvrienden haar agressief te beschermen, totdat het blaffende meisje uit de kennel werd verwijderd omdat de honden waren afgeleid door eten.

Oxana werd in 1991 door de sociale dienst opgenomen, maar paste zich uiteindelijk aan het leven als mens aan nadat ze in een pleeggezin was opgenomen. Ze is nu begin 40 en woont in een instelling voor speciale zorg.

In plaats van haar verleden te verbergen, is ze er open over. Zo vertelde ze eens aan 60 Minutes Australia dat haar moeder te veel kinderen had en dat er daardoor niet genoeg bedden waren voor iedereen.

Dit bracht haar uiteindelijk naar de kennel. Ze herinnerde zich: "Ik praatte tegen ze, ze blaften en ik herhaalde het. Dat was onze manier van communiceren."

Haar spraakmakende verwilderde geval leidde ertoe dat experts haar onderzochten. Directeur van de instelling voor speciale zorg waar Oxana verblijft, Anna Chalaya, zei: "Ze leek meer op een klein hondje dan op een mensenkind."

"Ze toonde haar tong als ze water zag en ze at met haar tong en niet met haar handen."

Oxana zou over de geestelijke capaciteiten van een zesjarig kind beschikken. Kinderpsycholoog Lyn Fry zei ooit: "Ik denk niet dat ze ooit zal kunnen lezen of iets anders nuttigs zal kunnen doen.

"Als je op je vijfde nog geen taal beheerst, zul je waarschijnlijk helemaal geen taal meer beheersen." In 2006 herenigde Oxana zich met haar vader en halfzus, maar de ongemakkelijke ontmoeting hielp niet bij het verwerken van haar aanhoudende trauma.

En terwijl ze het moeilijk heeft, zoekt ze nog steeds de troost van honden, en ze voegde eraan toe: "Als ik me eenzaam voel, merk ik dat ik alles doe, ik kruip op mijn handen. Zo eenzaam voel ik me. Omdat ik niemand heb, breng ik mijn tijd door met honden, ga ik wandelen en doe ik alles wat ik wil."