Moeder van de jongeman die door Zehra Kınık werd vermoord: Er is sprake van klassendiscriminatie

In de zaak waarin Zehra Kınık, de dochter van voormalig president van de Rode Halve Maan Kerem Kınık, terechtstond en verantwoordelijk was voor de dood van de 17-jarige Batın Barlasçeki in Beykoz, Istanbul, werd ze veroordeeld tot 4 jaar en 2 maanden gevangenisstraf en werd haar rijbewijs voor 2 jaar ingenomen.

ZE boden TWEE KEER GELD

Barlasçeki's moeder, Hasret Doğan, kwam in opstand tegen de beslissing. In een gesprek met ANKA verklaarde Doğan Kınık dat de familie hen twee keer eerder geld had aangeboden en zei het volgende: "We hebben ze niet geaccepteerd. Desondanks zeiden ze tijdens de laatste zitting dat ze de financiële compensatie op hun eigen manier hadden berekend en een rekening op mijn naam hadden geopend bij de PTT en het geld daar hadden gestort. We hebben zo'n verzoek niet ingediend. Waarom deed u zoiets tijdens de laatste zitting? Was dat om de rechtbank te beïnvloeden? Ik denk het wel. Omdat we de eerdere geldaanbiedingen ook niet hebben geaccepteerd. Zehra en Kerem Kınık gingen persoonlijk naar onze familievriend en zeiden: 'We zijn bereid alles te doen wat ze willen, inclusief de fontein en dergelijke, om Batıns naam levend te houden.' Er stond ook een zin in als: 'Als hij de zaak niet opgeeft, moet hij in ieder geval met de andere familie praten en hen overtuigen.' Natuurlijk hebben we dat niet geaccepteerd. Het recht op leven van mijn zoon is niet te koop. Daarom zet ik deze zaak tot het einde voort.'

"Hij vervolgde zijn pad bewust"

Moeder Hasret Doğan verklaart het volgende: "Er wordt gezegd dat ze een jaar zal uitzitten. Dat is precies waarom mensen niet bang zijn. De straf lijkt misschien hoog, vier jaar, maar dat is niet waar. Wat Zehra Kınık deed, was dat ze er bewust voor koos om niet te stoppen ondanks het stopbord, wat een rood licht is. Ze had een ongeluk kunnen voorzien toen ze daar passeerde, daarom bestaan ​​deze regels. De remmen van dit voertuig begaven het niet en het kon niet stoppen. De bestuurder van dit voertuig vervolgde zijn weg bewust. Het is noodzakelijk om een ​​goed onderscheid te maken tussen een ongeluk en bewust de weg opgaan.

"Ze negeerden mijn pijn"

Eerst zeiden ze dat mijn kind op de grond was gegooid. Toen ik het las, dacht ik: mijn kind dacht dat hij ging sterven en wierp zich op de grond om zichzelf te redden. Alleen al het feit dat hij besefte dat hij ging sterven, had een grote uitwerking op mij. Bij de volgende zitting kon hij zijn vriend tenminste vasthouden en omhelzen. Ze negeerden mijn pijn, ze negeerden het feit dat mijn zoon niet meer leefde. Ze gaven blijk van een groot gewetensgebrek en een grote ongevoeligheid. Wat bedoel je met dat hij zijn vriend kon vasthouden terwijl hij viel? Ze beschuldigden mijn zoon hiervan. Iemand die zich schaamt, kan zulke zinnen niet maken. Hij heeft respect voor een rouwende moeder en voor degene die haar heeft verlaten. Ze probeerden hem de schuld te geven. Ten slotte werd een zin als 'Hij leefde toen hij daar was' gebruikt. Ze maakten mij belachelijk...

"Hij geeft alles de schuld, maar hij is onfeilbaar"

Hij gaf alles de schuld aan; Hij gaf de weg de schuld, de verkeersborden, het gebrek aan verlichting, het zebrapad, de bushalte, de voetgangers, kortom, hij gaf eigenlijk alles de schuld. Maar hij is perfect, hoe kan dat? Hij zei herhaaldelijk voor de rechtbank dat hij psychisch instabiel was. Hij zegt dat hij psychisch instabiel is, waardoor hij voor de tweede keer in dezelfde auto kan stappen en een ongeluk kan krijgen. Terwijl ik deze dingen zeg, denk ik er vaak over na. Ik verplaatste mij in zijn schoenen. Ik wil dat voertuig niet met mijn ogen zien. Ik heb niet gezien waar mijn zoon is gevallen, ik kan daar niet bij. Hoe kan hij dan in dezelfde auto stappen als hij zelf de dood van een kind heeft veroorzaakt?

Omdat er in de ogen van de wet veel ongestraft blijft, werd er op sociale media gezegd: "Hij zal niet gestraft worden, hij zal niet naar de gevangenis gaan." Het was eigenlijk een terechte opmerking. Eerlijk gezegd waren wij hier ook bang voor. Daarom waren wij blij met de straf van 4 jaar. Als hij levenslang zou krijgen, zou het voor mij onmogelijk zijn om het geluk te ervaren dat zij verwachten. Ik heb een kind verloren. Alleen als mijn zoon terugkwam, kon ik gelukkig zijn, zoals zij dachten. Daarom is het voor mij onmogelijk om geluk te ervaren."

Bron: ANKA