Psychologisch drama Surfer en cultklassiekers The Godfather en The Godfather 2 draaien in de bioscoop: Op zoek naar de verloren tijd

"Je kunt een golf niet stoppen; hij zit vol pure energie. Alles beweegt naar een breekpunt," zegt een man tegen zijn zoon in Luna Bay. Zijn vader leerde hem daar surfen toen hij klein was, en de surfer, die zijn ouderlijk huis is komen kopen, zal zijn zoon in dezelfde baai leren surfen. Hij staat op het punt te scheiden en wil de relatie met zijn zoon versterken.

Een bende genaamd de Cove Boys verschijnt voor hem. Hun leider, Scally, verklaart: "Wie hier niet woont, kan hier niet surfen." Scally is een alfamannetje, terwijl de Surfer een bètamannetje is. Scally gelooft dat de moderne maatschappij mannen heeft verzacht; hij gelooft dat een zachte maatschappij zwakkere mannen voortbrengt. De Surfer wordt vernederd voor de ogen van zijn zoon. De intimidatie door de bende gaat door. Terwijl hij in de baai blijft en de sekte bestrijdt, begint de Surfer aan een spirituele reis om de verloren tijd van zijn jeugd terug te winnen. De Ierse regisseur Lorcan Finnegan (Vivarium, The Nocebo Effect) laat het publiek zien hoe ver de Surfer bereid is te gaan om zijn doel te bereiken. Er komt een moment waarop de Surfer zijn onderdrukte oergevoelens de vrije loop laat en het beest in hem loslaat. Met behulp van een verhalende taal die vergelijkbaar is met de esthetische textuur van lowbudgetfilms die in de jaren 70 en 80 in Australië zijn opgenomen, brengt Finnegan een eerbetoon aan de Australische New Wave-beweging door gebruik te maken van titelsequenties uit de jaren 70, effecten, zooms, framevervormingen en schitteringen.

DE KRACHT VAN DE NATUUR

Het psychologische drama, dat het verhaal vertelt van de hoofdpersoon, de surfer, die eerst alles verliest om zijn doel te bereiken en zich vervolgens herstelt, doet denken aan films als The Swimmer (1968), Wake in Fright (1971), Picnic at Hanging Rock (1975) en Long Weekend (1978). De film, die kritiek levert op toxische mannelijkheid, tribalisme en discriminatie en tegelijkertijd de kracht van de natuur verheerlijkt, heeft een zeer succesvolle cast.

In Surfer neemt Nicolas Cage eindelijk een personage met diepgang op zich. Julian McMahon, die op 2 juli overleed, zet een krachtige prestatie neer als sekteleider in Scally. Bijrollen zijn er voor Nicholas Cassim, Justin Rosniak en Finn Little. De levendige Australische wildernis is het centrale personage in de film, en de beelden van het landschap en de zonsondergang zijn poëtisch. Zee, aarde, wind, vlammen en de natuur zijn met elkaar verweven, en de personages, die heen en weer slingeren tussen realiteit en fantasie, worden vloeiend en ongrijpbaar.

DE FILM 'THE FATHER' IS 53 JAAR OUD

"The Godfather werd een hoeksteen voor films over georganiseerde misdaad", aldus William Friedkin, regisseur van The Exorcist. De film veranderde de koers van de Amerikaanse cinema, werd een onmisbaar onderdeel van de Amerikaanse cultuur en beïnvloedde zowel filmmakers als beginnende regisseurs. De film werd gemaakt in een moeilijke tijd in Hollywood, toen eind jaren zestig de krachten van verandering de verouderende filmindustrie bedreigden. Toen de pioniers van de industrie hun studio's aan grote bedrijven verkochten, richtten Francis Ford Coppola en George Lucas een klein bedrijf op in San Francisco.

In 1970 was het bioscoopbezoek laag. Paramount, de grootste studio, had een doorbraakfilm nodig. Elia Kazan, Costa Gavras, Arthur Penn en Richard Brooks sloegen de kans af om Mario Puzo's The Godfather te regisseren. Coppola beschreef de film als een familiegeschiedenis, een metafoor voor het kapitalisme in de Verenigde Staten. De studio weigerde aanvankelijk Marlon Brando en Al Pacino te casten, maar na het zien van de scène met het bloedbad in het restaurant, veranderde het bedrijf van gedachten. The Godfather was ook de eerste film die de maffia van binnenuit portretteerde. Net als in de tragedie handelden de personages uit eer, loyaliteit, rechtvaardigheid en plichtsbesef. De familie Corleone, die de "American Dream" wilde verwezenlijken, zette hun overlevingsstrijd voort. Toen Vito Corleone overleed, nam zijn zoon Michael het over.

The Godfather Part II is een decadente film, waarin Michael nog meedogenlozer en brutaler wordt dan zijn vader. In beide films speelden enkele van de beste acteurs uit die tijd: Marlon Brando, Al Pacino, James Caan, Robert Duvall, Diane Keaton en Talia Shire. Het American Film Institute riep The Godfather uit tot beste film, na Citizen Kane (Orson Welles, 1941). Op 51 en 53 jaar oud behouden The Godfather Part II (1972) en The Godfather Part II (1974) hun cinematografische uitmuntendheid en zullen dat ook blijven doen.