Levenslessen van Türkan Şoray

Ze was nog maar een kind toen ze door Türker İnanoğlu werd opgemerkt op een set die ze toevallig tegenkwam in de jaren 60, de gouden eeuw van Yeşilçam. Ze maakte haar filmdebuut in de film "Köyde Bir Kız Sevdim" (Ik hield van een meisje in het dorp). Haar ster steeg snel in populariteit met een reeks films.

Ze kreeg de bijnaam "Sultan" vanwege haar "Şoray Kanunları" (Wetten van Şoray) en haar identiteit als een sterke vrouw die weet wat ze wil. Met 222 films die ze heeft gemaakt, mag ze zich de "actrice met de meeste films ter wereld" noemen.

Hij won talloze prijzen…

Dus, wat heeft ze in haar privéleven meegemaakt? Şoray legt het antwoord op deze vraag voor het eerst gedetailleerd uit aan journaliste en auteur Bircan Usallı Silan in haar boek "Türkan ve Hayat" (Turkan en het leven), zonder zich zorgen te maken over "wat zal deze persoon zeggen?" Terwijl ze haar pijn, vreugde, wrok en weerstand uitdrukt, biedt ze ook levenslessen.

Eigenlijk was het heel moeilijk

Toen ik Türkan Şoray vroeg: "Vond je het niet moeilijk om over je privéleven te praten?" antwoordde ze: "Natuurlijk waren er veel momenten waarop ik het moeilijk had, zelfs even pauzeerde en diep ademhaalde. Ik heb voor het eerst veel over mezelf en mijn leven gedeeld, maar ik ben er blij mee. Ik wilde dat de mensen die van me houden me beter leerden kennen. We hebben allemaal verschillende werelden in ons. Ik wilde de pijn, vreugde en weerstand die ik heb ervaren delen. Ik ben blij dat ik deze dingen met heel mijn oprechtheid kan delen."

Wensen voor het verleden

Toen ik vroeg: "Dus, waar heb je spijt van?", was zijn antwoord: "Ik heb zoveel spijt... Wie niet? De omstandigheden van het leven, de moeilijkheden van het leven en de dagen van de jeugd leiden onvermijdelijk tot spijt. Als ik weer jong was, zou mijn eerste prioriteit zijn om mijn opleiding af te maken. Bovenal zou ik mezelf willen waarderen en zoveel mogelijk compassie met mezelf willen voelen. Het leven behandelt niet iedereen gelijk, dus we blijven zitten met spijt... Toch draagt ​​elke lijn in mijn lichaam de sporen van een leven dat ik nooit zal vergeten...

HIJ IS EEN ONDERWIJSVRIJWILLIGER

Türkan Şoray was een UNICEF Goodwill Ambassador. Ze raakte vele levens en creëerde bewustzijn via de school die ze bouwde en haar maatschappelijke projecten.

Toen ik Şoray, die veel moeite steekt in onderwijs, vooral voor meisjes, vroeg naar haar doelen op dit gebied, zei ze:

Hij wil het licht vergroten

Ik zeg altijd... Vrouwen zullen de wereld veranderen. Daarom is onderwijs voor meisjes altijd een topprioriteit voor mij geweest. Ik probeer er alles aan te doen, maar ik wou dat ik meer mogelijkheden had.

Als ik meisjes zou kunnen bereiken die geen toegang hebben tot onderwijs, vooral in afgelegen dorpen in Anatolië, nieuwe scholen zou kunnen bouwen en hun hand zou kunnen vasthouden... Het licht dat een meisje ontsteekt, verlicht niet alleen haar eigen leven, maar de hele wereld. En ik zal alles blijven doen wat in mijn vermogen ligt om dat licht te verspreiden.

Hij gaf opvallende boodschappen

Laten we het nu over 'Türkan en Hayat' hebben... Hier zijn enkele uitspraken van de kunstenaar in het boek...

Voed je dochters op met liefde, niet met druk .

Het moederschap van mijn moeder was heel anders dan dat van mij. Ze had heel strenge regels... Ze dacht dat autoriteit alles was. De filmwereld is een onbekende wereld, en we betraden samen die wereld van mannen. Mijn moeder was pas 35, ik was 17. In werkelijkheid probeerde ze me te beschermen. Haar beschermende wapen was het vuur in haar handpalm, want als ze boos werd, schoot ze er een af. Ze voedde ons op met die angst. Die klappen waren niet zomaar klappen... Ze waren een gebrek aan vertrouwen in mensen en in zichzelf, een overtuiging dat iedereen behalve degenen die heel dicht bij haar stonden slecht waren, een constante angst om fouten te maken. Daarom heb ik Yağmur opgevoed in een poging haar te begrijpen. Ik heb haar nooit een hand aangeraakt. Ze voelde zich sterk, niet zwak. Ik raad iedereen aan om hun dochters op te voeden met liefde, niet met onderdrukking.

'Ik ben een heel gelukkige moeder'

Şoray zegt: "Ik weet dat Yağmur heel veel van me houdt. Mijn koekje weet ook hoeveel ik van haar hou."

'Er is een heel leven voorbijgegaan waarin ik niet kon leven zoals ik wilde'

Er waren tijden dat ik zo graag gekke dingen wilde doen... mezelf overgeven aan de grillen van de tijd, zonder me zorgen te maken over wat anderen zouden zeggen, zonder verantwoording af te hoeven leggen, zonder verantwoording af te hoeven leggen... Maar ik onderdrukte mezelf altijd. Ik leefde nooit zoals ik wilde, en de jaren verstreken...

'Ik kon niet hand in hand met mijn vriendin in het park zitten'

Ik kon noch mijn kindertijd, noch mijn jeugd beleven. Tranen welden op in mijn ogen als ik na het werk stelletjes naast elkaar in het park zag zitten. "Wie weet welke mooie gevoelens ze wel niet moeten ervaren?", dacht ik. Ik zou nooit hand in hand met mijn geliefde in het park kunnen zitten. Van Türkan werd ik plotseling Türkan Şoray. Ik heette Türkan Hanım. Dat heb ik nooit meegemaakt. Ik verlangde naar een romantische tienerliefde, maar dat lukte niet. Mijn 19-jarige relatie met Rüçhan Adlı was "vrijwillige gevangenschap". Vandaag de dag zou mijn vrijheid belangrijker zijn.

'Ik voel me jong'

Şoray zegt: "Op mijn leeftijd kan ik gekke dingen doen, want ik voel me alsof ik 35-40 ben. Ik kan echt van een man houden, ik kan verliefd worden, ik kan zingen en dansen."

'Geld, rijkdom en roem hebben geen waarde'

Er zijn twee dingen in mijn leven die me gelukkig maken. De liefde van het publiek is er één van, en de liefde van mijn dochter ook. Geld, rijkdom, roem, ouder worden... Geen van beide is belangrijk.

"Het is onderwijs dat het leven verandert, niet de echtgenoot."

Ik wil dat mijn dochters onderwijs krijgen. Omdat ik weet dat onderwijs, niet echtgenoten, hun leven verandert. Vrouwen zouden zichzelf moeten waarderen. Er zijn zoveel vrouwen die dit besef missen, die zich niet bewust zijn van hun eigen identiteit. Natuurlijk is dit ook een onderwijsprobleem. Om dit op te lossen, moeten meisjes, jonge vrouwen, studeren en een carrière nastreven. Ze zouden moeten trouwen als ze met beide benen op de grond staan.

'Vrouwen op het platteland moeten bewust gemaakt worden'

Atatürk zei dat de veiligere en correctere weg ligt in de deelname van vrouwen aan alle aspecten van het leven. Waarom kunnen vrouwen dan niet adequaat deelnemen aan het leven? Waarom discussiëren we nog steeds over genderdiscriminatie en ongelijkheid? Vrouwen moeten opkomen voor hun rechten. Daarom moeten wij, vrouwen in de stad, onmiddellijk de krachten bundelen met vrouwen op het platteland via maatschappelijke organisaties om hun bewustzijn te vergroten.