Een politiek verhaal waarin de jager op pad gaat en wordt opgejaagd

In de scène waarin de priester het doden van dieren verdedigt als een 'goddelijk recht', is de kreet van onze held: "Hoe kun je naar zulke dingen luisteren?" niet alleen het breekpunt van de film; het is een collectieve kreet, gericht aan het dove systeem van deze tijd.

Stel je een moordmysterie voor dat op zoek is naar dierenrecht. De slachtoffers zijn mensen, de daders de natuur. Deze film, die zich afspeelt in de besneeuwde, mistige eenzaamheid van de Poolse grens, schetst de jacht, mannelijkheid en macht. Spoor, verfilmd door Agnieszka Holland, een van de meest invloedrijke figuren in de Europese cinema, is niet zomaar een detectiveverhaal. Het is ook een elegie over de natuur. De stemmen van dieren en de uiting van vrouwelijke woede. De film construeert een schokkend politiek discours door de bloeddorst van de jacht, vermomd als een "hobby", de hypocrisie van het door mannen gedomineerde systeem en de overheersing van religie over de natuur bloot te leggen. De retoriek is even hard en direct als de esthetiek. De gejaagden worden gejaagd. Centraal in de film staat Janina Duszejko, een astrologe, feministe en anarchistische vrouw die in harmonie met de natuur leeft. Het verhaal wordt verteld vanuit haar ogen, en daardoor zijn we getuige van een schokkende transformatie van individuele eenzaamheid naar collectieve rebellie. Na hun verloren hond beginnen de mannelijke jagers van het dorp één voor één te sterven. Deze sterfgevallen, die aanvankelijk mysterieus leken, gaan veel verder dan de vraag "wie is de moordenaar?" uit klassieke detectiveverhalen. Want hier beperkt de misdaad zich niet tot een lichaam dat op de grond valt. Deze moorden laten zien dat het geduld van de natuur opraakt en dat een geweten dat gerechtigheid zoekt voor dieren namens de mens, niet langer zal zwijgen.

ECOFEMINISME IN DE NIEUWE GOLF

Regisseur Agnieszka Holland is een van de levende meesters van de politieke cinema. Ze begon haar carrière als assistent van Andrzej Wajda en verwierf zowel esthetische als ethische diepgang door haar samenwerking met Kieslowski. Spoor markeert in feite een nieuwe uitbreiding in de filmografie van regisseur Holland; binnen een natuurmythologie verweven met gothic-elementen, laat het zien dat rechtvaardigheid niet alleen opnieuw kan worden vormgegeven door middel van wetgeving of antropocentrische moraal, maar ook in ecologische en politieke contexten. Naar mijn mening is deze film een ​​opvallende en politieke representatie van dierenrechtencinema . In één opzicht portretteert de film de woede van natuurlijke rechtvaardigheid en ecofeminisme als een krachtige rebellie tegen antropocentrisch geweld. Holland brengt op treffende wijze de boodschap over aan het publiek dat "het beschermen van dieren en de natuur niet alleen een individuele keuze is, maar een politieke en ethische verplichting." In de scène waarin de priester in de christelijke preek het doden van dieren verdedigt als een "goddelijk recht", is de kreet van onze held: "Hoe kun je naar deze onzin luisteren?" niet alleen het breekpunt van de film; een collectieve kreet gericht aan het dove systeem van deze tijd. Agnieszka Mandats acteerwerk in de hoofdrol is de filmische belichaming van onderdrukte woede. De kilte van de beelden, die de eenzaamheid van het personage weerspiegelen, en de schoonheid van de natuur contrasteren scherp met de verrotheid van het systeem. Ik hou van Trace, niet zozeer vanwege het verhaal, maar vanwege de politieke en esthetische lading. De film is een beetje als een sprookje dat maar doorgaat. Maar dit verhaal ruikt naar buskruit, niet naar toverstof.

GEÏNDUSTRIALISEERDE OFFICIËLE MOORD: JAGING

De marsen voor mensenrechten staan ​​niet langer op zichzelf. Eisen voor vrouwenbevrijding, milieurechtvaardigheid, antiglobalisering en gelijkheid tussen soorten marcheren zij aan zij. De marsen, bijgewoond door meer dan tienduizenden mensen, zijn een baken van hoe de straten van de toekomst eruit zullen zien. En de jacht in het bijzonder... de geïndustrialiseerde versie van "officiële moord". Het is zo archaïsch, zo barbaars, dat het voelt als het residu van een schandelijk verleden waartoe we niet langer behoren. Jachttoerisme, dat jaarlijkse inkomsten genereert variërend van $ 3 tot $ 25 miljoen, bouwt een ongereguleerde, onbetwiste, maar groeiende economie op in Turkije. De cijfers in Europa zijn nog duizelingwekkender. Spanje verdient jaarlijks $ 6 miljard, Frankrijk $ 90 miljard en Duitsland $ 150 miljard. De jaarlijkse inkomsten van jachttoerisme in Zuid-Afrika bedragen meer dan $ 500 miljoen. Deze cijfers zeggen ons iets: dieren worden niet alleen in het wild gejaagd, maar ook op de financiële markten. En in Turkije is het nog steeds een sector die gepromoot wordt onder het mom van "sport" en "toerisme". Denk eens aan de volgende definitie op de officiële website van de overheid: "Jagers krijgen de kans om verschillende culturen te leren kennen door waardevolle souvenirdelen van wilde dieren, zoals hoorns, tanden en huiden, te bezitten." Klinkt deze zin niet als de openingszin van een horrorfilm? Zo ja, dan bent u tegen de jacht.