Waarom werd journalist Altaylı gearresteerd?

Fatih Altaylı is een van de beroemdste en meest controversiële journalisten van Turkije. Hij werd twee dagen geleden gearresteerd volgens een zeer bekende methode. Een van de trollen van de Paleiskring wees hem aan, het Openbaar Ministerie ondernam actie en het resultaat: Silivri. Dit proces verliep voor veel journalisten op dezelfde manier. Het lijdt echter geen twijfel dat de arrestatie van Altaylı zelfs voor deze regering een stap voorwaarts moet worden beschouwd.

Het is algemeen bekend dat de reden voor de arrestatie van Fatih Altaylı noch in de notulen van de rechtszaak, noch in de geschriften van regeringsgezinde schrijvers zoals Cem Küçük te vinden is. De werkelijke redenen zijn heel anders. De reden voor de arrestatie van Altaylı laat ook zien wat de regering vandaag van plan is, wat haar toekomstplannen zijn en waar haar zwakke punten liggen.

De druk zal aanhouden te midden van het lawaai van een nieuwe grondwet: het AKP-MHP-blok moet druk uitoefenen op alle geledingen van de maatschappelijke oppositie om zijn macht te behouden. Deze druk leidt vaak tot de arrestatie van prominente figuren. Niet alleen politici, maar ook vakbondsleden, jongeren en journalisten ondergaan een soortgelijk lot. Druk, geweld en tirannie blijven de meest prominente kenmerken van dit regime.

De regering is zwak en hulpeloos: Hoewel het paleis met al zijn grandeur opvalt, beleeft het de zwakste periode in zijn geschiedenis. Het heeft het communicatieveld bijna volledig overgenomen voor ideologische hegemonie. Maar dat was niet genoeg. De YouTube-uitzendingen, waaronder die van Fatih Altaylı, hebben uitzendingen net zo effectief gemaakt als het mediasysteem dat met enorme budgetten is opgezet. Met een camera en een statief zetten ze het miljarden kostende directoraat van communicatie onder druk. De belangrijkste reden voor de arrestatie van Fatih Altaylı is ongetwijfeld zijn uitzendingen en de impact die deze uitzendingen hebben. Het was buitengewoon verontrustend voor het paleis om anti-regeringsnieuws te publiceren in zijn programma's, die elk vijf dagen per week door bijna 1 miljoen mensen worden bekeken.

Geen ideeën of vertellers meer over: De AKP, met steun van imperialisten, verkocht zo'n vijftien jaar lang dromen. Ze probeerde constant de maatschappij te overtuigen met nieuwe ideeën en verwachtingen te scheppen bij de bevolking. Maar nu is de zee van verlangen verdwenen. Toespraken die worden gehouden terwijl ze naar Promter kijken, boeien de mensen helemaal niet.

Als extra kop kunnen we toevoegen dat de regering geen effectieve medianamen meer heeft. Denk eens terug aan een periode geleden. Ahmet Altan, Nazlı Ilıcak, Fehmi Koru... De lijst is eindeloos. Deze namen waren degenen die de AKP de belangrijkste steun gaven en zeer bedreven waren in het creëren van de publieke opinie. Nu is de "grote regering" in handen van Cem Küçük en Abdülkadir Selvi. Kijk eens naar de ernst van de situatie. Het is voor deze namen niet mogelijk om de invloed van journalisten zoals Altaylı te weerstaan. Het is duidelijk dat het echte leven en de vertellers ervan veel sterker staan ​​tegenover de betaalde illusionisten van de regering.

Voor een regering die geen ideeën of verhaal heeft, blijft er maar één optie over: degenen die zich tegen haar verzetten, arresteren.

AANKLACHT WERKT NIET

Er zijn veel woorden die onderdrukking en tirannie in Turkije definiëren, maar de meest bekende/gebruikte slogan van de afgelopen jaren is ongetwijfeld "Silivri is koud". Deze slogan drukt enerzijds de macht van de regering uit en anderzijds de wens om mensen ongerust te maken. Deze wens van de regering bleef niet beperkt tot slogans. Haar kunstenaars, journalisten, schrijvers, politici en zelfs astrologen stuitten op de koude muren van Silivri.

Als je je afvraagt ​​of de overheid met deze methode de verwachte resultaten heeft kunnen bereiken, is dat een groot raadsel. De toename van het aantal detenties en arrestaties, die bijna een punt van willekeur bereikten en gewoon werden, heeft een einde gemaakt aan het "schokkende" effect op de samenleving. Het is niet langer een instrument om angst te zaaien.

De regering creëerde niet de 'terugtrekkings'-trend die ze van de operaties verwachtte. Sterker nog, het tegenovergestelde gebeurde: er ontstond een groot gevoel van onrechtvaardigheid en de woede groeide. Niemand keek naar de rechtvaardigingen in de aanklacht. Alle arrestaties werden in de ogen van het publiek gecodeerd als 'de zelfbeschermingsreflex van de regering'. Deze situatie werd ook weerspiegeld in de opiniepeilingen. Elke operatie deed de steun voor de regering iets afnemen.

Ondanks dit alles weten we dat de regering deze weg niet mag opgeven. Want deze methode is niet alleen voorbehouden aan het paleis. Dit is een gemeenschappelijk kenmerk van alle regeringen die de publieke steun en het vermogen om instemming te genereren hebben verloren. Een ander gemeenschappelijk kenmerk is dat geen van hen zo lang kan leven als ze wil.

Paleisadviseur Oktay Saral deelde vóór de arrestatie van Altaylı een bericht op sociale media: "Het water is opgewarmd." Als we naar de regering van vandaag kijken, is het niet mogelijk om de watertemperatuur precies te meten. Maar we kunnen gerust stellen dat de zandloper achteruit is gedraaid. Elke dag stromen er een paar zandkorrels meer naar beneden. En dat ondanks al deze onderdrukking en tirannie.

Hoe luidde die beroemde spreuk ook alweer:

"Je kunt alles met het zwaard doen, maar je kunt er niet op zitten."