Er werd gezegd dat hij de dag na zijn geboorte in de steek was gelaten. 37 jaar later wordt hij nog steeds achtervolgd door zijn verleden... Is de adoptie in handen gevallen van oplichters?

Aaron Grzegorczyk werd geboren op 28 april 1988 in een kliniek in Anyang, Zuid-Korea, ongeveer 18 kilometer ten zuiden van Seoul. Hij kreeg te horen dat zijn moeder, een alleenstaande 19-jarige vrouw, hem de dag na de bevalling in de steek had gelaten. Hij geloofde dit al jaren, maar een recent onderzoek bracht hem ertoe zich af te vragen of ook hij slachtoffer was geworden van adoptiefraude. Vanaf die dag begon hij zijn verleden in twijfel te trekken.

SLACHTOFFER VAN EEN 50-JARIGE ADOPTIEOPLICHTING?

Minder dan vijf maanden na zijn geboorte werd Aaron Grzegorczyk ter adoptie afgestaan door Pools-Amerikaanse ouders in Bay City, Michigan. Hij was het eerste kind in dit gezin. Zijn biologische moeder, zo stond in haar adoptiepapieren, had hem afgestaan om "de best mogelijke toekomst te hebben".

Grzegorczyk had het verhaal nooit in twijfel getrokken, tot afgelopen maart, toen een vriend haar een artikel stuurde waarin de Zuid-Koreaanse overheid bekent dat er al vijf decennia lang sprake is van adoptiefraude .

"Ik was sprakeloos toen ik het nieuws las. Ik had hier absoluut geen idee van", vertelde Grzegorczyk aan de Washington Post. Nadat ze het nieuws had gelezen, begon ze meteen zijn verleden te onderzoeken.

VALSE GEBOORTENNAMEN EN VERHALEN WERDEN GESCHREVEN

Eerder dit jaar publiceerde een onafhankelijke onderzoekscommissie, aangesteld door de Zuid-Koreaanse overheid, een rapport waarin voor het eerst werd erkend dat het land mensenrechtenschendingen heeft toegestaan in wat zij bekritiseerde als een decennialange "winstgedreven adoptie-industrie" .

Uit een onderzoek naar tientallen gevallen tussen 1964 en 1999 bleek dat sommige kinderen zonder hun toestemming bij hun biologische ouders werden weggehaald, terwijl anderen een valse geboortenaam en een valse voorgeschiedenis kregen en vervolgens naar het buitenland werden gestuurd om hoge adoptiekosten te betalen .

Sommigen werden zonder juridisch geldige documentatie of met weinig of geen screening van het toekomstige adoptiegezin gestuurd, en instanties haastten zich vaak om aan de orders of quota te voldoen in wat het rapport omschreef als ‘massale uitzettingen van kinderen om aan de vraag te voldoen’.

"De langdurige praktijk van interlandelijke adoptie is een teken dat de overheid er niet in slaagt haar verantwoordelijkheid na te komen om de fundamentele mensenrechten van haar burgers te beschermen", aldus de Waarheids- en Verzoeningscommissie (TRC) , een onafhankelijk overheidsagentschap dat is opgericht om de mensenrechtenschendingen in het verleden in het land te onderzoeken en openbaar te maken.

Ouders kregen te horen dat hun kinderen bij de geboorte stierven

De conclusies van de TRC zijn gebaseerd op een gedeeltelijke beoordeling van 367 gevallen die zijn ingediend door geadopteerden in 11 landen .

Het is onduidelijk hoeveel van de naar schatting meer dan 200.000 Koreaanse kinderen die sinds het einde van de Koreaanse Oorlog internationaal zijn geadopteerd, onder illegale voorwendselen naar het buitenland zijn gestuurd. Deskundigen zeggen echter dat slechte praktijken bij adoptiebureaus wijdverbreid zijn.

In sommige gevallen werd er tegen de biologische ouders gelogen en werd hen verteld dat hun kind kort na de geboorte stierf.

"We hebben geen enkel geval gezien waarbij er geen problemen waren", aldus Boon Young Han, een van de Deense geadopteerden die zich verenigden in de Danish Korean Rights Group en met succes campagne voerden om de Zuid-Koreaanse regering ertoe aan te zetten een onderzoek in te stellen. De organisatie, die Boon Young Han oprichtte, heeft talloze gevallen nauwgezet onderzocht.

'DAT WAS HET EERSTE EMOTIONELE PROBLEEM DAT IK IN MIJN LEVEN KWAM'

Voor Grzegorczyk heeft het laatste nieuws haar hele leven in twijfel getrokken. Ze was pas 10 jaar oud toen haar adoptiemoeder haar vertelde dat haar biologische moeder haar in de steek had gelaten. Nu beschrijft ze dat moment als haar "eerste existentiële crisis" en zegt: "Het was de eerste mentale en emotionele uitdaging die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt."

Toen Grzegorczyk werd geboren, had Zuid-Korea zich net ontworsteld aan de wijdverbreide armoede van na de oorlog en was het land midden in een jarenlange strijd voor democratisering.

Grzegorczyk vertelde dat hij opgroeide met het gevoel een buitenstaander te zijn in een overwegend blanke samenleving en dat hij al in zijn vroege tienerjaren gedragsproblemen begon te krijgen.

Hij studeerde grafisch ontwerp in 2006, maar stopte ermee tijdens de financiële crisis van 2008, uit angst dat zijn diploma nutteloos zou zijn. Daarna werkte hij jarenlang als ambulanceverpleegkundige. Dit werk was zo belastend voor hem dat hij uiteindelijk de diagnose posttraumatische stressstoornis kreeg. Grzegorczyk begon te kampen met drugsmisbruik. Hij gaf zijn baan, waar hij bijna het minimumloon verdiende, op om drugs te gaan verkopen, wat hem verschillende gevangenisstraffen opleverde.

Toen hij in 2019 te horen kreeg dat hij zwanger was, wilde hij zijn leven veranderen en ging hij aan de slag als dakdekker.

"Ik ben eindelijk op een punt aangekomen waar ik mezelf niet gelukkig kan noemen, maar ik heb grotendeels vrede " , zei Grzegorczyk, terwijl haar glimlach plaatsmaakte voor tranen totdat ze dit allemaal onlangs hoorde.

Activisten en geadopteerden bekritiseren adoptiebureaus in Zuid-Korea al jaren omdat ze traag en niet meewerkend zijn bij het delen van adoptiegegevens.

Veel geadopteerden die met The Washington Post spraken, vertelden dat ze al jaren op zoek waren naar hun volledige dossier. Ze worstelden zich door de bureaucratische rompslomp van de samenwerking met adoptiebureaus in Zuid-Korea en het indienen van verzoeken op grond van de Wet openbaarheid van bestuur in hun thuisland.

"De documenten zijn niet zomaar een stukje papier. Ze vormen onze enige aanwijzing, onze enige kans om onze ware identiteit te achterhalen", aldus Boon Young Han. Zuid-Korea heeft onlangs alle adoptiebureaus opgedragen hun dossiers vanaf juli over te dragen aan een overheidsinstantie genaamd het Nationaal Centrum voor Kinderrechten.

Han zei dat de verandering het zoeken naar familieleden voor geadopteerden zou kunnen standaardiseren, maar hij vreest ook dat sommige documenten tijdens de overdracht verloren kunnen gaan. Ondertussen debatteren politici over de vraag of ze meer adopties moeten onderzoeken.

ER IS GEEN POLITIERAPPORT VAN VERLATING

In het geval van Grzegorczyk roepen de documenten die zijn adoptiemoeder voor hem bewaarde, een aantal vragen op: er is bijvoorbeeld geen politierapport in het dossier waarin wordt beweerd dat Grzegorczyk is achtergelaten, en ook geen door zijn biologische ouder ondertekend formulier voor toestemming tot afstanddoening.

Noch de naam, noch het adres van de kliniek waar hij als pasgeborene zou zijn achtergelaten, worden in de documenten vermeld , en veel velden op de formulieren zijn leeg gelaten. Zijn familieherkomst wordt alleen vermeld als "Hanyang", een algemene term voor Seoul.

Hoop op hereniging

Een medewerker van het adoptiebureau vertelde Grzegorczyk dat ze telefonisch met haar vermeende biologische moeder had gesproken. De medewerker zei dat de vrouw "blij" was om contact te hebben met Grzegorczyk en hier al lang op had gewacht.

De medewerkster vroeg Grzegorczyk een brief te schrijven waarin ze zichzelf voorstelde. Het bureau bevestigde dat deze brief vertaald en binnen een paar dagen verzonden was. In de brief sprak Grzegorczyk vol genegenheid over haar 5-jarige dochter Isla, haar broer en zus, een Koreaanse adoptiezoon , en haar jonge neefjes.

"Ik heb nooit geprobeerd je te bellen, omdat ik dacht dat je niet gevonden wilde worden. Ik heb zoveel vragen die ik je wil stellen. Maar ik wil je niet overweldigen. Ik ben zo blij dat je met me wilt praten," schreef ze in haar brief.

Maar Grzegorczyk heeft sindsdien niets meer van haar moeder vernomen . Een medewerker van het adoptiebureau vertelde haar dat haar zaak in juli zou worden overgedragen aan de overheidsinstantie die de adoptiedossiers beheert, en ze zei dat haar moeder niet reageerde op een tweede telefoontje.

Hij vroeg de medewerker om zijn contactgegevens aan zijn moeder te geven. Midden mei, midden in de nacht, reed hij terug uit Detroit en probeerde zijn teleurstelling te verbergen in een videoboodschap met grapjes en een glimlach.

"Ik had nooit verwacht iets van iemand in mijn leven te horen. Misschien was mijn papierwerk niet verzonnen," voegde hij eraan toe.