De aarde en ons sterrenstelsel zijn in een mysterieus gigantisch gat geplaatst

Wetenschappers beweren dat de aarde en ons hele Melkwegstelsel zich mogelijk in een mysterieus gigantisch gat bevinden. Een van de moeilijkste mysteries van de wetenschap is het feit dat het heelal momenteel sneller uitdijt dan vlak na de oerknal. Maar nu beweren wetenschappers dat ze een verrassende oplossing hebben gevonden voor dit decennialange probleem. Volgens hen bevinden de aarde, het zonnestelsel en de hele Melkweg zich nabij het centrum van een gigantisch mysterieus gat.

Omdat de ruimte in deze lokale leegte sneller uitdijt dan waar ook in het heelal, creëert het de illusie dat de uitdijing versnelt, schrijft de Daily Mail. Deze radicale oplossing zou kunnen helpen bij het oplossen van het probleem dat wetenschappers de "Hubble-spanning" noemen, maar het is niet zonder problemen. Het belangrijkste is dat onze standaardvisie op het heelal ervan uitgaat dat materie redelijk gelijkmatig over de ruimte verdeeld zou moeten zijn, zonder grote gaten.

Nieuw onderzoek, gepresenteerd op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society, beweert echter dat het "geluid van de oerknal" deze theorie ondersteunt.

Volgens deze nieuwe observaties is de kans dat we ons in een vacuüm bevinden 100 miljoen keer groter dan de kans dat dit niet het geval is.

De Hubble-spanning wordt veroorzaakt door de zogenaamde Hubble-constante, die weergeeft hoe snel het heelal uitdijt, legt de Daily Mail uit. We meten dit door naar objecten zoals sterrenstelsels te kijken en te berekenen hoe ver ze van ons verwijderd zijn en hoe snel ze zich verwijderen.

Het probleem ontstaat wanneer we teruggaan naar het vroege heelal en het licht van extreem verre objecten meten.

Gebaseerd op onze beste theorieën over het heelal, geven deze vroege waarnemingen een heel andere waarde voor de Hubble-constante dan huidige metingen.

Dr. Indranil Banik, astronoom aan de Universiteit van Portsmouth, vertelde MailOnline: "De expansiesnelheid is momenteel ongeveer 10 procent hoger dan verwacht. De huidige expansiesnelheid is een belangrijke parameter in elk kosmologisch model, dus dit is een heel groot probleem. Stel je twee verschillende metingen van de lengte van je woonkamer voor die 10 procent verschillen, maar beide meetlatten zijn gemaakt door gerenommeerde bedrijven. Zo is het, maar dan voor het hele universum."

Dr. Baniks nieuwe oplossing voor dit probleem is dat alleen objecten in de buurt van de aarde sneller versnellen dan het hele universum. Dit komt mogelijk doordat de Melkweg zich dicht bij het centrum van een lege ruimte met lage dichtheid bevindt, met een diameter van ongeveer een miljard lichtjaar en een dichtheid die ongeveer 20 procent lager ligt dan die van het universum als geheel.

Als er een groot gebied met heel weinig materie in zat, zouden objecten in het gat door de zwaartekracht naar de dichtere gebieden aan de randen worden getrokken, vervolgt de Daily Mail. Naarmate de leegte zich vulde, zouden objecten zich sneller van de aarde verwijderen dan anders het geval zou zijn, waardoor de illusie ontstond dat de uitdijing van het heelal versnelde.

Als dit bewezen zou kunnen worden, zou het Hubbleprobleem opgelost zijn, zonder dat er aanvullende factoren, zoals donkere energie, toegevoegd hoeven te worden om te verklaren waarom het heelal versnelt.

Het enige probleem is, zoals de Daily Mail opmerkt, dat het standaardmodel van het heelal er doorgaans van uitgaat dat materie redelijk gelijkmatig verdeeld is over zulke grote schaalgroottes.

Maar Dr. Banik zegt dat recente waarnemingen van het "Bing-baggeluid" dit idee ondersteunen. In de eerste seconden na de oerknal bestond alle materie in het heelal uit een superheet plasma, bestaande uit fotonen en deeltjes, baryonen genaamd. Toen dit plasma door de zwaartekracht werd samengedrukt, kaatste het terug, waardoor akoestische "geluidsgolven" door de ruimte werden gestuurd.

Naarmate het heelal afkoelde, bevroor deze golven en vormden ze een regelmatig patroon van pieken en dalen in de verdeling van sterrenstelsels, bekend als baryon-akoestische oscillaties (BAO's). In een grote lokale leegte waar de ruimte snel uitdijt, lijken deze golven dichterbij dan ze zouden moeten zijn.

Dr. Banik zegt dat de laatste BAO-metingen meer consistent zijn met het bestaan van een leegte dan met een glad heelal: "Gebaseerd op alle BAO-metingen van de afgelopen twintig jaar, is het lokale leegtemodel ongeveer honderd miljoen keer waarschijnlijker dan geen leegte."