De 20 beste films op Amazon Prime op dit moment (juli 2025)

De afgelopen jaren hebbenNetflix en Apple TV+ gestreden om het meest prestigieuze filmaanbod, maar een aantal van de beste films vind je op Amazon Prime Video. De streamer was een van de eersten die filmfestivalfavorieten en andere geliefde favorieten oppikte, en ze staan allemaal nog steeds in de bibliotheek. Dus als ze je de eerste keer niet zijn opgevallen, is dit het perfecte moment om ze in te halen.

Onze selectie van de beste films op Amazon Prime vind je hieronder. Alle films in onze gids zijn inbegrepen bij je Prime-abonnement – huren is hier niet nodig. Als je genoeg films hebt gekeken, bekijk dan onze lijsten met de beste series op Netflix en de beste films op Disney+ als je op zoek bent naar iets anders om te kijken. We hebben ook een gids met de beste series op Amazon , mocht je daar zin in hebben.

Als je iets koopt via links in onze verhalen, kunnen we een commissie ontvangen. Dit helpt ons bij het ondersteunen van onze journalistiek. Lees meer .

Wanneer de Londense rechercheur Billings (Sean Bean) bij zijn infiltratie in criminele organisaties op een doodlopende weg stuit, wendt hij zich tot de enigen die hij kan vertrouwen: worstelende improvisatieacteurs. Dit absurde concept wordt tot in den treure uitgebeeld door Bryce Dallas Howard als Kat, een comédienne die wanhopig op zoek is naar haar grote doorbraak, en Orlando Bloom als de onhandelbare Marlon. Maar het is Nick Mohammed ( Ted Lasso ) die elke scène steelt als de zachtaardige en onhandige Hugh – een IT-nerd die niet kan acteren, maar "ja, en..." elk steeds komischer scenario waarin het trio zich bevindt. Deep Cover , een bizarre mix van slapstick en Guy Ritchie-achtige lef, gaat er helemaal voor.

Een van de meest waanzinnige films die je waarschijnlijk nog nooit hebt gezien, The Adventures of Buckaroo Banzai uit 1984, is... bijna onmogelijk te beschrijven. Gecentreerd rond Peter Wellers Dr. Buckaroo Banzai – een supergeniaal natuurkundige, bekwame neurochirurg, hoogvliegende testpiloot en geliefde rockster – volgt de film zijn strijd met de kwaadaardige Dr. Emilio Lizardo (John Lithgow) over de geavanceerde "oscillatie-overthruster" die reizen tussen dimensies mogelijk maakt. Het is echter veel vreemder dan dat. Verwacht buitenaardse indringers, eeneiige tweelingen van lang verloren geliefden, Orville Welles en paranoia rond een nucleaire oorlog in het midden van de jaren 80, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. De ultieme sciencefictionfilm met een hoog concept, die bij release absoluut flopte (ondanks een fenomenale cast met onder meer Jeff Goldblum en Christopher Lloyd), maar sindsdien zijn status als cultfavoriet meer dan verdiend heeft. Zelfs Weller zelf kan de film niet verklaren , maar een belevenis is het onmiskenbaar.

Deze parabel over de verkiezing van een nieuwe paus, die met goddelijke timing op Prime Video verschijnt, is een indrukwekkende kijkervaring. Wanneer de paus overlijdt, begint kardinaal Thomas Lawrence (Ralph Fiennes) met het organiseren van een conclaaf om zijn opvolger te kiezen. Maar aangezien de paus een van de machtigste posities op aarde is, verloopt de verkiezing allesbehalve droog en katholiek. Terwijl de keuze beperkt blijft tot vier kandidaten en niemand erin of eruit mag totdat een nieuwe paus is gekozen, neemt de spanning toe terwijl machtspelletjes, chantage en lang verborgen geheimen de Heilige Stoel op zijn grondvesten doen schudden. Conclave , gebaseerd op de roman van Robert Harris en geregisseerd door Edward Berger ( All Quiet on the Western Front uit 2022), is een minutieus onderzocht en prachtig gefilmd drama, gedreven door magnetische acteerprestaties van een cast met onder andere Stanley Tucci, John Lithgow en Isabella Rossellini.

Waarschuwing vooraf: als hoogtepunt van 15 jaar werk voor bedenker en regisseur Hideaki Anno, en als vervolg op zijn klassieke tv-anime Neon Genesis Evangelion uit 1995, is dit nauwelijks een springplank te noemen voor de berucht complexe mechafranchise. (Gelukkig heeft Prime Video de hele filmsaga beschikbaar, te beginnen met Evangelion 1.11 .) Desondanks was het bemachtigen van de internationale rechten voor deze langverwachte film van de Japanse Studio Khara een ware overwinning voor Amazon. Thrice Upon a Time sluit het decennialange verhaal af van getraumatiseerde tienerrobotpiloten die gedwongen worden te vechten tegen bijbels correcte engelen – en erger nog, de verdraaide machinaties van hoofdpersonage Shinji's gewelddadige vader, Gendo. Met verbijsterend mooie animatie, veel emotionele impact en een einde dat zelfs trouwe fans verraste, is dit een schoolvoorbeeld van hoe je een serie met een knal laat eindigen.

Challengers , geregisseerd door Luca Guadagnino ( Call Me by Your Name ), volgt de gecompliceerde driehoeksverhouding tussen tennissterren Tashi (Zendaya), Patrick (Josh O'Connor) en Art (Mike Faist). De film is non-lineair verteld en beweegt heen en weer tussen het ontevreden heden van het trio en hun optimistischere, opwindendere verleden. Het is een energieke en inventief gefilmde sportfilm, maar de echte spanning in de wedstrijd schuilt in hoe de belofte van Grand Slam-glorie (en een overvloed aan gierende hormonen – het is tenslotte een Guadagnino-film) in de jeugd van het trio leidt tot keuzes die hun weerslag hebben op het heden. Tashi is gedwongen de tennisbaan te verlaten na een vreselijke blessure, haar huidige echtgenoot Art zit vast in een competitieve sleur en Patrick vecht tegen lage inzetten om te overleven – maar geen van beiden is echt verder gekomen.

De onstuitbare opkomst van Aubrey Plaza zet zich voort in deze slimme, moderne versie van de coming-of-age-dramedy. Geschreven en geregisseerd door Megan Park (The Fallout) , volgt My Old Ass de 18-jarige Elliott (Maisy Stella) die, aan de vooravond van haar studie en grote veranderingen in haar leven, haar verjaardag viert door paddo's te eten met haar vrienden. Halverwege haar reis ontmoet ze... de 39-jarige Elliott (Plaza). Maar pas als ze nuchter is, wordt het echt trippy. Elliott begint sms'jes uit de toekomst te ontvangen met de waarschuwing om een jongen genaamd Chad te mijden. Deze film, die hoopvol en melancholisch is, en met krachtige acteerprestaties van beide acteurs die een Elliot spelen, legt op prachtige wijze het rommelige, vrolijke potentieel van de jeugd vast en de knagende, weemoedige "wat als?"-gedachten die met de jaren komen. Een genot, hoe oud je ook bent.

Wanneer Brittany (Jillian Bell) van haar dokter te horen krijgt dat ze moet afvallen, gebruikt ze dat als reden om de regie over haar leven terug te nemen. Ze begint met het aantrekken van een paar sportschoenen en daagt zichzelf uit om een blok te rennen, wat al snel uitmondt in de beslissing om de marathon van New York City te rennen. Debutant Paul Downs Colaizzo baseerde het verhaal op de ervaringen van zijn vriend en benadrukt niet alleen de voordelen van hardlopen, maar ook de pijn. Deze film laat zien dat je, hoe slecht het ook gaat, altijd weer overeind kunt komen.

De beste romantische komedies slagen vaak dankzij hun onrealisme – de onwaarschijnlijke ontmoeting, de opgeklopte emoties, de overdreven gebaren van genegenheid, de duizelingwekkende draai van het hals over kop verliefd worden op iemand. Het is iets wat The Idea of You perfect weet te vatten, aangezien het de relatie tussen de succesvolle galeriehouder Solène Marchand (Anne Hathaway) en de wereldwijde muzieksuperster Hayes Campbell (Nicholas Galitzine) in kaart brengt – die toevallig ook nog eens 16 jaar jonger is dan zij. Het had zo makkelijk goedkoop schandaalvoer kunnen zijn – en zo wordt het in het universum gespeeld wanneer de paparazzi lucht krijgen van Hayes' relatie met de "oudere vrouw" – maar terwijl het tweetal aan een wereldreis begint, presenteren de charismatische hoofdrolspelers genoeg oprechte chemie om het publiek mee te slepen in de wervelwind van dit alles. Uiteindelijk is het minder "zullen ze, zullen ze niet?" en meer "zouden ze, zouden ze niet?" dankzij een goed beheerde bewustwording van het leeftijdsverschil (dat al kleiner werd in de bronroman van Robinne Lee), maar voor fans van het genre is het een genot.

Oxford-student Oliver Quick (Barry Keoghan) heeft moeite om zijn draai te vinden aan de prestigieuze Britse universiteit, totdat hij bevriend raakt met de populaire Felix Catton (Jacob Elordi). De knappe, rijke en in de adel geboren Felix haalt de onhandige, sociaal onzichtbare Oliver in zijn kring en nodigt hem uiteindelijk uit om de zomer door te brengen op het familielandgoed Saltburn. Maar naarmate Oliver de gunst van de familie wint, neemt zijn obsessie met Felix steeds duisterdere en gestoordere wendingen. Schrijver en regisseur Emerald Fennel ( Promising Young Woman ) beweegt zich tussen zwarte komedie en psychologische thriller en kadert de film in een 4:3-beeldverhouding voor een strakkere, bijna voyeuristische kijkervaring die de vaak verontrustende momenten nog ongemakkelijker maakt. Saltburn, dat sinds de release in 2023 veel discussie heeft opgeroepen – niet in de laatste plaats vanwege de twijfelachtige manier waarop de film de thema's klasse en sociale inclusie navigeert – was een van de meest controversiële films van het jaar, maar wel een die je aandacht verdient.

Rechtbankdrama's zijn zelden hilarische momenten, maar dit verhaal over uitvaartdirecteur Jeremiah O'Keefe (Tommy Lee Jones) en zijn flitsende advocaat Willie Gary (Jamie Foxx) die het opnemen tegen een belangrijke speler in het Amerikaanse uitvaartsysteem, brengt een duistere humor in de toch al grimmige situatie. Dit is echter geen komedie. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, vertelt regisseur Maggie Betts' ( The Novitiate ) nieuwste drama een waargebeurde rechtszaak die de enorme ongelijkheid in de uitvaartzorg en de manier waarop zwarte gemeenschappen regelmatig te veel betaald kregen, aan het licht bracht. Foxx en Jones zijn overal in topvorm, maar het is Jurnee Smollett die hem bij elke stap dreigt te overtreffen als Mame Downes, Gary's rivaliserende advocaat, wiens acteerprestaties de hele film dreigen te stelen. Voor een film over de dood is The Burial een hartverwarmende levensbevestigende film.

Deze biopic, gebaseerd op Hernández' eigen boek, brengt het leven van José Hernández in kaart en combineert aspiratie met inspiratie. De film volgt de opkomst van de hoofdpersoon, van, naar eigen zeggen, migrerende landarbeider tot de eerste Mexicaans-Amerikaanse astronaut. Michael Peña is in topvorm als Hernández en schetst een beeld van een man die bijna kortzichtig gedreven is om de ruimte te bereiken, ongeacht de kosten. Rosa Salazar maakt indruk als zijn vrouw Adela en weigert op de achtergrond te raken, zelfs al zet ze haar eigen dromen opzij zodat José de sterren kan najagen. In minder goede handen zou dit allemaal klef kunnen zijn – een zoetsappig verhaal over hard werken en het verwezenlijken van de Amerikaanse Droom, met een vleugje NASA-promotiemateriaal erbij, maar regisseur Alejandra Márquez Abella heeft haar lens evenzeer gericht op de kleine schoonheden van het leven hier op aarde als op de pracht en het pure potentieel van de ruimte. Een zeldzaam genot.

Kijk, dit is duidelijk een "beste film" volgens een zeer specifieke maatstaf – en die maatstaf is "glorieus cheesy trash". Deze intercontinentale romantische komedie, gebaseerd op Casey McQuinstons bestseller, belicht de relatie tussen de eerste zoon Alex Claremont-Diaz (Taylor Zakhar Perez) en prins Henry (Nicholas Galitzine), de "reserve" voor de Britse troon, van rivalen via tegenstribbelende eerbied en uiteindelijk een baanbrekende romance. Het is vaak belachelijk, inclusief een aangrijpend incident waarin het paar in een bruidstaart valt, een tabloidwaardige date in een hotelkamer en politieke intriges rond Alex' moeder, president Ellen Claremont (Uma Thurman, die scènes vampiert met een bizar "Texaans" accent), maar het is allemaal gewoon onweerstaanbaar gezond en vrolijk. Red, White and Royal Blue is het filmequivalent van pizza – niet goed voor je, maar toch heerlijk.

Als je genoeg hebt van Hollywood-superheldenfilms die op elkaar lijken, dan verdient deze volledig nieuwe reboot van een van Japans meest geliefde helden je aandacht. Regie: Hideaki Anno ( Evangelion , Shin Godzilla, Shin Ultraman — "shin" betekent "nieuw" of "waar" in het Japans) is een vernieuwer van de tv-serie Kamen Rider uit 1971. Net als die serie volgt het motorrijder Takeshi Hongo (Sosuke Ikematsu). Ontvoerd door de terroristische organisatie SHOCKER en gedwongen omgebouwd tot een krachtige cyborg, ontsnapt Hongo voordat hij wordt geherprogrammeerd als agent van de groep, waarbij hij in plaats daarvan zijn nieuwe krachten gebruikt om de troepen te verslaan. In tegenstelling tot het origineel, speelt Anno's aanpak echter in op de body horror van het kernconcept, terwijl hij zijn personages – en publiek – ook uitdaagt om vast te houden aan hun intrinsieke menselijkheid in het licht van een wereld die hen probeert te ontmenselijken. Het is gewelddadiger dan je waarschijnlijk zou verwachten, en toont vaak de gruwelijke afloop van gewone mensen die geslagen worden door superkrachtige cyborgs en monsters, maar nooit gratuit. Hoewel degenen met enige kennis van het bronmateriaal meer uit Shin Masked Rider zullen halen, is het een spannend uitje voor iedereen die op zoek is naar iets frissers dan hun heldenfilms.

Sacha Baron Cohens "Kazachse" tv-reporter (ook al spreekt hij Hebreeuws) reist terug naar de VS, 14 jaar na zijn laatste lange escapade. Dit keer heeft Baron Cohen zijn (Bulgaars sprekende) tienerdochter meegenomen, met de missie haar "als cadeau" te geven aan een aantal machtige Amerikaanse politici – aanvankelijk Mike Pence, later Rudy Giuliani. In klassieke Boratische stijl volgt de mockumentary het gekke duo in een stoet door Trumps Amerika, met openhartige optredens van nietsvermoedende personages, variërend van QAnon-aanhangers en Republikeinse activisten tot preutse debutanten, tot Giuliani zelf. Zelfs de coronapandemie, die Amerika trof tijdens de opnames van de film, wordt verdraaid tot een komisch plotpunt. Baron Cohen levert de show, met het verwachte repertoire van schokkende grappen en droogkomische verbale fratsen, en hij weet een aantal rake klappen uit te delen ten koste van intoleranten. In tegenstelling tot de voorganger uit 2006 lijken veel van de grappen en stunts in deze film meer gericht op het nerveus lachen van het publiek dan op het blootleggen van de duistere kern van Amerika. Toch is de film nog steeds de moeite waard en grappig om te zien.

Aisha (Anna Diop) is een Senegalese vrouw die als nanny werkt voor een rijk stel in New York City. Ze hoopt genoeg te verdienen om haar zoon en neef mee te nemen naar Amerika. Haar toekomst is echter afhankelijk van haar werkgevers, die er geen probleem mee lijken te hebben om Aisha hun dochter Rose te laten opvoeden, terwijl ze vaak haar salaris inhouden. Naarmate de stress van het machtsverschil haar parten speelt, begint Aisha vreemde verdrinkingsdromen te krijgen, verergerd door haar angst om haar eigen kind in de steek te laten. Nanny , het speelfilmdebuut van regisseur Nikyatu Jusu, contrasteert de horror van de immigrantenervaring in het moderne Amerika met iets duisterders, waarbij de verwachte clichés van hoop en kansen worden ingeruild voor een voelbaar verdriet om de cultuur en gemeenschap die achterblijven. Nanny hanteert een langzame, psychologische benadering van de schrikmomenten, maar Diop is overal fenomenaal, en het nauwgezette tempo en de prachtige cinematografie zorgen ervoor dat elk beeld blijft hangen.

Vertrouwen op nostalgie om nieuwe delen in lang inactieve series te dragen kan riskant zijn, maar Eddie Murphy's terugkeer in de rol van Prins – nu Koning – Akeem van Zamunda, meer dan drie decennia na Coming to America uit 1988, laat zien hoe je het goed aanpakt. Terug in de VS op zoek naar een zoon waarvan hij nooit wist dat hij die had, wordt Akeem – en het publiek – herenigd met bekende gezichten uit de eerste film, voordat regisseur Craig Brewer ( Hustle and Flow ) de formule omdraait en de Amerikaanse personages op de proef stelt met een reis naar Zamunda. Met een scherper, slimmer en meer wereldwijd bekend script dan het origineel, tart Coming 2 America alle verwachtingen en is het een komisch vervolg dat de reputatie van zijn voorganger eer aandoet.

Regisseur Ron Howards nieuwste film brengt een topcast bijeen – waaronder Viggo Mortensen, Colin Farrell en Joel Edgerton – voor een dramatisering van de reddingsoperatie in de Tham Luang-grot in 2018, waarbij een Thais jeugdvoetbalteam en hun assistent-coach vast kwamen te zitten in het overstroomde grottenstelsel. Naarmate de internationale inspanningen om de kinderen te redden toenemen, worden de uitdagingen van het navigeren door kilometerslange onderwatergrotten steeds gevaarlijker, en Howard legt elk gevaarlijk claustrofobisch moment meesterlijk vast. Thirteen Lives, een bloedstollend spannende film met een aantal ingenieus gefilmde onderwaterscènes, is een bewijs van een van de moeilijkste reddingsoperaties ooit.

Gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk volgt One Night in Miami vier iconen uit de cultuur, muziek en sport – Malcolm X, Jim Brown, Sam Cooke en Muhammad Ali – op het hoogtepunt van de burgerrechtenbeweging, een keerpunt in hun leven en carrière. Na Ali's – toen nog Cassius Clay – zwaargewichtoverwinning op Sonny Liston in 1964, ontmoeten de vier mannen elkaar in een motelkamer. Ze bespreken hun rol in de beweging en de maatschappij als geheel, terwijl het publiek weet dat de druk van de geschiedenis op hen drukt. De beperkte ruimte in een groot deel van de film weerspiegelt de theaterwortels, maar dit regiedebuut van Regina King zet de meer dan levensgrote persoonlijkheden van de cast perfect neer. Kingsley Ben-Adir is fantastisch als Malcolm X, met Aldis Hodge, Leslie Odom Jr. en Eli Goree – als Brown, Cooke en Ali – allen ronduit magnetisch.

The Report , geproduceerd door Amazon, is een boeiende weergave van het onderzoek van de Amerikaanse Senaat naar het 'enhanced interrogation'-programma van de CIA: hoe het ontstond, wie ervan op de hoogte was en hoe de CIA de feiten heeft gemanipuleerd om de effectiviteit ervan te bewijzen. Adam Driver speelt Daniel Jones, de hoofdonderzoeker die een steeds eenzamer pad naar de waarheid bewandelde en daarbij voortdurend vocht tegen politieke weerstand en bemoeienis van de CIA. Driver is, zoals hij de laatste tijd gewend is, uitstekend en de 'fresh'-score van 82 procent op Rotten Tomatoes is dan ook terecht.

Punkrockdrummer en herstellende drugsverslaafde Ruben begint gehoorverlies te krijgen, wat zijn hele leven dreigt te veranderen. Geconfronteerd met de onmogelijke keuze tussen het opgeven van zijn gehoor of het opgeven van zijn carrière, raakt Ruben in een neerwaartse spiraal, totdat zijn vriendin Lou hem laat opnemen in een afkickkliniek voor doven. Ze dwingt hem om zijn eigen gedrag en de toekomst die hem te wachten staat, onder ogen te zien. Riz Ahmed is in spectaculaire vorm als de getroebleerde Ruben, terwijl Olivia Cooke's rol als Lou, die kampt met haar eigen demonen, waaronder zelfbeschadiging, meeslepend is. Passend genoeg bevat Sound of Metal ook ongelooflijk genuanceerd gebruik van geluid – en de afwezigheid ervan – terwijl regisseur Darius Marder een van de beste drama's van de afgelopen jaren neerzet.