Aan de verkeerde kant van de geschiedenis

Charlie Kirk, een 31-jarige Amerikaanse intellectueel, evangelisch christen en oprichter van de nationale conservatieve beweging Turning Point USA, werd woensdag vermoord tijdens een toespraak aan de Utah Valley University. Kirk ontleende aan zijn religieuze overtuigingen de ethische waarden en principes, met politieke implicaties, die de kern van zijn activisme vormden. Hij had 7,3 miljoen volgers op TikTok, meer dan 5 miljoen op het X-platform, 6,9 miljoen op Instagram en 3,8 miljoen op YouTube. Hij was zelfverzekerd en effectief. Hij hield van beschaafd debatteren, ideeën uitwisselen, luisteren en vragen beantwoorden, in een verdeeld land waar bijna niemand meer geeft om wat "de andere helft" denkt.

Hij begon zijn activisme op 18-jarige leeftijd, een patriottisch en christelijk activisme van iemand die geloofde dat Amerika "het beste land ter wereld" was en de Amerikaanse grondwet "het beste politieke document".

De reacties op zijn dood waren onmiddellijk. Volgens een groot deel van de media was Kirk, "Trumps bondgenoot", een prominente haatspreker die het recht van Amerikaanse burgers om wapens te dragen verdedigde en kritiek uitte op de linkse libertarische ideologie; kortom, iemand die, na wind te hebben gezaaid, onvermijdelijk storm zou oogsten (net zoals, voor sommige "animalisten", de jonge stierenvechter die stierf op Campo Pequeno slechts kreeg wat hij verdiende).

Het is geen verrassing. Links – en een deel van de Centrão – heeft de neiging zich te verschansen in een wereld die steeds meer gevuld is met "anderen", maar waar "de anderen" blijkbaar niet bestaan ​​of niet zouden moeten bestaan. Voor deze "anderen" is inclusie onmogelijk. De verkiezingsgolf, die steeds ongunstiger voor hen uitpakt, is het pure resultaat van manipulatie door de "krachten van het kwaad". Het heeft geen bestaansreden en zou niet moeten bestaan. De stem van het "volk", dat ooit de dienst uitmaakte, telt nu nauwelijks meer, gezien de "vervreemding" van het volk. Complottheorieën wemelen aan beide kanten. Zo is het ook in de Verenigde Staten, waar Trump "onbegrijpelijk" en ondanks "goede meningen" regeert.

In Europa is het beeld niet veel anders. In Duitsland is de AFD (Antifraudepartij), in het Verenigd Koninkrijk de Reform Party, in Frankrijk het Rassemblement National (Nationale Rassemblement National) de leidende partij bij eventuele verkiezingen. In Italië is de Fratelli van Meloni al aan de macht; in Hongarije regeert Fidez en in Slowakije de SMER-SD. Bij de Noorse verkiezingen eindigde de Vooruitgangspartij als tweede, met een verdubbeling van het aantal stemmen; en volgens El Mundo van afgelopen zondag zou Vox in Spanje, als er nu verkiezingen zouden worden gehouden, al de 15% overschrijden, waardoor het verschil met de Partido Popular kleiner zou worden. Om het beeld compleet te maken: in Frankrijk leidde een convergentie van stemmen van radicaal rechts en links tot de val van de Bayrou-regering, en president Macron lijkt, ondanks zijn internationale agitatie, niet in staat zijn huis op orde te krijgen. Ondertussen ligt Chega in ons "land van april" voor het eerst voor wat betreft stemintenties, volgens de DN/Aximage-barometer – een ware "happy meal" voor Ventura, deze voorkeur van zijn medeburgers, en een bitterzoet moment voor de meeste opiniemakers. Dit alles verontrust de gekozen vertegenwoordigers van het systeem, de heersende klasse, de dominante klasse, haar intellectuelen, haar communicatoren, haar commentatoren en haar opgewonden en verheven presentatoren.

En wat moet er gebeuren, geconfronteerd met wat gezien (of voorgesteld) wordt als het existentiële gevaar van opeenvolgende rechtse overwinningen bij de verkiezingen? Alternatieve strategieën worden ingezet: de rechtbanken, met afzettingsprocedures, zoals in Frankrijk en Brazilië, of het nietig verklaren en opnieuw houden van verkiezingen, zoals in Roemenië. En de haatdragende taal van "anderen", en alleen "anderen", het fascistische gevaar, de reïncarnatie van Hitler in de president van de Verenigde Staten, de bedreiging voor de democratie en de instellingen die "anderen", en alleen "anderen", vertegenwoordigen, blijft bestaan… een vruchtbare bodem voor radicalen en paranoïden om te geloven dat ze een geheime missie hebben om de mensheid en de democratie te redden en over te schakelen naar "hogere vormen van strijd". Donald Trump werd vermoord en ontsnapte slechts aan de dood door een blauw oor.

Charlie Kirk had minder geluk. Hij was een strijder voor ideeën, een beschaafd, intelligent en vredelievend man. Hij stierf "strijdend voor de goede strijd", in dienst van zijn geloof, zijn land, zijn familie en zijn overtuigingen – en ook van zijn en onze vrijheid.

Maar aangezien hij een "rechtse activist" was, een "bondgenoot van Trump", is het gemakkelijk te concluderen dat hij "erom vroeg", vandaar de stilzwijgende vrijspraak van de moordenaar, wie dat ook mag zijn. Kirk had "zichzelf in de positie gebracht". Hoe? Door zich in het openbaar onfatsoenlijk te presenteren met provocerende, tegenstrijdige en immorele ideeën, schaamteloos zijn argumentatieve vaardigheden te tonen midden op een universiteit, en verschillende meningsdelicten te plegen, waaronder het willen debatteren over meningen en het winnen van debatten. Wat wilde hij?

Ze hebben hem voorgoed het zwijgen opgelegd. Hij stond aan de verkeerde kant van de geschiedenis.