Wordt de wereld slechter?
Dit weekend hoorden we het nieuws dat er een vredesakkoord is bereikt tussen Thailand en Cambodja, dankzij bemiddeling van Trump.
Na de vredesovereenkomst die Israël en Hamas nog niet zo lang geleden bereikten, en met alle moeite die Hamas heeft gedaan om een overeenkomst te bereiken tussen Rusland en Oekraïne, is het een feit dat we zelden zo'n aanhoudende en mediagestuurde inmenging van een Amerikaanse president hebben gezien in een poging om oorlogskwesties tussen landen op te lossen.
De kritiek, die vooral afkomstig is van linkse media, is altijd erg gefocust op de onvoorspelbaarheid van zijn initiatieven en op de indruk dat dit betekent dat Trump geen strategie heeft om de zaken op te lossen waarin hij probeert in te grijpen. Hieruit kunnen we concluderen dat al deze resultaten door toeval zijn verkregen, wat hem de verdienste van zijn succes ontzegt.
Omdat ik denk dat degenen die consequent resultaten boeken in hun initiatieven om een specifiek probleem op te lossen, zeker veel lof verdienen voor de manier waarop zij dat werk aanpakken, en dat de resultaten zelden puur een kwestie van geluk zijn.
Interessant genoeg heeft Trump, die heel snel boos wordt wanneer hij bekritiseerd of tegengesproken wordt – zoals dit weekend het geval was met de video waarin Ronald Reagan de invoering van tarieven beschreef – zich nooit uitgesproken tegen de kritiek op hem, die regelmatig wordt geuit over een gebrek aan strategie of onregelmatig gedrag.
En ik geloof dat dat ook onderdeel is van hun strategie.
Trump is niet de gestructureerde leider die we gewend zijn; hij is vooral een persoon van actie en snelle besluitvorming.
Hij is getraind in onderhandelen en zeer agressieve strategieën om de omgevingen waarin hij opereert te domineren, net zoals hij dat deed om zijn huidige positie te bereiken. Al zijn onderhandelingsvaardigheden zijn gebaseerd op diezelfde onvoorspelbaarheid die ervoor zorgt dat zijn gesprekspartners niet precies weten wat er gaat gebeuren en wat ze kunnen verwachten, zodat ze hun antwoorden kunnen voorbereiden.
Wat Trump als zijn sterkste wapen voor succes beschouwt, is volgens zijn critici juist zijn gebrek aan competentie.
Het gebrek aan diplomatieke vaardigheden, dat door velen als bewijs voor zijn incompetentie wordt aangehaald, is precies wat hij gebruikt om zijn doelen te bereiken.
Naast deze onderhandelingsstrategie is Trump onverschrokken en drijft hij bijna alles tot het uiterste.
Nou ja, de wereld houdt over het algemeen niet van onvoorspelbaarheid en raakt gespannen als iemand aan het roer staat van het lot en niet weet hoe hij of zij in welke omstandigheden dan ook zal reageren. Daarom voelen we ons allemaal altijd ongemakkelijk bij dit soort leiderschap.
En dat is logisch, want na voedsel is veiligheid de belangrijkste behoefte van de mens.
Maar ook hier heeft Trump laten zien dat zijn onderhandelingsstrategie er altijd op gericht is om, voordat de betrekkingen worden verbroken, alsnog aan tafel te gaan zitten om te onderhandelen.
En juist die houding, die door dezelfde critici altijd is geïnterpreteerd als een zwakte die voortkomt uit zijn gebrek aan strategie, doet mij geloven dat hij met zijn onverschrokkenheid geen grenzen zal overschrijden, ook al is dat het werkelijke risico dat we lopen in deze rol als wereldleider.
Maar Trump bestaat alleen omdat we allemaal, decennialang, bang waren voor onzekerheid en voor scheuren in de samenleving. We hebben toegelaten dat degenen die deze samenleving, zonder respect voor haar, geleidelijk aan hebben vernietigd door de waarden en principes van het menselijk leven te vervalsen en een maatschappij van leugens te creëren, die in strijd is met de waarde van het leven en de menselijke natuur.
De fundamentele afwijking van de gendertheorie, de voortdurende poging om problemen te vermijden door te doen alsof ze niet bestaan, heeft ertoe geleid dat velen van ons op zoek gingen naar iemand die minder politiek correct was, en dat is de reden waarom Trump is gekozen.
Hoewel ik mij als persoon met vrijwel niets kan identificeren waar Trump voor staat, moet ik erkennen dat hij, vanuit menselijk oogpunt, kwesties heeft verdedigd en op punten is tussenbeide gekomen die ik essentieel acht voor de toekomstige ontwikkeling van de wereld.
Ik weet niet of voortzetting van dit soort leiderschap goed is voor de wereld, noch of we later niet met andere negatieve gevolgen van dit hele experimentele pad te maken zullen krijgen, maar ik weet wel dat we de richting van de ontwikkeling van de mensheid moesten veranderen. Vandaag zie ik een wereld op weg naar meer vrede, een wereld die opnieuw gecreëerd kan worden, gericht op menselijke waarden.
observador
