Dr. Azeredo en het internationale gemaksrecht

In de diplomatieke kring en in de Portugese media wordt een idee als een mantra herhaald: de erkenning van een Palestijnse staat is een morele en juridische verplichting. De magische truc die alles zal oplossen.

In een televisiedebat dat ik bijwoonde, sloot Dr. Azeredo Lopes het gesprek over de erkenning van de staat Palestina af met een proefschrift over het Verdrag van Montevideo van 1933. Hij deed dat met de strenge blik van iemand die de waarheid in zijn jaszak draagt, en aangezien hij als laatste sprak, was er geen sprake van tegenspraak. Dat was erg nuttig. Geduld. Daar gaan we dan, want de waarheid verdraagt geen confrontatie. En ingewikkelde argumenten, vooral wanneer ze verpakt zijn in nuances en woordenschat die de meeste mensen niet begrijpen, hebben altijd iets van iets anders.

Dr. Azeredo Lopes is gespecialiseerd in internationaal recht (IL), wat in een land waar academische status vaak het denken vervangt, betekent dat hij kan zeggen wat hij wil en geprezen kan worden alsof hij psalmen reciteert. Salvador Sobral zei hetzelfde, verwijzend naar een ander type uitstraling.

Daarom kan men zich ongestraft beroepen op Montevideo om de erkenning van een staat die niet bestaat, te rechtvaardigen.

Wanneer een gerespecteerd jurist als Dr. Azeredo Lopes de Montevideo-kaart op tafel gooit alsof het de troefkaart is, durven weinigen hem tegen te spreken. Zijn toespraak klinkt technisch, onpartijdig en geloofwaardig. Maar zoals we maar al te goed weten, is toon vaak het beste argument voor wie met vermeend gezag spreekt, tot applaus van de bekeerden.

Juist dit gezag en dit applaus moeten dringend ter discussie worden gesteld. Want het gaat niet om een technisch debat over staatserkenning. Het is vooral een poging om Israël te isoleren, te belasteren en te straffen. En om dat te bereiken, is alles geoorloofd. Inclusief het martelen van rechtsnormen, het negeren van historische feiten en het lanceren van morele insinuaties verpakt in pseudo-juridisch jargon.

Het Verdrag van Montevideo, een louter regionale overeenkomst, noemt vier formele criteria voor het bestaan van een staat: permanente bevolking, afgebakend grondgebied, effectief bestuur en de capaciteit voor internationale betrekkingen.

Palestina voldoet niet volledig aan deze eisen. Het is verdeeld tussen twee rivaliserende regeringen, de ene een jihadistische terroristische organisatie, de andere een partij die permanent aan de macht is, eveneens zonder verkiezingen, en die zelfs geen controle heeft over het deel van het grondgebied waar het gevestigd is. Dit alles, moet gezegd worden, is niet de schuld van Israël of goddelijke wil, maar eerder het gebrek aan wil en onvermogen van de Palestijnse leiders zelf.

Dit "Palestina" heeft geen duidelijke grenzen, omdat het nooit heeft bestaan. En de internationale erkenning ervan, hoe breed ook, creëert geen soevereiniteit ex nihilo .

Montevideo aanroepen zonder deze realiteiten te erkennen, is zowel juridische liturgie als academische goocheltruc. Het leek me ook dat Dr. Azeredo de erkenning van de "Staat Palestina" als meer dan een politieke daad beschouwde, wat impliceert dat het bijna een juridisch automatisme is. Nu verplicht het Verdrag niemand om iemand anders te erkennen. Erkenning is altijd politiek. Punt uit. Als het automatisch was, zouden Taiwan en Kosovo lid zijn van de VN. En Westelijke Sahara zou onafhankelijk zijn. Maar aangezien de wereld functioneert op basis van veto's en gevestigde belangen, bestaat een staat alleen waar er voldoende macht is om deze af te dwingen.

Genocide?

Halverwege zijn toespraak deed Dr. Azeredo Lopes wat zovelen doen wanneer ze onpartijdig willen lijken, maar de drang om de deugdzame menigte te plezieren niet kunnen bedwingen: hij gooide het woord "genocide" in de lucht. Zonder direct te beschuldigen. Met die nonchalante toon van iemand die genoeg insinueert om de toeschouwer het vuile werk te laten opknappen. " Zolang Israël maar geen genocide pleegt ," zei hij, als iemand die een brandende lucifer midden in een droog bos achterlaat. En hij vervolgde kalm. Meer is er niet nodig. Het woord blijft hangen. En daarmee de gedachte dat Israël misschien wel een van de ernstigste misdaden in het hedendaagse juridische en morele lexicon begaat. Zonder ook maar één bewijsstuk, zonder ook maar één gegeven. Alleen het woord. Geplant als gif. En laten gisten.

De definitie van genocide is vastgelegd in een Verdrag uit 1948. Deze is helder en streng: het vereist de opzettelijke intentie om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep geheel of gedeeltelijk uit te roeien. Het is niet voldoende dat burgers sterven. Het is niet voldoende dat er lijden is. Er moet een plan zijn. Een bevel. Een wil tot uitroeiing.

Dr. Azeredo weet dat er geen genocide is. Geen intentie. Geen staatsbeleid. Geen militaire richtlijn. Niets, behalve de heftige uitspraken van twee ministers, typisch voor veel oorlogen. Het kan hem zelfs niet schelen dat het Internationaal Gerechtshof zelf in 2024 expliciet heeft verklaard dat het niet tot de conclusie is gekomen dat er sprake is van genocide. Dr. Azeredo weet het. Daarom insinueert hij slechts. En dat is genoeg.

Wat er in Gaza gebeurt, is een oorlog. Vuil, moeilijk en langdurig. Maar legitiem, volgens artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties. Niet met de Palestijnen. Niet met Hamas, een terroristische organisatie die moordt, verkracht, ontvoert, chanteert en martelt. Ze gebruikt scholen om zich te verstoppen en raketten af te vuren, en ziekenhuizen om te schieten en te ontsnappen in tunnels.

Burgers sterven onvermijdelijk. Zoals in alle stedelijke oorlogen tegen groepen die zich tussen burgers verschuilen en zich vermommen. Ze sterven omdat Hamas hen als menselijk schild gebruikt. Omdat Hamas lijken uitbuit en zelfs vervaardigt om de publieke opinie in het Westen te manipuleren, met de idiote medewerking van de media.

Israël doet wat geen enkele andere staat in oorlog doet: het waarschuwt voordat het aanvalt. Het strooit pamfletten uit. Het verstuurt berichten. Het pleegt telefoontjes. Het creëert humanitaire corridors. Het voedt een verklaarde vijand.

Genocide is niet eens een beschuldiging: het is een toegangscode. Een manier om de wereld te laten zien dat je meedoet aan de 'trend'. Zelfs als de inhoud onjuist is. Zelfs als de legaliteit wordt genegeerd. Zelfs als de waarheid wordt opgeofferd.

Het woord "genocide" verliest zijn waarde, en de schuld ligt bij degenen die het gebruiken alsof ze verf tegen een muur gooien, in de hoop dat het hun rechtmatige reputatie aantast. En daar hebben we al te veel van, zelfs in decibels.

Buiten het schuim van de dagen

Bij zijn analyse van het conflict behandelde Dr. Azeredo de geschiedenis als een lastpost. Hij werd eruit geknipt, onder de tafel geschoven en vervangen door verontwaardiging.

Laten we beginnen met de Oslo-akkoorden. Die bestaan nog steeds, hoewel ten dode opgeschreven. Ze zijn nooit afgekeurd. Ze werden ondertekend door Israël en de PLO, creëerden de Palestijnse Autoriteit (PA) en verdeelden de Westelijke Jordaanoever in drie zones. Alle legale Israëlische nederzettingen bevinden zich binnen het gebied onder Israëlische controle. Dr. Azeredo weet dit en is zich ook bewust van het kleine detail dat Israël de PLO erkende, een gefaseerd onderhandelingsproces accepteerde, zich terugtrok uit dichtbevolkte gebieden en de weg vrijmaakte voor een Palestijnse staat. En dat Yasser Arafat alles verpestte door een voorstel af te wijzen dat in 2000 werd gedaan, onder auspiciën van Bill Clinton. Hij verwierp het zonder te onderhandelen. Hij verwierp het zonder enige compensatie. Hij verwierp het in ruil voor intifada's , waarbij honderden Israëlische burgers omkwamen. Daar komen de muren trouwens vandaan.

In het gebruikelijke verhaal vormen nederzettingen het grootste obstakel voor vrede. In werkelijkheid zijn ze dat niet. De Israëlische aanwezigheid in Gebied C schendt niet alleen de geldende overeenkomsten niet, maar vloeit er zelfs uit voort. De logica van de overeenkomsten bepaalt dat de uiteindelijke status ervan onderhandeld moet worden, en nooit opgelegd.

In 2000 (Camp David) en in 2008 (Olmert-plan) stelde Israël voor om 91% tot 97% van de Westelijke Jordaanoever terug te trekken, inclusief de ontmanteling van nederzettingen, met territoriale compensatie. In 2008 was Gaza al voor 100% in handen van Hamas. De PA weigerde.

Bovendien bevinden de meeste nederzettingen zich in gebieden die, in alle tweestatenplannen, altijd door Israël behouden zullen blijven, met overeenkomstige territoriale uitwisselingen voor de Palestijnen.

Het probleem was nooit de geografie. Het was altijd de politiek. Naar de nederzettingen wijzen is een makkelijke manier om Israël de schuld te geven zonder Hamas of de cultuur van martelaarschap te bespreken, een nuttige morele afleiding voor degenen die "evenwichtig" willen overkomen en deugdzaamheid willen uitstralen.

In de praktijk dienen de nederzettingen als excuus om te ontkomen aan wat de Palestijnen sinds 1947 weigeren: het delen van hun land met een Joodse staat.

De nederzettingen zijn dus niet het probleem. Het probleem is politiek. Het is ideologisch. Het is existentieel. Het probleem is dat er één kant is die vrede wil, en een andere die overwinning wil. En zolang dat niet verandert, zal er geen vrede zijn. Want wat op het spel staat, is niet waar de Joden wonen. Het gaat erom dat ze daar wonen en niet weg willen.

Is het gebied “bezet” of “betwist”?

Op een gegeven moment zei Dr. Azeredo dat Israël "een agenda heeft om de Westelijke Jordaanoever te annexeren". Hij heeft het wel eens horen zeggen. Bewijs is niet nodig. De waarheid is dat Israël de Westelijke Jordaanoever nooit formeel heeft geannexeerd, en dat al 60 jaar. Het doet dat niet omdat het juridisch problematisch zou zijn, een diplomatieke crisis met westerse bondgenoten zou veroorzaken en de opname van meer dan twee miljoen Palestijnen in het staatsburgerschap zou afdwingen. Dat zou het einde betekenen van het Joodse en democratische model.

Israël bestuurt de regio niet uit expansionisme, maar omdat het weet dat het alternatief een veiligheidsvacuüm, institutionele chaos en, onvermijdelijk, Hamas is.

Vergeet niet: de Westelijke Jordaanoever was in 1967 geen Palestijns gebied. En dat is het ook nooit geweest. Vóór 1948 maakte het deel uit van het Britse Mandaatgebied Palestina. Het was bedoeld als een Joods thuisland, volgens de Balfour-declaratie en de resoluties van de Volkenbond. Het werd Arabisch gebied, bezet door Jordanië, dat het in feite annexeerde. De term "Palestijns volk" verscheen pas in 1974 in het vocabulaire van de VN. Israël bezette het gebied als verdediging tegen een agressieoorlog. Het annexeerde het niet, en Jordanië wilde het ook niet terug.

In het licht van het relevante internationale recht, dat de niet-bindende resoluties van Hoofdstuk VI van de VN uitsluit, is het niet wettelijk vastgelegd dat gebieden die in een defensief conflict zijn ingenomen, niet behouden of onderhandeld mogen worden. Rusland heeft nog steeds de controle over de Sachalin-eilanden (voorheen Japan) en Kaliningrad (voorheen Duitsland). En niemand eist dat Rusland ze teruggeeft.

Daarom kan het gebied als ‘omstreden’ worden beschouwd en is het geschil alleen onopgelost omdat de Palestijnse leiders al tientallen jaren elke overeenkomst weigeren die de erkenning van Israël als Joodse staat inhoudt.

Israël heeft al historische concessies gedaan. Het heeft al delingsplannen geaccepteerd. Het heeft zich al teruggetrokken uit Gaza. Het heeft al gebieden op de Westelijke Jordaanoever afgestaan. Het heeft de PLO al erkend. Het heeft al onderhandeld met degenen die het wilden vernietigen. Het heeft al meer gedaan dan welk ander land dan ook in zijn plaats zou doen. Maar het weigert te verdwijnen.

De internationale linkerzijde en de ‘antizionistische’ kudde eisen van Israël wat ze nooit van iemand anders zouden eisen: dat het zijn veiligheid opgeeft in ruil voor loze beloften, dat het zijn bestaan riskeert omwille van de retoriek en dat het de absurde gedachte accepteert dat het een bezetter is in een land waar het is aangevallen.

En als al het andere faalt, worden "genocide", "hongersnood" en "onevenredig geweld" aangeroepen. Omdat het makkelijker is om slogans te herhalen dan om kaarten en boeken te openen. En makkelijker om deugdzaam over te komen dan intellectueel eerlijk te zijn.

Inroeping van het oordeel van het Internationaal Gerechtshof

Op een ander punt beriep Dr. Azeredo Lopes zich plechtig op de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof over de Israëlische "bezetting". De uitspraak eist de volledige terugtrekking van Israël uit de gebieden. Geen enkele voetnoot over landruil. Geen enkele vermelding van de Oslo-akkoorden. Geen enkele verwijzing naar de gangbare internationale praktijk dat gebieden die in defensieve oorlogen zijn veroverd, mogen worden gehouden of verhandeld.

Er viel een stilte. Wie durft immers een Haagse rechtbank in prachtige toga's tegen te spreken? Welnu, sommige rechters van het IGH erkenden zelf de kwetsbaarheid van de uitspraak. Ze spraken over het overschrijden van het mandaat, flagrante vooringenomenheid en een poging om het hof te transformeren tot een politieke arena. Dat weerhoudt er natuurlijk niemand van om het te citeren alsof het de nieuwe Wetstafel is.

Maar het is de moeite waard om met het voor de hand liggende te beginnen: het oordeel is niet bindend. Het is adviserend. Een oordeel. En het werd gevraagd door een meerderheid van staten die vijandig tegenover Israël staan. Het IGH luisterde niet naar Israël, negeerde de Oslo-akkoorden, negeerde VN-resolutie 242 (die voorziet in onderhandelingen en uitwisselingen, niet in eenzijdige terugtrekking), en negeerde de oorsprong van het conflict. Maar het las wel de VN-rapporten, opgesteld en goedgekeurd door louche figuren, en de PA. Het systeem van hoor en wederhoor werd afgeschaft. Iedereen die de afwijkende meningen van de rechters leest, weet wat er staat: ernstige bedenkingen over de jurisdictie van het hof, het gebrek aan procedurele legitimiteit, de bevooroordeelde bronnen en de kwetsbaarheid van de vermeende "illegaliteit" van de bezetting.

Verschillende rechters stelden in ondubbelzinnige bewoordingen dat de kwestie in wezen politiek van aard was, niet juridisch; dat Israël niet had ingestemd met de procedure; dat het onduidelijk is of de Westelijke Jordaanoever "Palestijns" is volgens het internationaal recht; en dat het beginsel van uti possidetis juris zelfs in het voordeel zou kunnen zijn van Israël, en niet van de PLO, aangezien het gebied toebehoorde aan een ander land dan Palestina. Overigens zijn de grenzen van 1967 de wapenstilstandslijnen van 1949; het zijn niet eens "legitieme grenzen".

Kortom, het oordeel van het Internationaal Gerechtshof is wat er gebeurt wanneer een internationaal gerechtshof een diplomatiek platform wordt voor staten die Israël niet erkennen, laat staan Palestijns terrorisme. Het combineert moralisme met geopolitieke onwetendheid, eist zonder contextualisering en schrijft een alternatieve geschiedenis, toegesneden op degenen die de organen controleren waar over goed en kwaad wordt gestemd. Het oordeel van het Internationaal Gerechtshof is juridisch zwak en politiek geïnstrumentaliseerd. En het feit dat het door gerespecteerde wetenschappers als een relevant argument wordt aangeprezen, zegt alles over de ernst van de retoriek tegen Israël.

Maar hoe vaak ze die mening ook aanhalen, hoeveel resoluties er ook worden aangedragen, er is één feit waarover geen misverstand kan bestaan:

Israël bestaat nog steeds en weigert zelfmoord te plegen om de redactie van Al Jazeera, Palestijnse activisten en de afdeling Emotionele Beraadslagingen van de VN tevreden te stellen.

Wat er toe doet is het straffen van Israël

Wat er uiteindelijk overblijft van de toespraak van Dr. Azeredo is een moreel hoogtepunt: de erkenning dat de erkenning van de Palestijnse staat misschien niets oplost, maar “gevolgen zal hebben voor Israël.”

Dat is het werkelijke doel. Het is geen vrede. Het is geen coëxistentie. Het is straf. Israël straffen met juridische adviezen, morele veroordelingen en symbolische oplossingen. Israël straffen, zelfs wetende dat er geen vrede mogelijk is met Hamas, geen politieke eenheid onder de Palestijnen, geen veiligheid zonder onderhandelde overeenkomsten op de Westelijke Jordaanoever. Israël straffen voor het verdedigen van zichzelf. Voor het bestaan. Voor het niet met berusting accepteren van de toekomst die velen voor het land willen reserveren.

En dit is de ware drijvende kracht achter zoveel meningen, ook al lijken ze gehuld in academisme, over het Israëlisch-Palestijnse conflict. Het gaat niet om vrede, maar om vijandigheid jegens Israël, de Jood van het internationale systeem.

We staan dus niet voor een juridisch argument. We staan voor een oude wrok, gerecycled met de vernis van de academische wereld en de neerbuigendheid van degenen die op primetime gewoon deugdzaam willen overkomen.

Israël is onvolmaakt, zoals elke menselijke onderneming. Maar het bevindt zich in een lastige buurt, omringd door buren die niet over grenzen praten, maar over hun bestaan. In een serieuze wereld zou deze context voldoende zijn om het debat te matigen en harde oordelen te vermijden.

In een serieuze wereld zouden serieuze academici ID niet als politiek wapen gebruiken. In een serieuze wereld zou het erkennen van een staat meer vereisen dan ideologische empathie en de bereidheid om Joden te straffen.

Helaas zijn er mensen die leven in een wereld van manicheïstische fictie. Waar het kwaad Israëlische uniformen draagt en het goede Palestijnse vlaggen. Waar rechtvaardigheid wordt verward met haat en wraak. Waar de wet niet dient om conflicten op te lossen, maar om de wrok te sussen van degenen die het contact met de realiteit zijn kwijtgeraakt. Waar juridische analyses oefeningen zijn in het zich afstemmen op de dominante morele pornografie. En waar subtiele maar duidelijke pogingen worden gedaan om Israël te delegitimeren zonder dat openlijk te zeggen.