Chris (26) loopt marathon op sokken voor onderzoek naar alzheimer

Chris doet mee aan een marathon om geld in te zamelen voor Alzheimeronderzoek. Foto: privé-eigendom

Chris van Dommele (26) doet mee aan de Marathon van Amsterdam. Dat doet hij niet hardloopschoenen, maar op sokken. Met deze opvallende actie zamelt hij via het fondsenwervingsinitiatief Alzheimer Socks geld in voor het Alzheimercentrum Amsterdam. Zijn motivatie is persoonlijk: zijn moeder kreeg op relatief jonge leeftijd de diagnose alzheimer.

Een op de vijf Nederlanders krijgt dementie, waarvan het merendeel de ziekte van Alzheimer. De ziekte heeft een progressief verloop. Er zijn medicijnen om de achteruitgang te vertragen, maar er is nog een lange weg te gaan. Daarom wordt er veel geld ingezameld voor onderzoek.

Zijn moeder kreeg op haar 53ste de diagnose alzheimer. „Toen ze begon te veranderen, dachten we eerst aan een burn-out of dat ze overspannen was. Ze werd ontslagen op haar werk, maar ook bij haar nieuwe baan liep het niet goed. Ze vergat dingen, verloor initiatief en haar emoties werden vlakker. Pas later kwamen we op het spoor van alzheimer.”

Inmiddels is het ruim drie jaar geleden dat de diagnose werd gesteld. „Fysiek gaat het nog redelijk goed, maar je merkt dat haar initiatief afneemt. Haar emoties zijn afgevlakt. Toch is ze vaak blij en vrolijk als we iets samen doen en daar zijn we dankbaar voor. Vooral voor mijn vader is het zwaar. Hij is degene die er elke dag mee leeft.”

Chris kwam in contact met een fondsenwervingsinitiatief van het Alzheimercentrum Amsterdam. „Elk jaar vormen acht jonge mensen een soort kleine start-up die sokken verkoopt: de Alzheimer Socks. Daarmee halen ze geld op voor onderzoek naar de ziekte van Alzheimer. Toen ik hoorde van het initiatief, dacht ik meteen: daar wil ik iets voor doen.”

En dus ontstond het plan: een volledige marathon (42 kilometer en 195 meter) rennen op sokken. Chris: „Het trekt aandacht en past perfect bij de actie. En als je dan ook nog kunt uitleggen waarom je het doet, komt het binnen.”

Hoewel het idee ludiek klinkt, is de uitvoering serieus werk. Chris traint al vijf maanden voor de marathon. „Ik zit nu op 20 kilometer en heb nog twee maanden te gaan. In het begin was het echt pijnlijk: na drie of vier kilometer had ik al blaren. Inmiddels bouw ik eelt op, heb ik een betere techniek en gaat het veel beter.”

Het is nogal een overgang, van comfortabele, schokdempende hardloopschoenen, naar blote voeten. Om het goed aan te pakken, schakelde hij een barefootcoach in: „Je moet echt anders leren lopen. Gelukkig heeft zij me goed geholpen. Het is ook interessant: er is een hele beweging die zegt dat je zonder schoenen natuurlijker loopt. Het lopen heeft minder impact op je gewrichten, mits je de techniek goed beheerst.”

Toch is het lopen op sokken niet zonder risico’s. „Soms loop je over ruw asfalt of ligt er glas. Dat is even vervelend. En als je blaren hebt, kun je soms dagen niet trainen. Dan moet ik soms terug naar één training per week. Maar het gaat de goede kant op.”

Uit zijn omgeving krijgt Chris vooral verbaasde, maar positieve reacties. „Mensen zeggen: ‘Mooi initiatief, maar weet je het zeker? Kan je niet gewoon een halve marathon doen? Of schoenen met sokken eroverheen?’ Toch is hij vastbesloten de marathon op blote voeten af te legen.

Hoewel zijn moeder niet alles even bewust meekrijgt, gelooft Chris dat ze trots is. „Ze is zich wel bewust van het onderwerp. Ze heeft het erover, vraagt hoe het gaat. Het blijft lastig inschatten hoeveel ze voelt en hoeveel ze laat zien, omdat mijn vader iets benoemt. Maar ik denk echt dat ze het begrijpt. En dat is mooi.”

Zelf woont hij inmiddels al een paar jaar niet meer thuis, net als zijn twee zussen. „We zien haar ongeveer eens in de twee weken. Op die dagen proberen we extra geduldig te zijn. Het helpt om dingen vaak te herhalen, vaste gespreksonderwerpen te hebben. Wat er gisteren is gebeurd, is moeilijk. Maar dit project is iets dat ze nog wel kan volgen.”

Chris is geen doorgewinterde hardloper. „Ik heb weleens een halve marathon gedaan, maar het is niet echt mijn favoriete bezigheid. Toch is dit anders. Dit geeft me een tastbaar doel. Iets concreets waarmee ik hoop bij te dragen aan een oplossing, of in elk geval een stapje dichterbij te komen.”