Verhalen van het WK van '94 in de Rose Bowl, het stadion in Los Angeles waar River Plate speelt om een ​​plaats in de achtste finales.

Diego Armando Maradona had zijn benen al laten amputeren op zondag 3 juli 1994, toen Argentinië aankwam in het Rose Bowl -stadion in Los Angeles om het in de achtste finales op te nemen tegen Roemenië . Het nationale team, onder leiding van Alfio Basile, arriveerde bij die wedstrijd gehavend door de doping van hun grote ster en vermoeid van de reis van de oostkust naar de westkust, dwars door de Verenigde Staten, nadat ze verrassend als derde waren geëindigd in hun groep na een 2-0 nederlaag tegen Bulgarije in de laatste wedstrijd van de groepsfase, na een 4-0 overwinning op Griekenland en 2-1 op Nigeria .

In dat scenario, waarin River 31 jaar later Rayados de Monterrey zal spelen op de tweede dag van het WK voor clubs, verloor Argentinië met 3-2 (doelpunten van Gabriel Batistuta , uit een penalty, en Abel Balbo ) van Roemenië en werd het land al snel uitgeschakeld op het evenement in '94 in de Verenigde Staten, dat nog steeds een van de belangrijkste kandidaten was voor de wereldbeker, ondanks het feit dat het zich via de play-offs had geplaatst na maanden daarvoor Australië op dramatische wijze te hebben verslagen. Eind '93 speelde het land met 1-1 gelijk in Sydney en werd het in Australië met 1-0 verslagen.

Maar het Dream Team dat Coco had samengesteld, was beursgenoteerd, met een fantastische aanval bestaande uit Maradona, Balbo, Claudio Caniggia en Batistuta . En achter hen, die de balverovering op het middenveld deelden, zaten Diego Simeone en Fernando Redondo .

Op die hete middag in Los Angeles, toen Maradona de wedstrijd vanuit de persruimte bekeek en deelnam aan de uitzending van Channel 13, met commentaar van Marcelo Araujo , Enrique Macaya Márquez en Adrián Paenza , speelde Ariel Ortega voor het eerst als basisspeler op een WK in het Argentijnse shirt.

El Burrito , met zijn rebelsheid en lef, probeerde op slechts 20-jarige leeftijd Diego's rol op het veld over te nemen en hij slaagde daarin, maar het was niet genoeg om het nationale team door te laten naar de volgende ronde. Een geïnspireerd Roemenië, aangevoerd door Gheorghe Hagi , versloeg hen met 3-2 en bracht hen uiteindelijk ten val. Zonder dat ze het wisten, markeerden ze ook het einde van het Maradona-tijdperk voor het nationale team, dat een paar dagen eerder al ten einde was gekomen toen Diego van het veld werd gedragen door de verpleegster die hem na de 2-1 overwinning van Argentinië op Nigeria naar de dopingtest had gebracht.

Dat was de laatste glimlachende foto van de ster van Villa Fiorito met het Argentijnse shirt op zijn borst. Een paar weken later keek hij berustend toe vanaf de tribune in de Rose Bowl in Los Angeles hoe Roemenië een einde maakte aan de overwinning van de nationale ploeg op het WK in de Verenigde Staten.

Het was niet het enige evenement in de Rose Bowl in die competitie waarvan de impact lang aanhield. Op zondag 17 juli werd de finale gespeeld tussen Brazilië en Italië , die elkaar opnieuw troffen om de beker te beslissen, 24 jaar nadat Pelé en zijn team de Azzurri in 1970 met 4-1 hadden verslagen in de Azteca in Mexico.

De andere finale, in 1994, miste voetbal. Het hoogtepunt was een schot van de Braziliaan Mauro Silv op de paal van het Italiaanse doel, dat vervolgens werd gekust door Gianluca Pagliuca , de doelman van Nazionale , die de bal had laten glippen. Na 120 slaperige minuten werd de winnaar bepaald door strafschoppen. Brazilië was het meest trefzeker vanaf de penaltystip en herwon na twee decennia en vier jaar de overwinning, aangevoerd door Carlos Parreira en Mario Lobo Zagallo op de bank, en met het dodelijke duo Bebeto en Romario in de aanval.

Die penaltyserie was misschien in de loop van de tijd vergeten, maar niet voor een speler met zo'n uitzonderlijke vaardigheid. Roberto Baggio droeg de bal, die als een voorzet over de lat ging, lange tijd, onderging uitgebreide therapie en maakte zelfs een film (genaamd Roberto Baggio, de Goddelijke) om de wond te genezen. De Italiaanse nummer 10 zei dat hij veel nachtmerries had over die gemiste penalty, en in zijn dromen zag hij zichzelf keer op keer de bal schieten.

Hij kon zijn droom om wereldkampioen te worden niet waarmaken op een WK dat speciaal voor hem was, waar hij, door pure wilskracht, zijn speltalent en interne ruzies, de hand van Arrigo Sacchi, de Italiaanse bondscoach, die hem op de bank had laten zitten, wist te verdraaien. Maar hij probeerde zijn vader ook persoonlijk die vreugde te schenken na wat hij in de finale van '70 had meegemaakt. En in zijn film wordt verteld dat zijn vader hem, toen hij opgroeide, vertelde dat Robi Baggio hem als kind beloofde dat hij voetballer zou worden en het WK voor hem zou winnen.

Na lange tijd, en met Baggio al met pensioen, gaf hij echter toe dat er nooit een dialoog was geweest, omdat Roberto in '70 nog erg jong was en zelfs midden in de wedstrijd in slaap was gevallen. Hij had dat principe gebruikt om hem door de moeilijke momenten van zijn voetbalcarrière heen te helpen, van de lagere divisies tot het uitgroeien tot een sterspeler in de Calcio.

Een andere gebeurtenis die plaatsvond in de Rose Bowl tijdens dat WK en die de geschiedenis in zal gaan vanwege de daaropvolgende gevolgen, was het eigen doelpunt dat Andrés Escobar, een Colombiaanse verdediger, daar scoorde tijdens de 2-1 nederlaag van zijn team tegen de Verenigde Staten op 22 juni 1994. Die voetbalzonde zou hem fataal worden, want een paar dagen later werd hij in Medellín vermoord.

Colombia was als kandidaat voor de Noord-Amerikaanse natie gekomen dankzij het voetbal van Pacho Maturana's team, dat op 5 september 1993 in het Monumental zijn hoogtepunt bereikte door Argentinië met 5-0 te verslaan in de Zuid-Amerikaanse kwalificatiewedstrijden. Op het WK leed het echter een zware nederlaag en werd het al snel uitgeschakeld. Het verloor bij zijn debuut met 3-1 van Roemenië, verloor vervolgens van de thuisploeg en een 2-0 overwinning op Zwitserland in de derde wedstrijd was niet voldoende om de achtste finales te bereiken.

"Toen ik de bal erin zag gaan, dacht ik dat mijn fout ons leven zou kosten," zei Escobar tijdens een persconferentie na de wedstrijd, waarbij hij een bijna voorspellende opmerking maakte.

Escobar had een familie-uitje gepland, maar hij wilde zich laten zien en keerde met de delegatie terug naar zijn land. Nog steeds overstuur door wat er op zaterdagavond 2 juli, tien dagen na de tegengoal, op het WK was gebeurd, overtuigden zijn vriendin Pamela Cascardo en een paar vrienden hem om te gaan ontspannen in zijn geboortestad Medellín.

Ze besloten naar nachtclub El Indio in de straat Las Palmas te gaan. Vanuit een nabijgelegen tafeltje begonnen mensen de voetballer te pesten, waarop hij hen vroeg hem met rust te laten. De verbale aanvallen waren van de gebroeders Gallón Henao , twee grote drugsbazen die destijds veel geld hadden verloren door te wedden op de nederlaag van Colombia en de speler een eigen doelpunt verweten.

Terwijl ze hem bleven uitdagen, besloot Escobar dat het beter was om te vertrekken. Toen hij bij zijn auto aankwam, werd hij aangesproken door de chauffeur van de drugsdealer, Humberto Muñoz, die hem zes keer neerschoot en bij elke stoot "golazo" riep , wat hem vrijwel onmiddellijk het leven kostte. Andrés was 27 jaar oud.

In Colombia, en dan met name in Medellín, waren de straten nog steeds in handen van de drugshandel, ook al was Pablo Escobar , de gevreesde leider van het drugskartel in die stad, op 2 december 1993 vermoord.

Dit zijn de verhalen die de Rose Bowl heeft achtergelaten tijdens het WK van '94, en dit WK voor clubs belooft nieuwe herinneringen op te leveren. River hoopt dat het mooie verhalen zullen zijn. Daar spelen ze een belangrijke wedstrijd voor hun toekomst in deze competitie.