Villarruel vroeg Milei om te besparen op reizen en de SIDE en verdedigde de verhoging voor gepensioneerden en de fondsen voor gehandicapten.

In een reeks uitwisselingen op sociale media met anonieme en onbekende gebruikers benadrukte vicepresident Victoria Villarruel gisteren de politieke verschillen die haar scheiden van president Javier Milei. Ze plaatst zichzelf dichter bij de politieke oppositie dan bij de regeringspartij.

Zonder aarzeling of dubbelhartigheid vroeg Villarruel, die de politieke ruimte deelt met Milei sinds hun debuut in een openbaar ambt, de president om "(geld) te besparen op reizen en op de SIDE", zich "op een 'volwassen' manier" te gedragen, onthulde dat ze niet met elkaar praten en dat Milei haar niet eens begroet, en beschuldigde hem ervan "familieleden mee te nemen" naar een openbaar ambt, "in een paleis te wonen", "te verraden wat hij zei" en beslissingen te implementeren die "de Argentijnen schaden" .

Wat dit laatste punt betreft, ging Villarruel direct over tot het onderschrijven van de inhoud van twee van de wetten die de Senaat donderdag met steun van de oppositie heeft aangenomen: de verhoging van het pensioen en de oprichting van een steunfonds voor mensen met een beperking. "Als er een (fiscaal) evenwicht is, zou het helpen van de meest kwetsbaren niet zo verschrikkelijk moeten zijn. Het probleem is dat een gepensioneerde niet kan wachten, en een persoon met een beperking al helemaal niet ", schreef de vicepresident, in reactie op een Instagram-gebruiker, geïdentificeerd als @sinrivales_, die haar had gevraagd waarom ze de zitting van donderdag had geopend.

Dat was het belangrijkste verschil dat Villarruel aanhaalde , omdat het aantoont dat ze het oneens was met Milei's onvoorwaardelijke verdediging van het begrotingsoverschot als motto van haar regering. In die zin stond Villarruel dichter bij het standpunt van de oppositie dan bij dat van de regering waartoe zij behoort.

De spanningen tussen de twee leden van de presidentiële lijst van La Libertad Avanza bereikten deze week een hoogtepunt toen de president zijn vicepresident een "verrader" noemde.

Het is weliswaar waar dat Milei haar politieke rivalen vaak categorische beschuldigingen en beledigingen toewerpt en ook de neiging heeft om terug te deinzen en tegenstrijdige standpunten in te nemen, maar de strijd lijkt definitief een punt te hebben bereikt waarop het onmogelijk is om terug te keren .

Deze terminale situatie zal in de toekomst echter niet zozeer leiden tot confrontaties die verder gaan dan de uitwisseling van verklaringen op televisie of schermutselingen op sociale media.

In tegenstelling tot de breuk tussen voormalig Frepasista-vicepresident Carlos "Chacho" Álvarez en voormalig Radical-president Fernando De la Rúa in oktober 2000, die uiteindelijk leidde tot de breuk in de Alliantieregering; de stemming tegen mobiele landbouwbelastingen die voormalig vicepresident Julio Cobos tijdens de regering van Cristina Kirchner in juli 2008 oplegde; of de machtsvermindering en beperkingen die Cristina Fernández tijdens de vorige regering oplegde, mist Villarruel vandaag de dag de macht om zelfstandig beslissingen tegen Milei uit te voeren. In die zin lijkt de situatie meer op laagdrempelige, opvallende gevechten zoals die tussen Néstor Kirchner en Daniel Scioli .

Het conflict tussen Milei en haar plaatsvervanger is niet het eerste tijdens hun ambtstermijn. Het wantrouwen ontstond al vrijwel vanaf het moment dat ze beiden zitting namen in de uitvoerende macht.

Het is onduidelijk wat de oorzaak van de onenigheid was, want toen de president privé werd ondervraagd, vermeldde hij alleen dat zijn running mate hem had gevraagd om een aantal functies in het openbaar bestuur te bekleden met functionarissen die ze vertrouwde. Voor Milei weerspiegelt dit het idee van haar voormalige bondgenoot om "de kassa te pakken" van publieke middelen . Aanhangers van Milei herinneren zich ook een ontmoeting tussen de vicepresident en Mauricio Macri, die zij als een samenzwering beschouwden.

Mensen in de omgeving van Villarruel ontkennen deze beschuldigingen natuurlijk en spreken alleen over de intentie van de president om de politieke ontwikkeling van de vicepresident te belemmeren. Tot gisteren hield de vicepresident vast aan haar institutionele rol en betoogde ze dat haar positie als ambtenaar, gekozen door het volk op hetzelfde stembiljet als de president, behouden moest blijven. Nu is ze nog een stap verder gegaan.