De Senaat onderneemt geen actie naar aanleiding van de afwijzing van de voorstellen van Lijo en Mansilla en er zijn verdeelde bibliotheken

Besluit 137/2025, waarbij Javier Milei de federale rechters Ariel Lijo en Manuel García Mansilla "in opdracht" benoemde tot het Hooggerechtshof "tot het einde van de volgende zittingsperiode", werd een heet hangijzer in de Senaat, waar de meningen verdeeld zijn over de mogelijkheden die wetgevers hebben om de benoeming van advocaten te stoppen.

Hoewel bijna alle blokken, waaronder de bondgenoten van de PRO en de UCR, het besluit van Milei hebben afgewezen en Unión por la Patria opschept dat ze genoeg stemmen hebben om beide kandidaten af ​​te wijzen, heeft nog geen enkele partij aangekondigd of ze een speciale zitting zullen aanvragen om van verklaringen over te gaan op daden. "Er is geen rechtszekerheid en de meningen zijn verdeeld", bevestigt een senator.

Ze hebben niet zoveel tijd om na te denken. Een groep wetgevers waarschuwt voor de mogelijkheid dat de regering de petities intrekt, zodat ze niet meer kunnen worden afgewezen. Dat is een recht van de uitvoerende macht. Er is geen stemming nodig om ze in te trekken, maar het administratieve proces is voltooid wanneer de terugtrekkingsboodschap van de president aan het begin van een zitting wordt voorgelezen.

"Als ze ze verwijderen en geen andere namen sturen, is het gek. Want er gaat een jaar voorbij, en wat dan nog? Gaat Milei een nieuw decreet uitvaardigen voor nog een jaar? Afgezien van het feit dat het constitutionele mandaat van de goedkeuring door de Senaat niet zou worden nageleefd, zouden de rechters afhankelijk zijn van een decreet en als ze niet doen wat Milei wil, worden ze niet verlengd. En de onafhankelijkheid van het Hof?" analyseert een senator die verstand heeft van het onderwerp.

De volgende vraag is wat er gebeurt als de regering de petities niet intrekt en de Senaat ze afwijst. Er zijn verdeelde bibliotheken : sommige wetgevers en constitutionalisten beweren dat als de Senaat de rechters afwijst, zij hun plaats in het Hof moeten verlaten. Anderen beweren dat de afwijzing door de Senaat het besluit niet ongedaan maakt. Zeker als de rechtbank hen beëdigt.

"Ze kunnen in ieder geval een jaar blijven, maar als het parlementaire jaar voorbij is, zijn ze allebei uit de race, omdat hun namen al door de Senaat zijn afgewezen", aldus een peronist.

Anderen spreken elkaar tegen: "De vastgestelde periode van één jaar is geen mandaat, het is een tijd die de Senaat krijgt om de overeenkomst te behandelen. Als het niet doorgaat, moeten ze worden verwijderd."

Aan de andere kant leidt de mogelijkheid om het decreet zelf met een gewone meerderheid te verwerpen - iets wat meerderen hebben voorgesteld - ook tot verwerping door de meerderheid van de senatoren.

Zij wijzen erop dat het hier niet gaat om een ​​Nood- en Urgentiebesluit (DNU), maar om een ​​autonoom besluit dat is uitgevaardigd op grond van de bevoegdheden die aan het Presidium zijn toegekend in artikel 99. Daarom heeft het niet dezelfde behandeling. Sommigen zeggen zelfs dat het belachelijk zou zijn als het zou gaan om een ​​tweekamerwetgevingsproces en dat de afgevaardigden invloed zouden hebben op een kwestie van specificaties, waar zij geen zeggenschap over hebben. Alleen de Senaat keurt de benoemingen goed of niet.

Constitutionalist Diego Armesto benadrukt dat de benoeming van rechters een gedeelde macht is. " De Senaat heeft in dit geval een stem", zei hij in gesprek met Clarín. Hij herinnert zich zelfs de uitspraak uit 1958 van rechter Belisario Montero, een rechter die in opdracht was benoemd en die door het Congres werd ingetrokken. In dat geval gaf de Senaat groen licht voor zijn vervanging en Belisario Montero wilde tot het einde van het parlementaire jaar op zijn post blijven. Maar het Congres had de macht en hij kon zijn beslissing niet nemen.

Het extra probleem in dit geval is dat als Lijo wordt afgewezen, er geen andere naam wordt voorgesteld. Er is geen plan B.

Het Congres zal dus moeten afwachten of het Hof hen beëdigt en welke toon Milei's toespraak zal aanslaan bij de opening van de wetgevende zittingen op 1 maart. Zodra de normale periode is begonnen, ontwerpen ze een strategie. Hoewel er in de dialoogbanken woedende tegenstanders van Lijo zitten, willen zij geen verzoek om een ​​speciale sessie met het Kirchnerisme ondertekenen. Het is jouw limiet. In UP hebben ze nog niet besloten of ze zelf een verzoek zullen indienen, hoewel ze beweren dat ze de 25 wetgevers hebben die de petities kunnen blokkeren.