Worden familiewonden geërfd?

Marcos Giralt Torrente (Madrid, 1968) keert terug naar het gezin –‘het territorium van de herinnering (…) waar liefde en conflict samenkomen’–, een constante in zijn werk dat zich heeft gekristalliseerd in romans ( Los seres felices ), verhalenbundels ( Mudar de piel ) of getuigenissen- en autobiografische werken zoals het zeer succesvolle Tiempo de vida , opgedragen aan zijn vader, of het recentere Algún día seré recuerdo .

In The Illusionists stelt de schrijver een soort puzzel samen die de lezer in elkaar moet zetten. Dit boek is samengesteld uit onderling verbonden episodes, die door de jaren heen zijn ontstaan ​​– zoals de auteur onthult – en die ook een onderzoek vormen naar de genealogie van de tak van de familie van moederskant. Er is een wens – zo schrijft hij op de laatste pagina’s – om hulde te brengen aan de moeder. Dit is een aanvulling op de boeken die auteurs als Richard Ford en, meer recent, Jorge Fernández Díaz hebben geschreven, die apart aan de vader en de moeder zijn gewijd.

/ Het boek beschrijft de episodes die in het geheim de volgende generaties conditioneren

Voor wie de teksten van de Madrileense schrijver heeft gevolgd, zullen sommige episodes in deze bundel herkenbaar zijn. De grootvader van moederskant, de schrijver Gonzalo Torrente Ballester, bestrijkt met zijn lange spectrum de stamboom ('de centrale rol van mijn grootvader in de familieconstellatie'). Ze waren getrouwd met Josefina Malvido en kregen vier kinderen, waarvan één de moeder van Giralt was. Nadat hij weduwnaar was geworden, trouwde de schrijver van The JB Saga/Fugue opnieuw en kreeg hij nog eens zeven kinderen. De meningsverschillen tussen hen zullen jarenlang voortduren, ook nadat de patriarch is overleden vanwege zijn testament.

De Illusionisten begint met een portret dat gemakkelijk een scriptie of essay over de relatie tussen zijn grootouders zou kunnen zijn. De correspondentie die ze voerden – vanwege rechtenkwesties zijn de brieven van de grootvader niet woordelijk overgenomen – schetst een beeld van de toekomst van een gezin en een intieme relatie tussen het echtpaar, waarbij Torrente Ballester – "puriteins en vleselijk, katholiek en progressief, egoïstisch en controlerend, gereserveerd en humeurig" – geen enkele sympathie opwekt. De kleinzoon die schrijft (“Ook ik aanbad mijn grootvader al toen ik wist hoe dat moest”) zal in zijn benadering van hem een ​​evenwicht vinden tussen objectiviteit en subjectiviteit.

In deze tekst wordt de afdruk van een oerwond geschetst, die voor de kleinzoon het leven van zijn moeder en ooms tekent: de vroegtijdige dood van zijn grootmoeder en het vroegtijdig omslaan van de bladzijde door haar echtgenoot. De auteur besluit zijn familieleden te identificeren met de initialen van hun namen. Hij doet dit – hij schrijft – om te voorkomen dat hij te veel gehecht raakt aan de personages of er juist ontevredenheid mee voelt, maar de juiste naam zou ze wel dichter bij de lezer brengen.

/Zijn oom Gonzalo, een prijswinnende schrijver en crimineel, "mijn meest geliefde rolmodel", liet zijn talent glippen.

De auteur tekent de profielen van zijn twee ooms, zijn tante en zijn moeder. Met zijn hand verheft hij elk van deze levens met hun eigenaardigheden – vaak niet erg aangenaam – en transformeert ze tot wezens die even echt zijn als ze literair zijn. Dat geldt ook voor zijn oom Gonzalo, een prijswinnende schrijver en crimineel, ‘mijn meest geliefde rolmodel’, die zijn talent liet verwateren. Hij redt het beeld van zijn kindertijd en jeugd en gedeelde ervaringen, die nu de intuïties van toen bevestigen of waaraan hij een nieuwe betekenis geeft.

In het boek worden de episodes beschreven die heimelijk de invloed van latere generaties beïnvloeden ('een gebeurtenis die plaatsvond voordat wij ter wereld kwamen, kan een grotere impact hebben op hoe we zijn') en wordt de vraag gesteld of er erfenissen zijn die we van binnenuit meedragen; of mystificaties, het zaad van het schrijven, economische instabiliteit of de manier waarop we in het leven staan, in stilte worden bepaald of dat ieder mens meester is over zijn of haar eigen beslissingen. Ook hij is een afstammeling van die saga. Giralt Torrente voltooit zo een literaire oefening in zelfkennis, met psychoanalytische pagina's – het portret van zijn moeder – en existentiële vragen: eenzaamheid, een constante. Hij doet dat met zijn karakteristieke toon, formulering en elegante schrijfstijl, die zijn lezers een geweldige tijd bezorgen.