Guillermo Saccomanno: "Het geweld in Latijns-Amerika is zo extreem dat het moeilijk voor te stellen is."

In een Latijns-Amerika dat steeds meer te lijden heeft onder geweld , geeft de Argentijnse schrijver Guillermo Saccomanno toe dat hij de fictie van zijn roman Arderá el viento (2025) niet moeilijk kan geloven, omdat hij deze dagelijks ervaart in een realiteit die "alles wat men zich kan voorstellen overstijgt."

"De realiteit van Latijns-Amerika is zo gewelddadig en extreem dat het je hart breekt. Je kunt je de gruwel proberen voor te stellen, maar dat zal je niet lukken ", legt Saccomanno uit in een interview.

De winnaar van de Alfaguara Novel Prize 2025 hoefde voor zijn boek niet ver van huis op zoek te gaan naar inspiratie, want in zijn geboortestad, waar hij bijna zijn hele leven heeft gewoond, vond hij veel van de verhalen die hij vertelt.

"Al zijn ze wel veel spannender en gefictionaliseerder", merkt hij op.

In een toeristisch dorpje aan de Argentijnse Atlantische Oceaan beschrijft Saccomanno de aankomst van de Esterházys, een Europees echtpaar dat door het publiek wordt gadegeslagen. Dit zal een reeks fatale gebeurtenissen ontketenen, aangewakkerd door corruptie, geweld, afgunst en seks.

Net zoals Gabriel García Márquez Colombia herschiep uit Macondo in Honderd jaar eenzaamheid (1967) of de Mexicaan Juan Rulfo Mexico vertegenwoordigde met La Comala in Pedro Páramo (1955), bouwde ook Saccomanno zijn dorp.

" Het verhaal van de stad is een metafoor voor de werkelijkheid , een bron waar de wereld, als je het breder en grootser bekijkt, niet aan kan ontsnappen. (De roman) heeft iets van Mexico in zich, ondanks dat het Argentijns en dus Latijns-Amerikaans is," reflecteert hij.

De realiteiten die we buiten haar verhaal vinden, zijn volgens Saccomanno 'gruwelijkheden' zoals die zich afspelen aan de grens van El Paso, tussen de Verenigde Staten en Mexico , een regio waar in 2024 196 migranten omkwamen, volgens cijfers van de County Medical Examiner's Office.

Na de ernstige crisis die het "verslechterende" Argentinië van Saccomanno heeft getroffen, is de auteur van mening dat Mexico en zijn vaderland meer "verbonden en verenigd" zijn dan ooit, vanwege de extreme armoede waarmee ze kampen.

" Ik geloof in klassenstrijd , in klassenverschillen, omdat dat de grote onrechtvaardigheid in de wereld verklaart," voegt hij toe.

Met betrekking tot deze manier van regeren van de maatschappij en het daarbij behorende ‘strafsysteem’ – dat ook in andere werken, zoals die van Cámara Gesell (2012), te zien is – waarschuwt de 76-jarige auteur dat het kwaad geen kwaal is die de allerarmsten treft, maar dat het ‘overal aanwezig is’.

"Het is de wens om een ​​betere auto te hebben, een andere vrouw, meer geld, en om je kinderen blond te laten zijn. Dat is wat de wereld kapotmaakt," zegt hij.

In deze "suïcidale" maatschappij, waarin we "gelukkig naar de afgrond" afglijden , zou je verwachten dat een ervaren schrijver als Saccomanno zich zou verdiepen in zijn werk en erkenning. De Argentijn staat echter te popelen om deze tour af te ronden en terug te keren naar zijn geboortestad.

"Ze behandelen je als een Nobelprijswinnende beroemdheid, maar dat is niet zo. Op dit moment mis ik het om terug te keren naar mijn dorp . Als ik over mijn dorp schrijf, voel ik me thuis", legt hij uit.

Hoewel hij ervan overtuigd is dat er sinds de Latijns-Amerikaanse bloeiperiode, die in de jaren zeventig eindigde, "geen groter literair fenomeen is geweest", gelooft hij nog steeds dat literatuur "een schot in de roos kan zijn".

Terwijl hij nadenkt over wat er komen gaat, vraagt ​​Saccomanno zich af hoe hij in zijn romans degenen die alles willen hebben, verder zal ontmaskeren. Hij antwoordt: "Door de misdaad te vertellen die daar ongetwijfeld achter schuilt."