'Materialists' (★★★★✩), 'Dangerous Animals', 'Muértimer' en andere releases van de week
Dit zijn de nieuwe films die vanaf donderdag 14 augustus op het grote scherm te zien zijn:
Beoordelingen★★★★★ meesterwerk ★★★★ zeer goed ★★★ goed ★★ gemiddeld
Materialisten ★★★★✩Geregisseerd door Celine SongCast door: Dakota Johnson, Pedro Pascal, Chris EvansProductie: VS, 2025 (109 minuten) Romantische komedie Het algoritme is een eenzaam hartDoor Philipp Engel
Meteen aan het begin van haar tweede film trekt Celine Song haar laarzen aan het algoritme en neemt het mee voor een wandeling door een New York dat opnieuw is gefotografeerd door Shabier Kirchner, net als in Past Lives : Dakota Johnson loopt er met grote stappen op los en geeft, zonder ook maar te stoppen, haar 'koppelaarster'- kaartje aan een vreemdeling met wie ze in een oogwenk oogcontact heeft gemaakt.
De film is opgebouwd als een "Tinder in 3D", niet alleen omdat de klanten worden gepresenteerd als die lijst met verhandelde data waar we zo hard aan hebben gewerkt, maar ook omdat, wanneer het algoritme zelf zich ontpopt als een eenzaam hart, het heen en weer slingert tussen twee archetypen die net zo plat zijn als elk socialmediaprofiel. Een indruk die, zeer positief, wordt versterkt door de dramatische beperkingen van de gekozen acteurs, of het nu Chris Evans is of, vergeef me, Pedro Pascal, de man van het moment. Het zijn karikaturen: de typische "loser", die vroeg of laat de overwinning zal behalen, versus de overmoedige rijke man.
Chris Evans, Dakota Johnson en Pedro Pascal in een momentopname van 'Materialists'
ONTWERPIn Past Lives vertelde Song hoe ze afstand deed van de puurheid van haar eerste liefde, die dankzij sociale media weer tot leven werd gewekt, ondanks tijd en afstand. In haar tweede film wil ze afstand nemen van een systeem dat in wezen niet is veranderd sinds de tijd van Edith Wharton: het huwelijk is nog steeds een beslissende kwestie in hoge kringen.
In beide films blikt de regisseur niet alleen terug op haar relatie met de (succesvolle) schrijver en scenarioschrijver Justin Kuritzkes, maar reflecteert ze ook op de verbintenissen en verzakingen die gepaard gaan met deze monogame verbintenis die zij, middels een prehistorische proloog (à la Barbie) , claimt als de kwintessens van de mensheid, tussen gepersonaliseerde aantrekkingskracht en het voortbestaan van de soort, tussen oprechte genegenheid en de uitwisseling van gunsten.
Het is een ietwat conservatief perspectief in deze diverse wereld, maar het wordt met intelligentie en originaliteit aangepakt. De schijnbare lichtheid die flirt met screwball en romantische komedie – een sprankelende repliek hier, een sexy blik daar – wordt gewaardeerd. Het zou oneerlijk zijn om de film af te doen als minderwaardig aan zijn voorganger omdat hij geen exotisch in-yeong-achtig concept integreert of melancholie uit de vergelijking haalt. Het zijn zeer complementaire films.
Gevaarlijke dieren ★★★✩✩Regie: Sean ByrneVertolkers: Hassie Harrison, Jai Courtney, Josh HeustonProductie: Australië-VS-Canada, 2025 (98 minuten) Horror Nachtmerrie op volle zeeDoor Jordi Batlle Caminal
Het is niet alleen de 50e verjaardag van Jaws . Het is ook de 50e verjaardag van haaien, van vele haaien en andere angstaanjagende zeedieren. Want de dubbele klap die Spielberg (aan de kassa én aan het publiek) in de zomer van 1975 uitdeelde, leidde onmiddellijk tot een "haaienfilie" op het grote scherm (en een "haaienfobie" in het echte leven) die de volgende vijf decennia is blijven doorsijpelen en alles heeft verzameld, van beruchte, maar soms erg grappige, bijproducten of "exploits" tot titels die net zo rechtvaardiging verdienen als Renny Harlins Deep Blue Sea , tot buitengewoon krankzinnige "trash"-pareltjes (de Sharknado- saga is de belangrijkste).
Een moment uit de film 'Dangerous Animals'
FilmaffiniteitDangerous Animals gaat ook over haaien, maar slechts zijdelings. Want hier wordt de angst niet veroorzaakt door de haaien, die hongerig blijven naar mensenvlees zoals het genre vereist, maar door iemand van onze soort die veel wilder is dan de haaien. De film van de Australische regisseur Sean Byrne zou je kunnen omschrijven als een soort Split , Shyamalans meesterwerk, op volle zee. De demon die de nachtmerrie ontketent, is de incarnatie van de duistere, zeer duistere en sadistische kant van de onvergetelijke Robert Shaw, kapitein Quint uit Jaws , en hij wordt met grote overtuiging gespeeld door acteur Jai Courtney, met zijn robuuste lichaam en roofzuchtige blik. Dangerous Animals is daarom, naast een horrorfilm, een spannende thriller, spannend en beklemmend.
Sean Byrne is geen Shyamalan, hij heeft niet het vermogen om te betoveren of te verontrusten met zijn enscenering, maar hij weet wel hoe hij vloeiend, levendig en kleurrijk entertainment vakkundig moet orkestreren, ideaal voor deze hete dagen. Byrne had al twee stimulerende horrorfilms gemaakt: The Loved Ones , een effectieve en beklemmende slasher, en The Devil's Candy , een satanische symfonie op heavy metal. Beide werden in hun respectievelijke productiejaren vertoond op het filmfestival van Sitges, maar werden nooit commercieel uitgebracht.
The Muértimers ★★✩✩✩Regie: Álvaro Fernández ArmeroCast door: Iratxe Emparan, Diego Montejo, Melani GarcíaProductie: Spanje, 2025 (90 minuten) Jeugdkomedie Om de tijd te dodenDoor Salvador Llopart
Deze Muértimers, zoals Enid Blytons Famous Five- romans of -series en films zoals Scooby-Doo , maken deel uit van die tak van jeugdentertainment waarin een groep tieners een mysterie confronteert, vaak van bovennatuurlijke aard. Een rijkelijk geproduceerde film met een vleugje hiernamaals, die neigt naar komedie, gebaseerd op een graphic novel van de Franse auteur Léa Mazé. De theatrale actie van de volwassen personages, louter karikaturen ten dienste van het verhaal, wordt ruimschoots gecompenseerd door de toewijding van de tieneracteurs. Vooral de toewijding van het hoofdkoppel, Diego Montejo en Iratxe Emparan, tussen wie een bijzondere chemie ontstaat. Een film van personages dus. Waarin de jonge protagonisten de karaktereigenschappen verbeelden die de film als geheel mist.
Een scène uit de Spaanse film 'Los Muértimer'
FilmaffiniteitDoor S. Llopart
Deze kleine elfjes, elfinks genaamd, met hun traditionele elfenkostuums en puntige elfenmutsen, zo Duits als ze zijn, willen in dit nieuwste deel van hun avonturen (er was ook al een deel in 2020) Hollywood-achtige superhelden zijn. Om dat te bereiken, omarmen ze resoluut superheldentechnologie en beleven ze duizelingwekkende avonturen door de torens van de indrukwekkende Dom van Keulen. Solidariteit, als geheim wapen, blijkt hun grootste troef. Hoewel er glimpen van rebellie onder de jongsten te zien zijn, wordt het individualisme overwonnen en integreren ze zich uiteindelijk in het algemeen belang. De tekening, even eenvoudig en effectief als de film zelf, zal de kleintjes overtuigen. Een goedbedoeld animatievoorstel dat verboden zou moeten zijn voor volwassenen die niet worden begeleid door kinderen jonger dan zeven jaar.
Een scène uit de animatiefilm 'The Super Elfkins'
Films kijkenDoor J. Batlle
Nobody , een uitzinnige actiefilm die vier jaar geleden uitkwam, werd geregisseerd door een Rus, Ilya Naishuller, en nu wordt Nobody 2 geregisseerd door een in Duitsland geboren Indonesiër die al een legioen fans heeft die zijn achternaam correct weten uit te spreken. Beiden demonstreren hun vaardigheid in het filmen van hyperbolische, nog hyperbolischere en nog parodiërendere actie in dit vervolg. De held, de onvergelijkbare Bob Odenkirk, is nog steeds betrokken bij vuile zaken, maar moet voor zijn gezin zorgen en gaat op vakantie naar hetzelfde pretpark waar hij als kind gelukkig was met zijn vader, de niet minder onvergelijkbare Christopher Lloyd, die ook met hen meereisde. Onnodig te zeggen dat de vakantie zal eindigen met een orgiastisch bloedbad en meer doden dan de begraafplaats Père-Lachaise herbergt. De schurk van de film, van ongeraffineerde wreedheid, is Sharon Stone.
Acteur Bob Odenkirk in een moment uit 'Nobody 2'
FilmaffiniteitDoor J. Batlle
Er zijn veel daklozen op straat, en ongetwijfeld hebben velen een verleden dat niets te maken heeft met de stinkende armoede die ze nu doorstaan. De hoofdpersoon van Mr. Nobody , een man van in de veertig, is er daar één van. Gedurende de eerste twintig minuten doordringt mysterie het personage, altijd zwijgzaam, verdrietig en eenzaam. We volgen hem dag en nacht met nieuwsgierigheid. Een jonge vrouw van een ngo probeert een relatie met hem op te bouwen, hem te helpen, maar het is een onmogelijke opgave. Dan komen de flashbacks en beginnen we te schetsen wie deze man was. Je vraagt je zelfs af of hij niet een geüpdatete versie is van William Powell uit het meesterlijke Serving the Ladies. Maar hoe meer we over zijn verleden leren, hoe minder interesse het verhaal wekt. Let op de pittoreske bijrol van de veteraan Myriam Mézières, de muze van Alain Tanner.
lavanguardia
