Een wandeling door Muntaner

Ik moet bekennen dat ik een fan ben van de Muntanerstraat in Barcelona. Een van de mooiste momenten van de week is als ik te voet terugkom van de campus van La Salle, op een paar meter van Plaza Bonanova, naar mijn huis, gelegen tussen de bakkerij Faixat en El Velódromo. Dat huis is niet alleen een restaurant, maar ook een kantoor voor politici die handelen in dromen en voordelen. Bijna vier kilometer lang – geloof me, het leven gaat verder voorbij de Diagonal – is de straat van de beroemde middeleeuwse kroniekschrijver noch de mooiste, noch de drukste. Toch belichaamt zij als geen ander wie wij zijn.

Ten eerste een rijke, maar vergrijzende samenleving. Oudere mensen, achteroverleunend in hun comfortabele rolstoelen, of zelfs in rolstoelen, wandelen stilletjes hand in hand met hun liefdevolle Latijns-Amerikaanse verzorgers, onder het waakzame oog van oudere dames met elegante huisdieren, waarvan de meesten onhandelbare poedels zijn die hun enige – en uiteindelijk trouwe – metgezel zijn geworden sinds hun man is overleden. Oudere mannen en vrouwen die ons met hun aanwezigheid eraan herinneren hoe ver we zijn gevorderd, maar ook het enige argument voor het werk.

De Muntanerstraat belichaamt het slechtste en het beste van onze tijd: haar prestaties en haar ellende.

Laten we beseffen dat ook kinderen bij Muntaner hun moment hebben. Als het vijf uur is en je niet weet waar of hoe de kinderen in blauwe uniformen en witte shirts overal verschijnen, gebogen over hun huiswerk en gretig om te vertellen hoe hun dag is geweest, wat ze in de klas hebben geleerd en, nog belangrijker, met wie ze ruzie hebben gehad op het schoolplein. Omdat de ouders geïnteresseerd zijn in het verdienen van geld, hun crossfit, hun yoga, etc., wordt de operatie om naar huis terug te keren over het algemeen uitgevoerd door de gevangenen. Tot hun vele taken behoren ook het vrijlaten van de puppy's en hun buitenschoolse training, uiteraard in het Engels, terwijl ze wachten op de bus, met een snack in de hand. Als zij op een dag een goede baan krijgen, hoeven zij niet meer voor hun kinderen te zorgen!

Ten tweede, en misschien nog wel zorgwekkender, belichaamt Muntaner hoe hedonistisch en gedesoriënteerd wij zijn. Tussen Piazza Bonanova en Via Augusta bevinden zich maar liefst 37 instellingen die zich toeleggen op wat we gezondheid en schoonheid zouden kunnen noemen: tandheelkundige instituten, kappers, sportscholen, podotherapeuten, gezichts- en lichaamsbehandelingen, yoga... allemaal met beloften als "Hier zorgen wij voor u", "afvallen", "massage naar uw smaak en behoefte, zacht en diepgaand". Als je op dieet kunt gaan, naar de spa kunt gaan of pilates kunt doen, wie gaat er dan met oma een hapje eten?

Lees ook Het bevorderen van rampen! Sint Vila

Om het beste te zeggen, ik zou je kunnen vertellen over de emotie die ik voel wanneer, verzonken in mijn gedachten, op de hoogte van Plaça Adrià, Muntaner een onverwachte verandering in niveau ervaart die Barcelona laat zien met uitzicht op de zee, populair en bruisend, van Sant Andreu tot Raval en Poble Sec. Zoals altijd gebeurt met degenen die van buitenaf komen, nodigt het zien van de stad vanaf de meest panoramische punten je uit om er op een grote manier over na te denken. Als je dat op diezelfde plek doet, beschut op een bankje in het park van Monterols, worden zelfs de meest verschrikkelijke schurken zachter. Maar de troost is van korte duur.

Op slechts enkele meters van het monument voor Carrasco i Formiguera schoten plotseling als een lopend vuurtje allerlei winkels als paddenstoelen uit de grond, gespecialiseerd in alle soorten verzorging voor huisdieren, die volledig vermenselijkt waren en tot de rang van naaste verwanten behoorden. Overigens denk ik dat het een goed idee is om een ​​vest voor mijn hond te kopen. Maar het aantal hondentrimsalons en dierenklinieken met hun catalogi van vaccinaties, microchips, echo's, endoscopieën en echocardiogrammen is niet zo groot, terwijl er zoveel mensen zijn die het moeilijk hebben. Bovendien vind ik het ernstig dat er in dezelfde straat waar we hondenbeten behandelen, zielige mensen rondlopen die met een karretje op zoek zijn naar achtergelaten metaal, of daklozen die in geldautomaten liggen te slapen tussen dekens en urine. Om nog maar te zwijgen van advertenties als “Canitas. De sociale zekerheid van uw huisdier. Voor slechts € 19,19 per maand. Wij hebben allemaal recht op universele gezondheidszorg. Ook uw huisdier.” Maken we mensen onzichtbaar terwijl we dieren humaniseren?

Muntaner Street belichaamt het slechtste en het beste van onze tijd. Hun prestaties, maar ook hun beperkingen en ellende. Typisch voor een stad die naast een kerk een bordeel weet te plaatsen, met daarbovenop een deugdzame familie die in haar dagelijks brood verdient. Als u het vergeten bent, ga dan even langs bij de Maragall-bibliotheek, waar de dichter u er zelf alles over kan vertellen.