De schatten die filmmakers verzamelen

Lange tijd ontmoette ik elke dinsdag een groep regisseurvrienden, zoals Juan José Jusid, Marcelo Piñeyro, Alberto Lecchi en een paar anderen. Week na week keken we een klassieke film op het hoofdkantoor van de Argentijnse Filmregisseurs (DAC), aten daarna pizza en praatten we over cinema, soms urenlang. Tussen al die gesprekken door begonnen we iets op te merken: er zijn films die in één keer verteld kunnen worden; het zijn scènes die fungeren als de drijvende kracht of het hart van het verhaal.

Dat idee bleef in mijn hoofd hangen, totdat ik me op een dag realiseerde dat elke filmmaker een scène koestert waar hij van houdt, een scène die hem vertegenwoordigt. Wat zou er gebeuren als ik een groep regisseurs zou verzamelen om de belangrijkste scène uit hun eigen filmografie te kiezen en grondig te analyseren?

Dat was het uitgangspunt voor de documentaire My Best Scene. We brachten tien zeer verschillende filmmakers samen: Juan José Campanella, Albertina Carri, Miguel Cohan, Carmen Guarini, Alberto Lecchi, Néstor Montalbano, Lorena Muñoz, Juan Bautista Stagnaro, Demian Rugna en Marcelo Piñeyro. Sommigen zijn geobsedeerd door netheid, anderen geven zich over aan improvisatie, sommigen maken fictie, anderen documentaires, sommigen maken grote, industriële films, anderen kleinere.

Ik kende ze allemaal en had al met velen van hen samengewerkt. Ik was assistent van Lecchi, assistent-regisseur van Piñeyro bij verschillende films, en Campanella en ik maakten de grap dat ik zijn peronistische vriend was en hij mijn gorillavriend. Ze stemden er allemaal met grote bereidwilligheid en generositeit mee in om mee te werken aan de film.

Ik was zeer verrast toen Demian Rugna over When Evil Lurks sprak. Ik ben 69 jaar oud en horrorfilms waren nooit mijn ding. Hij spreekt met bewonderenswaardige trots en helderheid over de technische en narratieve opbouw van zijn sequentie. Lorena Muñoz vertelt hoe een ongelooflijk complexe sequentieshot van Gilda, gespeeld door Natalia Oreiro, tot stand is gekomen. Miguel Cohan analyseert bijvoorbeeld het gebruik van de close-up van een glas dat een personage onder een meubelstuk vindt en hoe die scène in The Same Blood het hele verhaal vanaf dat moment transformeert.

De tien gekozen scènes zijn zo goed verteld door hun regisseurs dat 'Mijn beste scène' verplichte kost zou moeten zijn op filmscholen. Het behandelt enscenering, shots, montage, karakterontwikkeling en de regie van acteurs.

In deze tijd van ernstige crisis en het stopzetten van de financiering van de Argentijnse cinema door de autoriteiten, geloof ik dat deze film duidelijk de kracht, grote diversiteit en rijkdom van onze cinema weerspiegelt.

My Best Scene ging in première in de Cacodelphia Art Cinema, de Gaumont Cinema, de Avalon Room in het Itaca Theatre Complex en in verschillende theaters in het hele land.

*Filmregisseur en scenarioschrijver.