Better Man, het verhaal van Robbie Williams: een gedurfde biopic, maar een die er niet in slaagt het leven dat hij vertelt te belichten
Better Man: The Robbie Williams Story ( Better Man, VK, VS, Australië, Frankrijk, China/2024). Regie: Michael Gracey. Scenario: Simon Gleeson, Oliver Cole en Michael Gracey. Muziek: Batu Sener. Fotografie: Erik Wilson. Met: Robbie Williams, Jonno Davies, Steve Pemberton, Damon Herriman en Anthony Hayes. Duur: 135 minuten. Beoordeling: Geschikt voor kinderen vanaf 16 jaar. Onze mening: goed.
Een biografie van een rockster biedt ruimte voor creatieve vrijheden die in biografieën van andere beroemdheden vaak niet worden toegestaan. De reden hiervoor zou wel eens kunnen zijn dat de staat van bewustzijn die wordt gevormd door een stevig en regelmatig drugsgebruik, de link met onzin en de vrije associatie van bepaalde teksten en de psychedelica van de visuele esthetiek van veel kunstenaars beter tot uitdrukking komen in fantasie, in provocerende en onverwachte ideeën, dan in de gehechtheid aan historische feiten en realisme.
Better Man , geïnspireerd op het leven van de Britse zanger Robbie Williams, misschien heeft hij het gewaagd om het meest gewaagde idee uit te proberen dat in dit populaire genre te zien is: zijn hoofdpersoon wordt niet belichaamd door een acteur die probeert het fysieke aspect of wat hij heeft geïdentificeerd als de essentie van het personage te reproduceren, maar door een digitaal gecreëerde aap die eruitziet alsof hij is ontsnapt uit de Planet of the Apes -franchise. Er zijn niet veel verklaringen voor zo'n sprong in het diepe . In het begin vertelt het personage dat hij het publiek wil laten zien hoe hij zichzelf ziet, maar daarna zegt hij dat hij er nooit in is geslaagd om verder te groeien dan zijn 15 jaar. In een onverwachte Darwiniaanse wending werd de aap een metafoor voor zijn persoonlijke involutie.
Vanuit creatief oogpunt kan men de gedurfdheid van een dergelijke daad alleen maar prijzen. Tegelijkertijd lijkt het wel het slechtste idee ter wereld: het is een biografie van een idool waarin het idool (of een acteur die erg op hem lijkt) nooit voorkomt. Het voornaamste publiek van de film (fans van Robbie Williams) zal zich waarschijnlijk vervreemd voelen als hun lustobject wordt veranderd in een cocaïneverslaafde humanoïde chimpansee.
De film presenteert de hoofdpersoon op een weinig uitnodigende manier. Hoewel de film de karakteristieke opkomst, ondergang en wederopstanding van bijna elke biopic gebruikt, is de belangrijkste antagonist Robbie Williams zelf. Dit is geen zelfingenomen verhaal over hoe hij de duizenden obstakels die de wereld op zijn pad tegenkwam bij het verwezenlijken van zijn dromen, het gaat over hoe hij zijn eigen grootste vijand werd en hoe hij zijn eigen demonen overwon. Tegelijkertijd laat het feit dat het verhaal zo gefocust is op zijn innerlijk, op de zenuwenoorlog met zichzelf, niet veel ruimte over om te laten zien wat doorgaans het grootste raadsel van biografieën is: wat is de uniciteit van dit onderwerp, wat maakte hem uniek in de wereld.
Je hoeft maar een kwartiertje te kijken naar een interview met Williams (zijn optredens in de talkshow van Graham Norton zijn bijzonder goed) om te begrijpen waarom hij een ster is: hij is charismatisch, grappig, opschepperig en zelfspot tegelijk. Als hij goed presteert, weet Williams moeiteloos en automatisch de volledige aandacht van het publiek te trekken. In de 132 minuten durende film ontbreekt, ondanks alle zelfparodieën, dat aspect van zijn persoonlijkheid, zijn tijdloze charisma. Ook biedt de film geen enkel inzicht in hoe een onbeheerste, kinderlijke, egocentrische, jaloerse, luie verslaafde, niet bepaald begaafde zangster, kon uitgroeien tot het grootste popidool van Groot-Brittannië.
De uitleg van Better Man beperkt zich tot de muzikale nummers en in het bijzonder tot een buitengewone uitvoering van de hit “Rock DJ”, die Regent Street in het West End van Londen overneemt. Het is het beste moment van de film. Helaas bleven het creatieve risico en het welkome gebrek aan neerbuigendheid onbeloond: de film flopte wereldwijd en haalde niet eens een kwart van het budget terug. Voor het eerst bleek het idool veel toleranter te zijn voor een onflatteuze portrettering dan zijn eigen fans.
lanacion
