In Antarctica is er sprake van de ‘diefstal’ van ijs tussen aangrenzende gletsjers. De ontdekking dankzij Copernicus

De onderzoekers berekenden de snelheid van het ijs met behulp van een volgtechniek die de beweging van zichtbare structuren, zoals spleten of scheuren, op of nabij het ijsoppervlak meet. De onderzoekers ontdekten dat gletsjers in de regio Pope-Smith-Kohler sinds 2005 gemiddeld met 51% zijn versneld. Vier gletsjers versnelden in de loop van 17 jaar met 60% tot 87%, en zes van de gletsjerstromen bereikten alleen al in 2022 gemiddelde snelheden van meer dan 700 m.

De snelste waren de Kohler East en Smith West gletsjers, waar de ijssnelheid met gemiddeld 32 meter per jaar toenam tijdens de onderzoeksperiode.

Volgens onderzoeker Heather Selley van de Universiteit van Leeds "is dit in feite een vorm van 'ijspiraterij', waarbij de ijsstroom van de ene gletsjer naar de andere wordt omgeleid en de versnellende gletsjer in feite ijs steelt van zijn vertragende buurman. Verbazingwekkend genoeg kunnen we dankzij satellietgegevens zien dat dit in minder dan 18 jaar gebeurt, terwijl we altijd dachten dat het een extreem lang en traag proces was." De resultaten, zoals ESA onderstreept, laten zien dat er "een opmerkelijke versnelling plaatsvindt in deze regio van Antarctica, waar de hoogste geregistreerde snelheden van uitdunning en terugtrekking van de grondingslijn worden gemeten".

Voor Gianmaria Sannino, klimatoloog bij Enea, is "het fenomeen van 'glaciale piraterij' veel meer dan een simpele wetenschappelijke curiositeit". "Het is een fundamentele sleutel tot het begrijpen van de intrinsieke instabiliteit van de Antarctische gletsjersystemen in het tijdperk van de opwarming van de aarde", zo betoogt hij. West-Antarctica, dat al is aangemerkt als een gebied dat bijzonder kwetsbaar is voor klimaatverandering, vertoont interacties tussen aangrenzende ijsstromen die complexe dynamieken onthullen die van groot belang zijn voor het opnemen in voorspellende modellen van zeespiegelstijging.

En volgens de deskundige zijn de resultaten van het experiment niet te onderschatten. "De directe observatie van deze snelle glaciale reorganisaties in zo'n korte tijd (slechts 18 jaar) vormt een ongekend feit in de geschiedenis van de moderne glaciologie", vervolgt Sannino. Deze versnelde tijdspanne dwingt ons om ons begrip van de reactiviteit van de poolkappen te herzien. Het is daarom van groot belang om deze afgelegen gebieden voortdurend te monitoren met behulp van geavanceerde technologieën, niet alleen voor de zuivere wetenschap, maar ook om de klimaatmodellen te verfijnen die het wereldwijde beleid sturen. Daarom een ​​uitnodiging en een suggestie: "De verzamelde gegevens suggereren ondubbelzinnig dat de voortdurende processen van gletsjerdegradatie aanzienlijk sneller en meer onderling verbonden kunnen zijn dan eerder werd aangenomen, met ingrijpende gevolgen voor kustgemeenschappen over de hele wereld."