Tim Wellens wint de carnavaletappe van de Tour de France in Carcassonne

Misschien is het de angst voor invoerrechten, misschien is het inflatie, misschien zijn het oorlogen en de angst voor escalatie ervan, misschien zijn het deze dingen of wie weet wat nog meer, maar nu vormen de koplopers van de Tour de France van 2025 zich stapsgewijs. En altijd door het wegnemen, of liever gezegd het uitblussen, van kracht en geduld.

Vandaag splitsten de renners van de Grande Boucle zich niet eens op in achtervolgers en achtervolgers; ze vielen uiteen, verspreidden zich in microdeeltjes. En ruim vóór de gebruikelijke ontbinding in de finale, wanneer alle gemeenschappelijke zaken hun betekenis verliezen en iedereen alleen nog maar aan zijn eigen zaak denkt, ontvouwde zich een wielercarnaval richting Carcassonne. Eerst was er de ontbinding, de ontbinding tot eenheid, toen de hergroepering. Eerst in kleine groepjes, toen in een groot peloton.

Mardi Gras, een festival waar een van de beste dienaren van Frankrijk over de wegen naar de finish van deze Grande Boucle fietste. Tim Wellens had een dag vrij van de schaduw van Tadej Pogacar en vond niets beters dan de zesenveertig kilometer in zijn eentje naar de finish te fietsen. Tim Wellens won de vijftiende etappe van de Tour de France van 2025 en loste daarmee het grote probleem van vandaag op . Namelijk: alleen blijven was de enige manier om een onmogelijk probleem op te lossen: hoe de finish te bereiken als iedereen slim probeert te zijn en er achtervolgers zijn? Warren Barguil, Victor Campenaerts, Alexey Lutsenko, Carlos Rodriguez, Quinn Simmons, Michael Storer, Aleksandr Vlasov, Tim Wellens wisten dat er maar één antwoord was op deze grote vraag. En dat was: alleen blijven. Want het is hard werken in je eentje, maar je weet tenminste zeker dat niemand je zal bedriegen of afzetten.

Iedereen probeerde het, Michael Storer leek te slagen, toen leek Victor Campenaerts te slagen. Allemaal waanideeën. Zo gaat dat in de Aude. Het is een land van grote dromen, enorme illusies en gruwelijke ontwakingen.

Het gebeurt al sinds de voorchristelijke tijd cyclisch. De Volcae waren erin geslaagd het Romeinse leger te weerstaan en verdreven hen zelfs tot voorbij de Aude. Ze vierden hun verzet, maar de volgende dag werden ze weggevaagd. In 280 n.Chr. verkreeg Carcassonne (toen nog Julia Carcaso geheten) onafhankelijkheid van het Romeinse Rijk door een regime van democratische anarchie in te voeren. Het experiment werkte een paar jaar, toen arriveerden de Bourgondiërs en verwoestten alles. In 1348 verijdelde de pest de poging om landbouw en veeteelt te collectiviseren, een socialistische poging vóór de literaire revolutie. En in de jaren 1910 brak de Eerste Wereldoorlog uit die de grote collectivistische transformatie in de wijnbouw verstoorde.

Stel je voor dat het fietsen beter had gekund.

Velen hadden de illusie dat ze het zouden kunnen, de overwinning. De laatste was Julian Alaphilippe . In de massasprint wist hij Wout van Aert te verslaan en dat vierde hij met veel plezier, want Wout van Aert verslaan is geen sinecure, laat staan aan het einde van een etappe waarin je ten val bent gekomen en met een pijnlijke schouder over de finish bent gekomen. Jammer dat Tim Wellens minuten geleden al was gepasseerd en Victor Campenaerts na de finish al was afgesprongen.

Meer over deze onderwerpen: