Obino, mijn wereldrecordduik in het meer

Chiara Obino dook in het Gardameer voor de Italiaanse Open Kampioenschappen Freediving en kwam terug met een wereldrecord: -92 meter. Een duik met constant gewicht (met een klein gewicht van 300 gram) en een monovin leverde haar ook de Italiaanse titel op. Bij de mannen was Davide Carrera recordhouder met -103 meter.

Een van de diepste vrouwen

Chiara Obino, 48, is tandarts, getrouwd (haar man beheert haar waterveiligheidssysteem) en moeder van twee dochters. Ze woont in Cagliari en duikt voor het Riviera dei Fiori Duikcentrum in Bordighera. Ze is de op twee na diepste vrouw ter wereld, met duiken tot -107 meter, altijd met een monovin en constant lood – de beste configuratie voor freediving.

Vandaag, zondag 19 juli, keerde ze terug om te strijden voor het Italiaanse kampioenschap, een kampioenschap dat ze vorig jaar miste. De titel lag op het spel aan het Gardameer.

Waarom in het meer?

De Federatie kiest al een tijdje voor het meer omdat het minder onderhevig is aan de grillen van de zee: stromingen, golven, wind, ankerplaatsen. In Riva del Garda is de organisatie inmiddels goed gevestigd. Sterker nog, het was een wedstrijd met 180 atleten, wat veel is voor een nationaal evenement. Ik was er twee jaar geleden ook al, toen ik het wereldrecord vestigde, en dit jaar ging het ook goed.

Duiken in deze wateren is toch anders dan duiken in de zee?

Ja, het is een compleet andere omgeving. Veel minder uitnodigend dan de zee, vooral voor wie gewend is aan de zee. Het meer is een uitdagende omgeving, zowel fysiek als mentaal. Ten eerste heb je te maken met zoet water, dus het drijfvermogen verandert: in de zee woog ik met het wetsuit dat ik vandaag droeg ongeveer 1,6 kilo, hier had ik er een van 300 gram. De trim, de snelheid van de afdaling en de opstijging, en de vinnen veranderen allemaal. Kortom, het waterbeheer is anders. En dan is er nog de kou..."

De kou?

"Jazeker. De watertemperatuur aan de oppervlakte is 20-21 graden, maar het meer koelt snel af. Op twintig meter diepte is het 15 graden en op vijfendertig daalt het tot 10 graden. Ik draag geen handschoenen, want ik moet de kaart met de diepte meenemen, en ook geen laarzen, want er is geen ruimte in de monovin, dus van 35 tot 92 meter diepte voel je de kou. Je moet met een ontspannen borstkas het water ingaan om de kou te compenseren. Het is een uitdaging."

En vanuit psychologisch perspectief?

Je moet de duisternis trotseren, die na 30 meter volledig is. Je daalt af met een kleine zaklamp op je hoofd om de richtlijn te zien. Je moet heel geconcentreerd zijn tijdens de afdaling, een perfecte positie innemen, want een draai van twee graden is al genoeg om de lijn niet meer te zien, omdat het bereik van de zaklamp beperkt is. Je moet dus met de duisternis omgaan: het licht is alleen zichtbaar aan het begin en het einde. Voor mij, die van de zee houdt, is het nog steeds een interessante ervaring. Na dertig jaar freediving een nieuwe omgeving ontdekken, waarbij je je zowel fysiek als mentaal moet aanpassen aan een andere uitdaging, is stimulerend.

Wat voor soort duik is dat in het meer, als je het moet definiëren?

"Een heel intieme duik. Je bent meer op jezelf gefocust dan in de zee. Er zijn geen afleidingen en je moet je concentreren op de richtlijn, die je nauwelijks kunt zien."

Wat voor soort duik was het?

"Het was een fantastische duik, goed begeleid. Ik heb hem tijdens de twee trainingsduiken ingesteld, waarbij ik het duikmanagement, de vintechniek, de kracht die je op de vin moet zetten en de druk die je moet uitoefenen tijdens de afdaling en opstijging heb verfijnd. Ik heb het gedaan; de wedstrijdduik was absoluut de beste van de drie die ik heb geprobeerd. Ik ben er erg tevreden mee."

Zijn dochter was er ook…

Ja, Cecilia werd 16 en kon meedoen. Het was haar eerste wedstrijd, bij de junioren, en ze werd ook Italiaans kampioen, in constant gewicht en met dubbele vin. We deelden de medaille, wat een extra kick was.

Wat nu?

"De WK's zijn in september in Griekenland. Ik zal proberen mijn training te verfijnen en te optimaliseren en me te concentreren op de diepgang. Ik hoop dat ik, tussen mijn medische studie en mijn gezin, erbij kan zijn. Ik weet altijd dat het op het laatste moment komt."