Iedereen is tegen het schema, behalve Sinner. Wat zit er achter de terugtrekking in Cincinnati?

Een noodzakelijke premisse, in deze uren van bezorgdheid over het lot van onze man: uit de smetteloze mond van Jannik Sinner, die snel tot gezegende werd verheven, is nooit een woord van protest ontsnapt: tegen het speelschema, tegen het aantal wedstrijden, tegen wedstrijdschema's, tegen de slijtage van het moderne tennis . Nooit. Over het algemeen kan ik me geen enkele klacht herinneren, behalve een opgetrokken wenkbrauw naar een scheidsrechter en een nauwelijks hoorbare zucht tegen de hitte. Als je "Sinner protests" googelt, vind je niets. Nul. Bovendien is de jongen niet spraakzaam, ongemakkelijk en mist hij enthousiasme als het gaat om een ​​interview voor een krant, veel meer op zijn gemak met de spaarzame scripts van reclamespotjes, nooit gul met details wanneer de wereld in zijn crisisperiodes zelfs maar een greintje uitleg verwacht.

Wat had Jannik? Koorts? Geen sprake van. Maagvirus? Wie weet. Zouden het de aardbeien met slagroom zijn geweest? Denk je dat iemand zo plichtsgetrouw, mager en slungelig, een zonde van vraatzucht zou begaan? Maar je zag hoe bleek hij was, hij zag eruit als een vod, hij kon niet opstaan. Het moest de stress zijn. En inderdaad, gevestigde sportpsychologen en gerenommeerde mental coaches, meestal tegen elkaar gewapend, opgeroepen om de mysterieuze zaak op te lossen van de bionische tennisser die zich zo nu en dan, plotseling, fragiel en kwetsbaar toont, waren het erover eens dat de jongen, notoir een workaholic, zo nu en dan de stekker eruit moest trekken. Maar serieus , niet alleen de Ferrari poetsen in de garage, de minst onschuldige ontsnapping die hij zichzelf na Wimbledon gunde, maar doen zoals die andere kerel, de genotzuchtige Alcaraz: een leuke avond in de disco, een fles goede champagne, en het maakt niet uit of je de volgende ochtend wakker wordt met hoofdpijn. Zo nu en dan is het nodig.

Anders vreet stress aan je. En bovendien, als wij, gelukkige, gewone stervelingen, eronder lijden met onze levens vol ups, downs en bezigheden, kinderen die we van school moeten halen en naar het zwembad moeten brengen, echtgenoten die we moeten pleasen, bazen op het werk die we moeten verdragen, enzovoort, stel je dan eens voor hoe deze arme tennissers gedwongen worden om overwinningen en geld te behalen, zakendeals te sluiten en prestaties te leveren voor het plezier van rijke oliebaronnen, trainingen en zakenreizen, massages op tafel en overnachtingen in sterrenhotels. Oh, stress, Freud en seks, het is allemaal een beerput, zong Rino Gaetano zo'n vijftig jaar geleden.

Het probleem, zo stellen velen, is dat tennissers tegenwoordig het risico lopen hun fysieke integriteit en mentale kracht te verliezen als ze niet stoppen met het steunen van de waanzinnige ATP-race om elke opening in de kalender te vullen met een nieuw toernooi of, zoals de afgelopen jaren is gebeurd bij talloze Masters 1000's, waaronder Rome, door bestaande toernooien te verlengen. Dit is min of meer de alarmbel die Paolo Bertolucci de afgelopen dagen heeft geluid, een van de weinige vrije, en dus kritische, stemmen die nog over zijn in het prachtige tennissterrensysteem. Iedereen is blij met het verhogen van het aantal wedstrijden – organisatoren, managers, spelers en hun diverse supporters, omdat ze allemaal meer geld in eigen zak steken – maar dan raken ze gechoqueerd als er één speler stopt of een ander door het lint gaat, en ze beginnen te schreeuwen. Het feit dat de onbeschrijfelijke ATP-voorzitter Andrea Gaudenzi, dezelfde die vorig jaar de Italiaanse regering om financiële garanties vroeg om nog eens vijf jaar de finale aan Italië toe te kennen en dit jaar een vernietigende brief tegen diezelfde regering ondertekende waarin hij, in ruil voor die garanties, eist dat er inzicht wordt verkregen in hoe de inkomsten worden geïnvesteerd, zichzelf rechtvaardigde met de klassieker "iedereen doet het" - "In veel sporten", zei hij, "is er een duidelijke trend naar een toename van het aantal competities, kijk maar naar voetbal, met het uitgebreide WK voor clubs dat deze zomer van start ging" - voorspelt niet veel goeds voor de gezondheid van tennissers.

Maar wat heeft dit alles te maken met Sinner, die in 2025 drie maanden aan de kant stond en na Wimbledon nog een wedstrijd nam om zich voor te bereiden op Cincinnati en vooral de US Open, waar hij voor het eerst in 64 weken zijn scepter zwaait? Niets , behalve een verklaring voor het virus dat hem in zijn greep houdt. Een vriendschappelijke loting – openingswedstrijd tegen Kopriva, nummer 87; mogelijke kwartfinales met Draper of Musetti; geplaatst met Zverev – want het geluk is altijd met de dapperen. Zolang ze maar af en toe lachen. En maak je geen zorgen, zei die gast.

Meer over deze onderwerpen: