"We komen vijf keer naar Sardinië": Corino reageert op de president van Budoni

De controverse rond uitwedstrijden in Groep G heeft een nieuw hoofdstuk gekregen, en dit keer is Ischia het middelpunt van het debat geworden. De afgelopen dagen sprak Budoni-voorzitter Filippo Fois met Notiziariocalcio.com over de logistieke uitdagingen van zijn club, die elke week kampt met vluchten, hotels en onmogelijke schema's. Niets nieuws, zou je zeggen, voor iemand die op een eiland woont en zich al lang bewust is van de impact van het eilandleven op budgetten en sportorganisaties. Maar er is één punt in de opmerkingen van de in Gallura geboren club dat voor opschudding zorgt: de uitwedstrijd op Ischia, omschreven als een soort organisatorische nachtmerrie.

"Ze hadden ons maar een paar teams uit Campanië beloofd, maar in plaats daarvan hebben ze Ischia ingezet, een uitwedstrijd die verschrikkelijk voor ons is," zei Fois, terugdenkend aan de wedstrijd die half september werd gespeeld. "Omdat het rond 14 september was, moesten we drie hotels boeken omdat er in één hotel niet genoeg ruimte was voor het hele team. Stel je voor hoe oncomfortabel het is om in drie verschillende hotels te verblijven... In Ischia probeer je om 11:00 uur 's ochtends te spelen: na de wedstrijd moet je anderhalf uur blijven om de veerboot te halen en je haalt het vliegtuig maar net. We kwamen 20 minuten voor sluitingstijd aan."

Deze klacht maakt deel uit van een breder kader, waarin de Budoni-voorzitter al jaren aandringt op een specifiek doel: een "exclusief Lazio"-groep, met korte afstanden van huis en verplaatsingen binnen een straal van honderd kilometer. "We strijden al jaren voor een exclusief Lazio-kampioenschap, want in die groep is het gemakkelijk reizen en alle teams bevinden zich binnen een straal van honderd kilometer. Dat is waar we altijd op hebben gehoopt." Naast Ischia ligt de focus op het pakket uitwedstrijden in Campanië, dat te kostbaar en te veeleisend wordt geacht voor een Sardijnse club.

Aan de andere kant van de plas is de versie echter minder eenduidig. Ischia-coach Simone Corino brengt het evenwicht in het debat terug. Hij sprak specifiek over de logistieke problemen rond uitwedstrijden en gaf een indirect maar zeer duidelijk antwoord op de opmerkingen van de Budoni-voorzitter. Zonder Fois te noemen, kwam hij meteen ter zake.

"Als je op een eiland komt werken, houd je daar rekening mee", legde de coach van Gialloblù uit. "We reizen al twee jaar naar Sardinië. Ik wil benadrukken dat wij vijf keer naar Sardinië reizen, terwijl de Sardijnse teams hier maar één keer komen." Een duidelijke perspectiefverschuiving, waarbij de focus verschuift van het verhaal van één kant naar een gedeelde realiteit: het eilandgevoel en de zee vormen niet alleen een probleem voor degenen die vanuit Sardinië vertrekken, maar ook voor degenen die vanaf het eiland Ischia gedwongen zijn om constant boten te nemen naar Olbia, Sassari, Budoni en dergelijke.

Corino bagatelliseert de moeilijkheden niet; hij kent ze goed: "Als we moeten reizen, is het nooit makkelijk voor ons. Vorig jaar gingen we naar Puglia en was de reis vermoeiend, net als dit jaar. Ik begrijp de problemen volledig en ik heb ze aan den lijve ondervonden." Maar zijn redenering gaat verder dan alleen maar klagen en benadrukt de noodzaak van concrete oplossingen. "Het schema komt vrij vroeg en we moeten ons organiseren. Ik ken de financiële en logistieke uitdagingen, maar ik weet ook dat we op Sardinië altijd een warm welkom hebben gekregen van de clubs en de fans. En als er Sardijnse teams hierheen komen, proberen we ze, waar mogelijk, zo goed mogelijk te verwelkomen."

De boodschap is duidelijk: offers zijn niet eenrichtingsverkeer. Als Budoni de reis naar Ischia als "verschrikkelijk" afdoet, zou Ischia hetzelfde kunnen zeggen over de vijf keer dat ze de Tyrreense Zee moeten oversteken om tegen Sardijnse teams te spelen. Met een duidelijk numeriek verschil, dat Corino samenvat met een zin die in het interclubdebat zeker ter sprake zal blijven komen: "Wij gaan vijf keer naar Sardinië, zij komen hier maar één keer."

Dit onderwerp wordt aangevuld door een andere overweging van de coach, die bijna regel voor regel de zorgen van president Fois over de duurzaamheid van het kampioenschap lijkt te beantwoorden: "Er zijn problemen, maar zoals ik altijd zeg, moeten we oplossingen vinden. Als we alleen maar over problemen praten, lossen we ze nooit op. Uiteindelijk komt het allemaal neer op het veld: je moet eropuit trekken en presteren, proberen wedstrijden te winnen."

Ondertussen doemt de hervorming van de competitie, met groepen van twintig teams en wedstrijden doordeweeks, op. Budoni's president beschouwt het als een nachtmerrie: "Wedstrijden spelen doordeweeks is verschrikkelijk voor ons. Je verspilt kostbare tijd, je kunt niet herstellen of je goed voorbereiden op de volgende wedstrijd." Ook hier is het eiland Ischia bekend met de last van nachtelijke woon-werkverkeer, late zondagochtenden en vroeg opstaan ​​om de eerste beschikbare veerboot te halen.

Het resultaat is een beeld waar iedereen wel iets te klagen heeft en logistiek gezien weinig te vieren valt. Maar terwijl sommigen al jaren pleiten voor een "op maat gemaakte" groep, accepteren anderen, zoals Corino, de situatie zoals die is en proberen ze de focus te verleggen van klagen naar planning. Met één ding dat steeds weer duidelijk wordt: de zee scheidt de Sardiniërs niet alleen van het vasteland, maar verdeelt en compliceert ook het kampioenschap voor diegenen, zoals Ischia, die elke week leven met precies hetzelfde woord dat Fois gebruikt als sleutel tot alles: insulariteit. Alleen moet het hier, in plaats van een excuus te worden, transformeren tot een identiteit.