Palestina is het Vietnam van vandaag, jongeren gaan de straat op om geschiedenis te schrijven

Het zien van zoveel mensen, vrouwen en mannen, jong en oud, die de straten en pleinen vullen voor de vrijheid van Palestina, voor het einde van de genocide, vervult mijn hart met hoop. Vooral de jongeren, zo talrijk, zo bewust en strijdbaar. Misschien groeit er een generatie op voor wie Palestina vertegenwoordigt wat Vietnam voor mijn generatie betekende.

Een strijd die zeker uit solidariteit bestond voor een worstelend volk dat gebombardeerd werd met napalm, waarvan de dorpen en velden die hen steunden werden verwoest, en de afwijzing van de onderdrukking en het geweld van hen, de Verenigde Staten van Amerika , die die napalm lieten regenen op de hoofden van mannen, vrouwen en kinderen. Maar ook iets meer. De wens om rechtstreeks deel te nemen aan het definiëren van de waarden en kenmerken van de wereld die ons te wachten stond, om ons niet neer te leggen bij het accepteren van een lot dat al bezegeld was, door de almacht van winst en de markt, en door de keuzes van een beleid dat winst en de markt beschouwde als de eerste dingen die verdedigd en beschermd moesten worden. We beschouwden de bommen die op Vietnam neerregenden ook als bommen die op onze hoofden neerregenden.

Vietnam stond centraal, maar vanuit Vietnam verplaatste het zich snel naar scholen en fabrieken. We protesteerden niet alleen tegen de vliegtuigen die bommen afwierpen, maar ook tegen de hiërarchieën in scholen, universiteiten en fabrieken die beweerden ons lot te bepalen en onze waardigheid en vrijheid te onderdrukken. Het duurde even voordat de vakbonden en de officiële linkerzijde zich serieus bezighielden met die beweging, die grotendeels buiten de institutionele politiek was ontstaan. Alle politiek, en zelfs vakbonden in zekere zin, werden door die beweging beschouwd als een 'hogere' waar ze zich van konden bevrijden. Maar uiteindelijk besloten de vakbonden erbij te zijn. En uit die beweging kwamen ze rijker, sterker en democratischer tevoorschijn. Omdat ze zich niet terugtrokken, schuwden ze protesten niet, maar wisten ze hoe ze die moesten confronteren en gebruiken om zichzelf te vernieuwen. In deze geschiedenis ontstond de radenvakbond, tegen het extremisme van degenen die wilden dat "iedereen afgevaardigde" was en elke vorm van vakbondsorganisatie afwezen, en tegen de bureaucratie van degenen die zich vastklampten aan de oude interne commissies en vasthielden aan de traditionele taakverdeling tussen vakbond en partij.

Wij waren echter in 2001 niet aanwezig in Genua – behalve de FIOM . We waren bang om deel uit te maken van iets dat buiten ons leiderschap en management viel. En we begrepen maar langzaam niet alleen de grote kwesties die de beweging aankaartte – de prioriteit van milieubescherming, de afwijzing van een destructieve groei van de natuur en de mens, de grote vraag naar bevrijding van het dominante patriarchaat, het pacifisme van het volk tegen het militarisme van de machtigen – maar ook dat er in die wereld die de pleinen van Genua vulde waarschijnlijk die nieuwe figuren uit de wereld van de arbeid waren die we niet konden vertegenwoordigen. Degenen die onze modellen van representatie ontweken, zowel hoog als laag. De geesten die ons ontwikkelingsmodel niet aan stabiel werk kon helpen, en degenen die aan de rand van de ontwikkeling leefden, degenen die werden weggegooid door een productiemodel dat leeft van afval, van dingen en mensen. En dat er een deel van hen was dat probeerde die tegenstrijdigheden aan te pakken. Noch met politieke partijen, noch met vakbonden, maar door het opbouwen van nieuwe vormen van burgerassociatie, zowel seculier als christelijk, die probeerden de solidariteit te herstellen in de fragmenten waarin de wereld van het werk en de samenleving als geheel uiteenvielen.

Als fervent CGIL- militant heb ik jarenlang met het schuldgevoel geleefd dat ik destijds niet in Genua was geweest en dat ik de vlaggen van mijn organisatie niet had laten wapperen tijdens die marsen. En ik zag de " hoofdroute" die Maurizio Landini bepleitte met de wereld van pacifistische, milieuactivistische, feministische, seculiere en katholieke verenigingen als een manier om die wond te helen, als een manier om de dilemma's en tragedies van de wereld van vandaag op innovatieve wijze aan te pakken en tegelijkertijd ons vermogen om de gefragmenteerde arbeidswereld te organiseren in nieuwe termen te herdefiniëren. De afkondiging van een algemene staking ter ondersteuning van de Flottielje, tegen de flagrante schending van de internationale rechtsstaat, van het land en de zee van de staat Israël, en tegen de dubbelzinnigheden en terughoudendheid van onze regering, is een essentiële stap in die richting en om de uitdagingen op korte en lange termijn waarmee het Palestijnse volk en wij allemaal worden geconfronteerd, geloofwaardig aan te pakken. Ondertussen erkennen we dat het vredesplan van Trump en Netanyahu geen echt vredesplan is. Het is op zijn best een wapenstilstand, om de uitroeiing van de bevolking van Gaza te stoppen en de opening van door de VN beheerde humanitaire corridors mogelijk te maken. En misschien, een ander gemeenschappelijk doel, om onszelf en de bevolking van Gaza te bevrijden van de moordenaars van Hamas.

Maar er zal geen echte vrede zijn totdat het Palestijnse volk de ruimte krijgt om over zijn eigen lot te beslissen, en totdat het internationaal recht, dat op flagrante wijze door Israël in Gaza en de Westelijke Jordaanoever is geschonden, en met de illegale blokkade van de vloot, volledig is hersteld. Netanyahu wordt, net als de Hamas-leiders, door het Internationaal Strafhof aangeklaagd als oorlogsmisdadiger. Paradoxaal genoeg, als Hamas ermee instemt, zoals we hopen, de wapens neer te leggen in ruil voor amnestie en een veilige doortocht naar gastvrije gebieden, zouden we de paradox krijgen van een oorlogsmisdadiger die amnestie verleent aan andere oorlogsmisdadigers en tegelijkertijd zichzelf vrijspreekt. En terwijl hij het Internationaal Strafhof en de VN elke rol blijft ontzeggen. De regerende meerderheid dringt er bij iedereen op aan om Hamas onder druk te zetten om Trumps plan te accepteren, maar zwijgt over de voortdurende Israëlische bombardementen op Gaza, en dat de Israëlische regering iedereen die Gaza niet onmiddellijk verlaat als terrorist zal beschouwen, wat een nieuwe slachting voorspelt onder ouderen, zieken en mensen die niet langer de kracht hebben om hun reis voort te zetten naar wie weet waarheen.

Onze premier zegt dat er geen erkenning van de staat Palestina zal zijn tenzij Hamas ervan afkomt. Maar kan er wel een staat Palestina bestaan ​​als kolonisten vrij zijn om met geweld land en dorpen op de Westelijke Jordaanoever te annexeren, tegen alle VN-resoluties in, en kan de staat Israël als betrouwbaar en democratisch worden beschouwd als zij binnen haar grenzen een apartheidsbeleid blijft voeren en de Palestijnse bevolking permanent van land, huizen en rechten berooft? En is ze geloofwaardig als ze zegt dat ze het buitensporige geweldsgebruik van de Israëlische regering verafschuwt, terwijl ze weigert zelfs maar te stemmen voor de timide sancties die de Europese Unie tegen Israël voorstelt? Daarom is de algemene staking absoluut noodzakelijk, tegen de misdaden van Israël en de Trumpiaanse gunst die onze regering de Israëlische regering blijft schenken. En om een ​​langetermijnverbintenis aan te gaan, zodat, na de gewenste wapenstilstand, de problemen die volledig onopgelost zijn gebleven door het zogenaamde vredesplan, adequaat worden aangepakt.

Maar de algemene staking is ook de meest geschikte en natuurlijke manier om het contact met de jonge Palestijnse generatie te versterken. Zij zijn, onder andere, degenen die het meest hebben gestemd in het CGIL-referendum. Meer dan mannen van middelbare leeftijd, die zich concentreren onder degenen met vaste contracten, en een groot deel van de CGIL-leden onder de actieve beroepsbevolking. Vanuit dit perspectief is de algemene staking ook een stap in de richting van vakbondsvernieuwing, in de richting van de opbouw van die inclusieve, territoriale en straatniveau vakbond, wat het organisatorische aspect van de Via Maestra is, vanuit een vakbondsperspectief. In de wetenschap dat deze territoriale herfundering van de vakbond vandaag de dag belangrijker is dan ooit om de kracht en vitaliteit van de onderhandelingen op de werkvloer zelf te herstellen. Zoals het gebeurde in de jaren 70, zoals het niet gebeurde in 2001.

VAN

Andrea Ranieri