Minister Giuli voor een onverzorgd ideologisch leger

De superioriteit van Alessandro Giuli ten opzichte van zijn gesprekspartners is zo overduidelijk dat men zich afvraagt ​​waarom hij zijn tijd besteedt aan het discussiëren met hen. Iemand die archaïsche Italiaanse en mediterrane mythen op meesterlijke wijze kan ontcijferen, die zich al sinds zijn tijd in korte broek verdiept in het heilige en het profane, een expert op het gebied van de gulden snede en de slag bij Talamone, zo iemand kan zich nauwelijks voorstellen in welke dimensie een acteur als Elio Germano zich beweegt, die net een artistieke en commerciële flop als de film Berlinguer achter de rug heeft, een banale sentimentele interpretatie van een valse politieke mythe, die alleen gecompenseerd wordt door de belachelijke filmische lobby voor ideologische propaganda die de gewone mensen uit hun gewone omgeving dierbaar is, degenen die de ballonnen van niet-auteurs en niet-acteurs opblazen. Ik zag een trailer en had een beetje medelijden met de grote Germano en met de critici die zijn charisma prezen als een sociale club in de buitenwijken, een perfecte plek om te pingpongen en voor andere prijzenswaardige gemeenschapsactiviteiten, maar niet als het ging om de filmgeschiedenis.

Gezegd met respect voor de persoon, voor zijn beroep en voor het gigantische zelfinzicht dat hij probeerde over te brengen op het personage dat hij speelde. Maar de mens leeft niet alleen van inspanning. Grote ambitie is niet zozeer geweldig als wel excessief . Ik zou een controverse met Moretti begrijpen, die veel dingen fout doet maar ook een aantal dingen heel goed doet en die over een taal beschikt die niet al te elementair en basaal is . Maar verder zou ik eerlijk gezegd niet reageren op de militante inzet voor de belastingaftrek, als je de Superintendenties, de musea, de bibliotheken, de muziek, het theater en Pompeii of de rollen van Herculaneum in handen hebt.

Het is geen kwestie van arrogantie. Het ministerie van Cultuur, en het is geen toeval dat het werd opgericht door Giovanni Spadolini, een leider met grote ambities, is een delicate kwestie. Het is evenveel waard als buitenlands en defensiebeleid. Het heeft een krachtige identiteit in een land als Italië. Giuli is de eerste die weet dat je er niet met een paar centen aan kunt komen, dat het een werk van studie en opgraving waard is, bestemd om iets anders te bouwen dan bruggen of misvormingen op het armoedige toneel van het firmament van de handtekening of, zoals Mario Scelba zei, van de cultuur (een van de meest treffende definities in de geschiedenis van de nationale politieke gewoonte, want de grote Scelba – laten we dat niet vergeten – is niet alleen de instelling van de oproerpolitie en de wet die het neofascisme oplost). Tegenwoordig is cultuur alomtegenwoordig, alles is cultuur en de massakunstenaar kreunt, steeds meer onbegrepen, steeds meer gekweld, steeds meer hypocriet. Ik denk dat we ons uit bepaalde conflicten moeten terugtrekken zolang het nog kan. De Germanos en de Montanari zijn respectabele culturele actoren die verder gaan dan de eisen van de kunst en hun eigen studie, en die zich onttrekken aan een haatdragende achterhoedementaliteit . Het zijn mensen die ideeën ruïneren door er op een Garibaldiaanse manier mee om te gaan, met de ware toon van het Ministerie van Populaire Cultuur, van een regime dat goed en kwaad vormgeeft en verdeelt, waaraan de instellingen, de meest lastige en belangrijkste, zich niet moeten verzetten tegen hun eigen toon, zodat ze bewaard kunnen worden voor serieuze zaken. Minister Franceschini, naar mijn mening een uitstekend bestuurder en politicus, hield deze verwarde ideologische legers op afstand met passende concessies en ontmoedigingsmaatregelen, zodat zij zich in het algemeen met ernstiger zaken konden bezighouden, zoals Spadolini deed. Dat is ook te verwachten van Giuli's superioriteit, die hen eraan herinnert, zoals in de beroemde post-Freudiaanse uitspraak, dat ze geen minderwaardigheidscomplex hebben, maar dat ze echt minderwaardig zijn.

Meer over deze onderwerpen: