Meloni en de ideologische oorlog tegen de uitbreiding van rechten: van niet-bezwarende artsen tot minimumlonen en palliatieve zorg.

Het klopt dat de uitvoerende macht een regionale wet kan aanvechten bij het Constitutionele Hof als zij van mening is dat deze de Grondwet schendt of haar bevoegdheid te buiten gaat. Dit is niet absurd: artikel 127 van onze Grondwet stelt dit vast. Maar de Broeders van Italië lijken een terugkerend doelwit te hebben: ze vechten regionale wetten aan die rechten uitbreiden. Wetten die indruisen tegen hun ideologie.

Een voorbeeld is wat er gebeurde met Wet nr. 23 van 5 juni 2025, uitgevaardigd door de regio Sicilië , die de openbare ziekenhuizen op het eiland verplicht artsen aan te nemen die geen gewetensbezwaarden zijn. Deze maatregel is ontstaan uit een concrete noodsituatie: 80% van de gynaecologen daar is gewetensbezwaarde. Dit bracht de toegang tot abortus in de openbare instellingen op Sicilië ernstig in gevaar, waardoor veel vrouwen gedwongen werden elders te gaan wonen. De regering beschouwde de bepalingen van die regionale wet uiteindelijk echter als "ongrondwettelijk en instrumenteel" omdat – met name volgens FdI – het recht op gewetensbezwaren wordt beschermd als een uiting van persoonlijke vrijheid. En Wet 194 alleen is voldoende om de toepassing van het recht op abortus te garanderen.

Dan is er nog de Toscaanse wet nr. 30 van 18 juni 2025 over het minimumloon, die in wezen bedrijven bevoordeelt die hun werknemers bij openbare aanbestedingen minstens € 9 bruto per uur betalen. Rechtvaardig, zou je kunnen zeggen. Maar nee: de regering beschouwt deze wet ook als ongrondwettelijk, omdat het mededingingsrecht deze keer, zo leggen ze uit, de verantwoordelijkheid is van de staat, niet van de regio's. Vandaar de opmerking van de secretaris van de Democratische Partij, Schlein: "De regering-Meloni heeft opnieuw haar angst voor het minimumloon getoond; het is schandalig." De leider van de Democratische Partij beloofde echter het minimumloon terug te brengen naar het parlement en beloofde dat de kwestie " centraal zal staan in alle regionale verkiezingsprogramma's."

De "uitdagingen" richtten zich vervolgens op een andere Toscaanse wet, die over palliatieve zorg (waarvoor, zoals we ons herinneren, de regering een wetsvoorstel heeft opgesteld dat, op zijn zachtst gezegd, uitsluiting inhoudt voor veel ernstig zieke patiënten, zoals gehekeld door verenigingen die zich al jaren met dit onderwerp bezighouden). Dit is in wezen de eerste wet in Italië die specifieke tijdschema's en procedures definieert voor de reactie die het regionale zorgstelsel moet geven aan terminaal zieke patiënten die om hulp bij zelfdoding verzoeken en aan de eisen voldoen. Deze keer, zo legt de regering uit, valt de Toscaanse wet "absoluut buiten de regionale jurisdictie en schendt ze de exclusieve bevoegdheden van de staat." Vertegenwoordigers van de meerderheid hadden, toen ze hierover werden ondervraagd, gesproken over het risico van een " Harlekijnwetgeving " die van regio tot regio verschilt. Helaas bepaalt diezelfde regionale wet echter dat de procedure geldig is " totdat de staatswetgeving in werking treedt". Maar dat doet er weinig toe: de uitvoerende macht kan dat niet doen. In plaats van de leemte in de rechten op te vullen, "daagt" de regering degenen die de situatie willen verhelpen, uit.

VAN

Azië Buconi