Gemeenschappelijke verdediging, het is tijd: voor vrede en democratie

Te midden van de vele onbegrijpelijke keuzes die ons politieke systeem maakt, is het debat over de zogenaamde herbewapening van Europa verontrustend. Dit laatste woord is volstrekt ontoereikend om de noodzaak te illustreren van een verdediging van de Europese Unie, die in het oosten wordt omringd door Rusland dat, samen met Poetin, het oude grondgebied van de Sovjet-Unie probeert te herstellen, en in het westen door de nieuwe Amerikaanse president die één ding doet en aan honderd andere dingen denkt. Een actie, die van Trump, die schommelt tussen een achterhaald isolationisme en de wens om de vrije wereld te regeren in een poging om "de banen te stelen" van zijn oude vrienden, en uiteraard ook van zijn vijanden, niet met de logica van een markteconomie, maar met middeleeuwse belastingen.

Maar laten we teruggaan naar ons debat. Allereerst moeten we de poging van pacifisten op papier om degenen die de urgentie van de verdediging van Europa onderschrijven, af te schilderen als oorlogszuchtigen, krachtig verwerpen. Dit is al meerdere keren in Italië gezien. Laten we bijvoorbeeld eens terugdenken aan de tijd dat in 1990 veel landen besloten Koeweit te bevrijden van de operette-invasie van Saddam Hoesseins Irak. Enkele christendemocratische vrienden, zoals Roberto Formigoni en Vittorio Sbardella, hielden een pacifistische mars tegen de gewapende interventie. Destijds werd geprobeerd de inspiratie van Gemeenschap en Bevrijding over te brengen op de politiek, maar dat had feitelijk geen effect. Koeweit werd weer vrij. Daarom zijn pacifisten van mening dat Europa geen verdediging nodig heeft die opgewassen is tegen de huidige internationale context. Zij hebben ongelijk, en met hen ook al degenen die vinden dat het terecht is dat de Europese Commissie Europa uitnodigt om alleen na te denken over de verdediging van Europa, zonder dat daarbij wordt gespecificeerd waarmee, hoe en wanneer. Wij zijn bijvoorbeeld van mening dat de eerste verdediging die van het luchtruim van de 27 landen van de Unie en van heel Europa in de fysieke wereld is. Klein-Israël, gelegen in het centrum van een regio die vrijwel geheel tegen het land is gelegen, weet zich te verdedigen door raketten en drones te onderscheppen, omdat het luchtruim van het land wordt gewaarborgd door moderne technologie. Op deze manier kunnen we Europa voorzien van een wapensysteem dat het luchtruim kan bewaken, terwijl dat luchtruim op zichzelf nog slechts een verdedigingsinstrument is. Bovendien kan de verdediging van het luchtruim alleen door alle Europese landen evenredig worden gefinancierd en zou er voor het eerst sprake zijn van een gemeenschappelijke financiële inspanning voor een even gemeenschappelijke verdediging, waarmee elke instrumentalisering zou worden afgeschaft.

Op dezelfde manier zouden de zorgen verdwijnen als Duitsland weer bewapend zou worden. Maar het is tijd om te beseffen dat het huidige Duitsland, christendemocratisch en socialistisch, absoluut niet dat is van de eerste helft van de twintigste eeuw, toen in heel Europa een cultuur van extreem nationalisme heerste. De politiek van vandaag zou moeten beseffen dat een botsing tussen de hoogste systemen onvermijdelijk leidt tot een domme verstarring, terwijl het daarentegen veel gemakkelijker zou zijn om tot de kern van de zaak te komen door een operationele ontmoeting tussen landen die verschillen in gevoeligheid en economie. Bovendien is het Oude Continent nog nooit eerder een bolwerk geweest voor parlementaire democratieën en de daarmee samenhangende vrijheden, in een fase waarin zelfs de oude mythen uit het verleden, zoals de Verenigde Staten, het risico lopen op een autoritaire drift, niet op gewapende maar op economische gronden. De wereld huilt steeds meer om de stapsgewijze oorlog, zoals Paus Bergoglio zei, en om de groeiende armoede binnen en buiten het Westen en om de grote financiële rijkdommen die de rol van de politiek, zonder welke alles verloren is, ondermijnen. Voor hen die vinden - en wij zijn het met hen eens - dat Europa in beweging moet komen, is dit een unieke kans om te laten zien dat eenheid kracht maakt en bovendien een kracht voor vrede en democratie.

Meer over deze onderwerpen: