Duizend dagen regering van Meloni: "Stem je opnieuw op hen?", "Ja, maar nee."

Mijn vriendin Daniela had vrij overtuigend op de regering-Meloni gestemd. In werkelijkheid had mijn vriendin op Giorgia Meloni gestemd; ze had slechts een vaag idee van wat er met "heersende klasse" bedoeld werd, en dus had ze er zeker niet over nagedacht of Meloni, of liever gezegd haar regering, een heersende klasse zou hebben die waardig was aan het soort dat tijdens de verkiezingscampagne werd beweerd. Volstrekt ongeïnteresseerd – sterker nog, bijna een beetje geïrriteerd – door de controverse over fascisme, bustes van Mussolini en "diverse rommel", zoals ze het noemde, was ze juist blij met het idee dat een vrouw eindelijk kon regeren. En dus, teleurgesteld door de ervaring van de Vijfsterrenbeweging, waar ze eerder tegenop had gekeken, had ze besloten ja te zeggen tegen "Giorgia" en haar te beschouwen als "een van ons". Waar ze in geïnteresseerd was, en wat ze dacht dat "Giorgia" zou doen, was "enige orde herstellen", wat, naar de persoonlijke mening van mijn vriendin (ze heeft een respectabele winkel in het centrum van Rome), in feite betekende dat ze geen drie Bengaalse winkels onder haar huis had die "niets betalen, geen bonnen uitschrijven en niet controleren", minder belasting hoefde te betalen, niet elke dag gek werd van de bureaucratie, en misschien zelfs 's avonds met een veiliger gevoel naar huis kon gaan, ook al gaf ze, toen ze er rechtstreeks naar werd gevraagd, toe dat nee, ze niet in het Wilde Westen woonde en niet door bandieten was omsingeld. Maar beter geen risico's nemen. Ze vond het zeker niet erg om te denken dat ons land "een goede indruk zou maken" in internationale fora, en nee, ze doelde niet alleen op de kleren die Meloni droeg, ook al gaf ze toe dat "die er ook toe doen".

En zo vroeg ik haar laatst, tussen de gesprekken door in haar desolaat lege winkel: "Er komen nog maar weinig mensen, als ik niet online zou verkopen, zou ik geruïneerd zijn." Ik vroeg haar of ze weer op Meloni zou stemmen. Daniela keek me aan, glimlachte een beetje, snoof een beetje en mompelde toen: "Ja, ik zou weer op haar stemmen, vooral omdat het alternatief erger lijkt." En Albanië, vroeg ik haar? Het was geen onschuldige vraag, geef ik toe. Mijn vriendin was helemaal niet gecharmeerd van het opvangcentrum in Albanië, niet omdat het in de meeste gevallen illegaal is om migranten daarheen te brengen, maar omdat "het te duur is en het niet werkt". Kortom, het bleek een grap te zijn, met al die politieagenten die heen en weer pendelden op de boot en de anderen die achterbleven om de vuilnisbelt te bewaken. "Dan hadden we het net zo goed hier kunnen doen," concludeerde ze. Op dat moment herinnerde ik me dat ze me enige tijd eerder had verteld dat haar moeder, inmiddels bejaard, zich wat onwel voelde, en ik vroeg haar hoe het met haar ging. Er volgde een lang en gedetailleerd onderzoek naar haar symptomen, pogingen om afspraken te maken voor tests en consulten die steeds moeilijker te krijgen waren, maar de conclusie was dat de gezondheidszorg na Covid was verslechterd. Nou ja, de overheid had misschien niet veel moeite gedaan, maar "wonderen bestaan niet". We stonden op het punt afscheid te nemen toen haar telefoon ging. Het was haar nichtje, ze moest naar een beurs, ik weet niet precies waar (Florence, misschien), maar ze stond vast op het station. "Vrijwel alle treinen hebben vertraging, niet met 10 minuten, een uur, anderhalf uur!" Ik keek haar aan en zei zwijgend: "O, toen Hij hier was." Ze hing op, vervloekte Salvini en siste: "Nou, eigenlijk weet ik niet of ik nog een keer op ze ga stemmen."

Flavia Fratello

Meer over deze onderwerpen: