THRUPPI, gedeelde chaos, wederzijds luisteren en de moed om kwetsbaarheid te tonen

Net als Medardo, Calvino's burggraaf die door een kanonschot in tweeën werd gespleten, zijn er in THRUPPI twee helften die uiteindelijk samenkomen, maar het is moeilijk te achterhalen welke de "goede" en welke de "slechte" was. Feit is dat Giovanni Truppi en Thru Collected elkaar wonderwel aanvullen . Hij is degene die piano's (gezaagd en weer aan elkaar genaaid: à la Medardo, precies) naar het Ariston-podium brengt. Hij is degene die, schijnbaar moeiteloos, muziek afstemt op de frequenties van het hart. Zij, Thru Collected, zijn de neurotische en briljante rib van het post-alles Napels: ze manipuleren synths en woorden als klei. Uit de botsing van deze klankplaneten ontstaat een soort existentiële musical die spreekt over dood, liefde, lastige vaders en romantische muggen. In een rondje impressies vertellen Giovanni Truppi en Riccardo, alias Sano, Lucky Lapolo en Ben Romano ons dat er in THRUPPI , uitgebracht op 13 juni voor Island Records, "verdriet en onderbuikgevoelens", "fantasie", "spontaniteit" en vele "tinten" te vinden zijn. Er is een punkziel, er is rap, er is rauw en lyrisch songwriting, en niemand probeert de concurrentie te winnen. Er is Napels, uiteraard, niet zozeer als decor maar als een specifiek gewicht: moederstad en monsterstad, dat je verraadt met genegenheid. "Napels is een thema dat we niet rechtstreeks hebben aangesneden en dat brengt ons in een beetje een crisis. Velen van ons komen uit dezelfde buurt, Arenella. Er is een bindweefsel waarop we ons gemakkelijk konden bewegen, zelfs zonder een reeks dingen te hoeven zeggen, waarop we elkaar instinctief begrepen", erkent Giovanni, die de stad verliet op de leeftijd die sommigen van hen nu hebben. We werkten in Buco Studio in Vomero. Maar het meeste werk deden we in Rome: improviseren, een idee delen dat door iemand is geboren en door iedereen is gegroeid .

De ontmoeting van het collectief met Truppi ontstond bijna toevallig: een vriend stelde ze aan hem voor, hij was erdoor gefascineerd en nodigde hen uit voor de podcast die bij zijn nieuwste album hoorde. En hij ontdekte dat de jongens ook met zijn liedjes waren opgegroeid. Vervolgens experimenteerden ze samen en hier is het album, "geboren zonder strategie, maar natuurlijk", zoals bepaalde vriendschappen ontstaan. "Dat zeldzame moment gebeurde dat de liedjes iedereen overtuigden", verzekeren ze . Iedereen brengt iets en niemand neemt alle ruimte in. Truppi geeft zijn onmiskenbare toon niet op, maar stelt die ten dienste van een nieuwe energie. Hij luistert, verwelkomt en wordt verwelkomd door de jongens die zijn jongere broers zouden kunnen zijn, opgegroeid met elektronica en kwetsbaarheid op slechts een steenworp afstand. "Ik zei toevallig: 'Ik zou dit nooit alleen hebben geschreven': ik was niet gewend om collectief te werken", zegt Giovanni. En deze ongewone koorzang is geen bevlieging, maar een keuze. "Voor Thru Collected is het de basisaanpak, het is altijd zo geweest. Ik heb het laatste stuk van mijn nummer woord voor woord samen met Giovanni geschreven," zegt Lucky. "Mijn relatie met tijd is ook veranderd," voegt Truppi toe. "Meestal liet ik het bezinken of wachtte ik op het juiste moment om te schrijven. Hier moesten we juist profiteren van de momenten dat we samen waren. De eerste keer waren er veel mensen, een rokerige en chaotische plek. Ik probeerde iets te schrijven wat gekookt en gegeten was, zonder te weten of het een goed idee was of iets geks." Je moet ook bereid zijn om je kwetsbaar op te stellen tegenover iedereen. "Het is een sociale houding. Als je die niet hebt, doe je geen project als dit," zeggen Sano en Lucky. Ongemakkelijke momenten? "In het begin, toen we elkaar leerden kennen, door die dynamiek waarin je denkt: 'Ik heb een idee: wat moet ik doen, moet ik het filmen? Misschien is het stom, maar ze zullen zich schamen om het me te vertellen'." Delen en vergelijken, zelfs generaties: het project slaagt erin om zonder struikelen tussen twee tijdperken te staan . En het is merkwaardig om te ontdekken dat het de auteurs ook iets heeft geleerd over hoe je naar muziek moet luisteren, niet alleen hoe je muziek moet maken. "Het zijn vooral wij die Giovanni nieuwe dingen hebben laten ontdekken, zoals Senzalegge of bepaalde valstrikken," glimlacht Ben onder zijn hoed. "Ik heb als een brug geslagen: misschien omdat ik dertig ben en daardoor zijn veertiger jaren en de twintiger jaren van sommige leden van Thru Collected overbrug." THRUPPI zoekt niet naar poëzie en vindt die soms ook. Het is een gebaar van vakmanschap, een laboratorium van oprechtheid. En misschien is dat wel waarom ze op de cover allemaal de andere kant op kijken: om ons eraan te herinneren dat schoonheid geen selfies maakt.

Meer over deze onderwerpen: