Spadolini en de Carlino, directeur gedurende 13 jaar. Zijn leer: “De krant is het geweten”

Bologna, 14 mei 2025 – Giovanni Spadolini, directeur van il Resto del Carlino gedurende 13 jaar, van 1955 tot 1968. En zijn vaste idee van ' de krant als geweten ', de diepe en wederzijdse achting met uitgever Attilio Monti , de liefde voor Bologna die nooit zal eindigen – via de relatie met enkele van zijn grote protagonisten van Giorgio Morandi tot Lercaro, Carducci, Minghetti, Tanari, Dozza, Costa – en de krachtige draad van zijn grenzeloze cultuur, van het feit dat hij een man van dialoog is met als referentiepunt altijd het Risorgimento is geweest. En nogmaals: de emotie van het voor het leven benoemd worden tot senator, maar ook de vier ongelukkige jaren bij Corriere della Sera en de teleurstelling dat ik niet tot staatshoofd werd gekozen.

Het is buitengewoon moeilijk, zo niet onmogelijk, om de persoon van professor Spadolini te schetsen. Maar ter gelegenheid van zijn honderdste geboortedag hebben de sprekers op de conferentie 'Het Bologna van Giovanni Spadolini. De jaren van 'il Resto del Carlino' 1955-1968', gisteren georganiseerd door de Stichting Spadolini Nuova Antologia, in samenwerking met het departement Geschiedenis, Culturen en Beschavingen van Unibo en met de Quotidiano Nazionale , hebben een wijs fresco van hem geschilderd, dat nooit los is geweest van het lot van de krant die hij met zoveel passie leidde. Aanwezig Sara Riffeser Monti , redacteur van Quotidiano Nazionale. De voorzitter van de stichting, Cosimo Ceccuti , is verantwoordelijk voor de leiding van de conferentie.

Rector Giovanni Molari herinnert aan de belangrijke banden van Giovanni Spadolini met de universiteit, tot aan zijn eredoctoraat in 1989. De Magnificent benadrukte "dat er een steeds grotere behoefte is aan een pers die helpt bij het overbrengen van correcte boodschappen en hoe Spadolini het onderwijs van vrije informatie heeft bevorderd. Il Carlino blijft onze belangrijkste bron van informatie". Raadslid Daniele Ara , vertegenwoordiger van de burgemeester (in Rome voor de finale van de Coppa Italia, red. ), onderstreepte ook "hoe de Carlino het stadsdebat helpt" en hoe Spadolini's persoon altijd herinnerd moet worden om "zijn seculiere en republikeinse cultuur".

Het was Agnese Pini , directeur van QN, Carlino, Nazione, Giorno en Luce! Om een ​​cruciaal punt van correcte informatie aan te snijden met een zin van Spadolini: 'de krant als geweten': "In zo'n complexe wereld herontdekken we de waarde van traditionele journalistiek, die ons herinnert aan de betekenis van informatievrijheid , een betekenis die Spadolini begreep in een periode die recentelijk ontstond na jaren waarin deze vrijheid niet bestond en opnieuw uitgevonden moest worden. En vandaag de dag bevinden we ons in een soortgelijk moment met sociale media ."

Professor Angelo Varni blikt terug op Spadolini's jaren in Bologna aan de hand van de grootste figuren uit de stad, met speciale aandacht voor kardinaal Lercaro en burgemeester Dozza, en vooral voor de taak die hij aan de krant had toevertrouwd: "Een muur tegen het totalitarisme ". Professor Roberto Balzani noemt Spadolini een “man van de dialoog, wiens referentiepunt altijd het Risorgimento is en die aan het roer staat van een krant die hij cultureel wil maken, maar die toch door iedereen wordt gelezen”.

Antonio Patuelli voegt in plaats daarvan enkele persoonlijke herinneringen toe om te helpen begrijpen wat de 'gereserveerde Spadolini' was en hoe, voor hem, "de maximale vrijheid de 13 jaar in Carlino was. De 4 jaar in Corriere della Sera waren aanvankelijk een illusie en later een teleurstelling. Spadolini - zegt hij - begon toen in 1968 aan een fase van complexiteit vanwege zijn individuele, culturele, methodologische en politieke roeping. Hij voelde zich niet langer vrij . Hij zou zijn individuele leiderschap herontdekken in 1981 toen hij de taak kreeg de regering te vormen. Hij ontving ons in de Cavour-zaal van de Senaat, ik herinner het me alsof het vandaag de dag is. Ik was pas dertig jaar oud, ik zweeg en memoriseerde: het programma dat hij aan de delegaties voorstelde, was de actualisering en herformulering van de richting van de 13 jaar in Carlino . Het was de absolute dam. Met de crisis van de eerste regering-Spadolini was ik net getrouwd - vervolgt Patuelli -, maar ik keerde onmiddellijk terug naar Rome om te helpen bij de vorming van de tweede "Spadolini-regering".

De tweede fase was de nominatie tot senator voor het leven , “hij was opgetogen – Patuelli herinnert zich altijd – terwijl een andere grote teleurstelling kwam in 1992, toen hij niet tot het Quirinaal werd gekozen: het veto kwam van Craxi ”.