Deep Red in het Castello Sforzesco: film en soundtrack, dubbele spanning

Milaan, 29 juli 2025 – Een simpele arpeggio. Maar alleen al bij het horen van de eerste noten krijg je rillingen over je rug. Alsof er een concentratie van spanning en angst in zit. Alsof het in staat is om zelfstandig de poorten naar mysterieuze werelden te openen. En dan die ogenschijnlijk speelse melodie . Voor kinderen. Die het bloed in je aderen doet stollen.

De kracht van muziek. En van cinema. Denk maar aan een van de beroemdste soundtracks aller tijden: " Deep Red ".

Het nummer werd geschreven door Goblin , een progressieve rockband opgericht door Claudio Simonetti en Massimo Morante. Destijds waren ze begin twintig. Het keerpunt kwam begin 1975, toen ze zich op het juiste moment op de juiste plaats bevonden: tijdens het opnameproces verbrak Dario Argento de band met jazzmuzikant Giorgio Gaslin, die al aan muziek werkte, en vertrouwde de jongens de taak toe om de hoofdnummers te componeren.

Een miljoenenverkoopfenomeen was geboren en stond 16 weken lang bovenaan de hitlijsten. Het was verleden tijd. Sindsdien zijn er tientallen soundtracks verschenen, met evenzoveel ruzies en bezettingswisselingen.

Van revolutie naar revolutie komen we aan bij Claudio Simonetti 's Goblin (zoals op de poster te zien is), die vandaag in het Castello Sforzesco een bijzonder bijzondere avond biedt, precies op tijd voor het vijftigjarig jubileum van de film. De nummers uit " Deep Red " worden tijdens de volledige vertoning van de film op het podium gespeeld, in een format waarmee Simonetti al meerdere keren heeft geëxperimenteerd, onder andere met zijn vorige band Daemonia. Maar dat is nog niet alles. Na de vertoning is er ook ruimte voor andere muziek van de band, gecomponeerd in de loop der jaren voor Dario Argento , George Romero en enkele cultmisdaadfilms.

En dan te bedenken dat we ook Cecchetto's pakkende "Gioca Jouer" te danken hebben aan Simonetti . Hij is de auteur. Begin jaren 80. Hij heeft dus minstens een paar generaties op zijn geweten. Een anekdote die ook zijn voorliefde voor ietwat sterke sferen bevestigt... Hier is hij echter in het gezelschap van zijn Goblins . Gelukkig maar. Op een dinsdagavond met een filmclubsfeer. Maar wel volop rock-'n-roll. De soundtrack komt tot leven in een soort live-montage, om wederom de geïmproviseerde onderzoeken van David Hemmings (ook onvergetelijk in Antonioni's "Blow Up") en Daria Nicolodi, de latere moeder van Asia Argento, te begeleiden.

Ze zijn de hoofdpersonen van een thriller vol verrassingen en special effects. Die cirkel is uiteindelijk rond dankzij een van de openingsbeelden van de film. Een paar shots en je begrijpt alles al. Maar je moet je ogen wel scherp houden. En wees niet bang om door spiegels te kijken.