«The Blues Brothers», het nieuwe boek van Daniel de Visé om de cult te herontdekken

Antonello Catacchio MILAAN

In Italië kennen maar weinig mensen Daniel de Visé, een journalist die meerdere prijzen heeft gewonnen, waaronder een Pulitzerprijs, en die zich ook inzet voor de vrijlating van onschuldige gevangenen. Wanneer hij op het punt staat een biografie over BB King te schrijven, vraagt ​​hij zich vanuit Chicago af waarom de grote muzikant niet heeft meegewerkt aan de productie van John Landis' film The Blues Brothers , waarin ook James Brown, Cab Calloway, Ray Charles, Aretha Franklin en John Lee Hooker te zien zijn.

EN DAN belt hij Landis, die opneemt alsof het de keuze van de manager was geweest om hem voor druk te houden. Eigenlijk waren alle anderen, afgezien van Ray Charles, een beetje in een dipje, maar ze waren blij dat ze in de film zaten. Ook omdat de Blues Brothers, Dan Aykroyd en John Belushi, een ware passie hebben voor dit muziekgenre en een beslissende bijdrage leveren aan de wedergeboorte ervan. Het begon allemaal met Jake en Elwood, de twee bluesbroers, die het idee als eerste bedachten en het vervolgens, niet zonder moeite, introduceerden bij Saturday Night Live en ten slotte op het grote scherm. Daarom begint De Visé met het schrijven van een nieuw boek, The Blues Brothers, het verhaal van een epische vriendschap en een kijkje achter de schermen bij een sekte (uitgeverij Sagoma). In een videoconferentie vanuit Washington haalde hij een aantal gebeurtenissen uit het boek aan, terwijl de historische herinnering werd toevertrouwd aan Blue Lou Marini, de saxofonist van de band. Het verhaal gaat over hoe ze na twee weken repetities zouden optreden bij SNL, maar Lorne Michaels, de producer, had er geen zin in. En toen kwam het: de uitzending was live en er moest een gat worden opgevuld. De band arriveerde en gooide alles om. Volgens De Visé was het echter allemaal voorzien. De rest is geschiedenis, eerst de concerten, dan de film. Van aanbidding.

Maar destijds was het geen succes, omdat de film werd geboycot door een theaterketen (zij wilden de film niet in blanke buurten vertonen om geen Afro-Amerikaans publiek te trekken. Volgens hen waren er te veel zwarten om de interesse van blanken te wekken). En voor het eerst brengt een Hollywoodfilm meer op in het buitenland dan in eigen land. Dan en John kunnen niet meer van elkaar verschillen, benadrukt Lou. John is charismatisch, spontaan, empathisch, emotioneel, Dan is intellectueel, superintelligent, maar ook gek, merkt De Visé op. Van buitenaf leken ze op Stanlio en Ollio. Maar het echte grote verhaal is juist dat van hun vriendschap, ontstaan ​​in Second City, versterkt door een geïmproviseerde en vaak grensoverschrijdende komedie, benadrukt door die briljante blik, en vooral door dat grote blueshart dat blijft kloppen en dat talloze muzikanten heeft gestimuleerd en mensen Chicago heeft laten ontdekken. En dat kunnen we misschien opnieuw ontdekken dankzij een documentaire die, zo lijkt het, gemaakt zal zijn met ongepubliceerd materiaal.