Serrara brengt geschiedenis tot leven: na 400 jaar wordt de kerk eindelijk toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van de Berg Karmel.

Lucia Mattera, Serrara News | Foto: Emmanuel Guzzo photography | Op maandag 7 juli 2025 beleefde de gemeenschap van Serrara een moment dat in het collectieve geheugen gegrift zal staan als een mijlpaal van geloof en verbondenheid: de parochiekerk werd eindelijk officieel toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel.

Een gebaar waar bijna vier eeuwen lang naar werd uitgekeken, sinds – halverwege de 17e eeuw – de karmelietenbroeders, onder leiding van pater Simone De Bernardis, op uitnodiging van bisschop Fabio Polverino, deze hoge, stille hoek van het eiland uitkozen om er een Mariaheiligdom te bouwen, een spirituele toevluchtsoord tussen hemel en zee. Ja, want spiritueel gezien heeft die kerk altijd toebehoord aan Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel. Maar canoniek gezien ontbrak er nog één element dat allesbehalve formeel was: de plechtige wijdingsrite, vereist door het Wetboek van Canoniek Recht, die de definitieve wijding bekrachtigt. Een complexe liturgische handeling, vaak uitgesteld door de eeuwen heen, vooral in kleine, perifere gemeenschappen, waar het geloof ver voorbij elk protocol leefde.

Maar het volksgeloof wacht niet op handtekeningen om te erkennen wat heilig is. Generaties lang hebben de mensen van Serrara gebeden, gehoopt, gehuild en zich verheugd onder de moederlijke blik van Onze-Lieve-Vrouw van de Berg Karmel, binnen die muren die tegelijk het hart, het thuis en de geschiedenis van een volk zijn. Ze deden dit door goede herders te volgen, zoals Don Angelo Iacono, de overleden parochiepriester die dit verlangen jarenlang koesterde. En nu, van bovenaf, glimlacht hij als hij die droom werkelijkheid ziet worden.

De diepzinnige viering, doordrenkt van de plechtige taal van de oude liturgie, werd voorgegaan door bisschop Carlo Villano, aan het begin van de noveen gewijd aan Maria, voorafgaand aan het feest van 16 juli. Het was een symbolische en krachtige keuze. De priesters Don Franco Mattera, Don Richard en Don Antonio Mazzella waren de gastheren van de viering, de laatste zichtbaar ontroerd en geïnspireerd, en besloten de viering met woorden die sterk in ons hart weerklonken: "Het is niet zomaar een ceremonie, het is een daad van geloof. Zoals Saint-Exupéry schreef: als je een schip wilt bouwen, roep dan niet meteen de mannen om hout te sprokkelen, maar wek in hen een verlangen naar de zee op. Zo is het ook voor onze gemeenschap: deze toewijding is het schip, maar wat werkelijk telt is het diepe verlangen naar God dat ons beweegt."

Een krachtige herinnering aan de verantwoordelijkheid van de gemeenschap, die weerspiegeld werd in de woorden van bisschop Villano, toen hij – tijdens zijn preek – nadrukkelijk benadrukte dat "Heilig is de tempel van God, die u bent." Want als elke steen van de kerk een ziel heeft, dan zijn wij die ziel, een volk op reis, bewakers niet van as, maar van een levende vlam, die dagelijks gevoed moeten worden met gebed, naastenliefde en herinnering.

En zo, op een avond die in de stenen en harten gegrift zal blijven, herontdekte de gemeenschap zichzelf als een "levende steen", een actieve deelnemer aan een verhaal dat niet alleen naar het verleden kijkt, maar hoopvol vooruitkijkt. De geur van heilig Chrisma, die de lucht vulde tijdens de zalving van het altaar en de twaalf kruisen, werd een concreet teken van een hernieuwde identiteit, van een collectief "ja" tegen het Evangelie.

Don Antonio verwoordde het met ontroerende woorden: "Deze daad van geloof heeft de verbintenis die we bij de Doop hebben aangegaan nieuw leven ingeblazen... niet als aanbidders van de as, maar als bewaarders van een vlam die ons geloof voedt, niet als onbeweeglijke nostalgici van het verleden, maar als dankbaar voor de herinnering."

Aan het einde van de viering sprak burgemeester Irene Iacono haar oprechte dank uit. Namens de hele gemeenschap sprak ze haar dank uit aan het bisdom Isclana, de priesters en de hele gemeenschap, en benadrukte daarbij de schoonheid van een volk dat zich schaart rond hun symbolen, bruggen van vrede bouwt en verantwoordelijkheid neemt voor de groei van hun parochie, hun stad en hun geloof.

Het gemeentebestuur zelf schonk een marmeren plaquette die dit heilige moment voor altijd zal herdenken. Ook de mensen wilden een onuitwisbare indruk achterlaten: de gift van de twaalf kruisen, een symbool van toewijding, geplaatst langs de beuken, een levend getuigenis van de band tussen de mensheid en de tempel van God.

De geschiedenis van de kerk van Serrara – in 1641 door bisschop Tontoli tot parochie verheven – is vandaag verrijkt met een nieuw hoofdstuk, misschien wel het meest stralende tot nu toe. Want hoewel het waar is dat dit moment nooit meer overgedaan kan worden, is het evenzeer waar dat de gevolgen ervan vanaf nu zullen worden beleefd: een gemeenschap die bewuster, meer verenigd en meer vervuld is van de Geest. In een tijd die zo snel voorbijgaat, hebben we even stilgestaan. We hebben dankbaar teruggekeken en moedig vooruitgekeken. En samen hebben we een bladzijde vol levend Evangelie geschreven.