Rosalía's nieuwe album, LUX, is een krachtige ode aan feministische spiritualiteit.

"Alles is constant in beweging, toch? Ik ben altijd in beweging. Dus waarom zou mijn geluid niet met me meebewegen?" Zo beschrijft Rosalía de betekenis van LUX, haar nieuwe album dat vandaag, 7 november, uitkomt. Een langverwacht album, voorafgegaan door de single "Berghain ", die meteen – aan fans en anderen – de nieuwe artistieke richting van de Spaanse zangeres demonstreerde.

Rosalía is beweging, zoals ze zelf zegt, en haar muziek ook. De artieste luistert naar zichzelf en de wereld, verwerpt het monolithisme en omarmt het vloeiende. LUX is de verwerping van het statische, de constante zoektocht naar verandering. Het is een album dat het vrouwelijke omarmt en het mannelijke ontkent.

De feministische intentie van het werk blijkt ook uit de vrijwel volledige afwezigheid van mannenstemmen – alleen aanwezig bij Porcelanas en Berghain – die de 'ander' belichamen: zonde, opdringerige gedachten. Ze brengen geen verrijking, maar afleiding; ze verheffen niet, maar beperken, en distantiëren zich van het transcendente. LUX is een lofzang op de feministische spiritualiteit, een verlangen naar verlossing voor alle figuren die aan de macht hebben geleden. De inspiratiebronnen tonen dit aan: Rosalía heeft gezegd dat het album is ontstaan ​​uit de ontdekking van een spiritueel gevoel, niet bedoeld als een terugkeer naar het geloof in conservatieve zin, maar als een mystieke ondersteuning voor leven, liefde en relaties.

Een hymne aan vrouwelijke spiritualiteit

Een van de meest opvallende nummers is "Mio Cristo piange diamanti", volledig in het Italiaans geschreven: een eigentijdse aria die belcanto herwerkt om het verhaal te vertellen van de vriendschap tussen Sint Franciscus en Sint Clara. Rosalía legde uit hoe het lezen van hagiografieën essentieel was voor het schrijven van het album. Naast Franciscus en Clara komen er figuren voor zoals Jeanne d'Arc, aan wie ze "Jeanne" opdraagt, dat alleen verkrijgbaar is in de fysieke en vinylversie.

De aanwezigheid van heiligen geeft het werk een spirituele inhoud , maar de literaire verwijzingen – zoals Davide Lotto stelt in een video gewijd aan Rosalia's Lux – zijn minstens zo belangrijk: Brevemente splendediamo sulla terra van Ocean Vuong, I Love Dick van Chris Kraus en L'ombra e la grazia van Simone Weil, waaraan het motto op de cd ontleend is: "El amor no es consuelo, es luz" ("Liefde is geen verlichting, het is licht"). Het album openen met een gedachte van Weil is al een intentieverklaring: een vrouw oproepen die in spiritualiteit geloofde, maar altijd de autoriteit van de Kerk bekritiseerde en de vrijheid van religieus sentiment verdedigde.

De structuur van LUX

LUX is gestructureerd in vier delen, opgebouwd als een klassieke opera, maar ook als een metafoor voor transformatie. Het eerste deel opent met Sexo, Violencia y Llantas , een soort proloog gewijd aan verdoemenis en verlangen: Rosalía zweeft tussen de aardse wereld en God. In Reliquia beschrijft ze zichzelf als een nomade, verloren tussen Rome, Bangkok en Mexico-Stad. De overgang vindt plaats met Divinize , wanneer ze zingt: "Sé que fui creada para divinizar" ("Ik weet dat ik geboren ben om te vergoddelijken"). Vanaf hier bereidt ze zich voor op de ontmoeting met het licht, omdat ze zelf licht is, een scheppende kracht. In Porcelanas wordt de dualiteit expliciet: "Ego sum lux mundi" ("Ik ben het licht van de wereld") wisselt af met "Ego sum nihil" ("Ik ben niets"). Rosalía is nog steeds in beweging, balancerend tussen verheffing en vernietiging.

Het tweede deel reflecteert op onze relatie met de wereld; het derde op genade en vriendschap met God; het laatste deel op onze terugkeer. Het is een album dat verlangen, passie, geloof en kracht met elkaar verweeft en ons uitnodigt tot metamorfose.

Aardse maar symbolische objecten

Zelfs aardse voorwerpen worden symbolisch: in Sauvignon Blanc zingt ze "Tu amor será mi capital" ("Jouw liefde zal mijn kapitaal zijn") en "Mis Jimmy Choos yo las tiraré" ("Ik gooi mijn Jimmy Choos weg"). Het is het loslaten van het overbodige, het verzaken aan het vergankelijke. Net als in La fama reflecteert Rosalía op de vergankelijkheid van materialiteit, beroemdheid en succes. Alles is gedoemd te eindigen, behalve liefde, die licht en daarom eeuwig is.

LUX is een reflectie op macht. Rosalía transformeert tot een godheid, maar de grens blijft onduidelijk: gaat ze in dialoog met God of wordt ze zelf God ? Hier is "God" een metafoor voor liefde, verlangen, macht en verderf. De paratekst is fundamenteel: het tweede motto op de cd luidt "Ninguna mujer pretendió nunca ser dios" (Geen enkele vrouw heeft ooit beweerd God te zijn), geschreven door Rābiʿa al-ʿAdawiyya al-Qaysiyya, een Arabische moslimmysticus, beschouwd als de "moeder van het soefisme". Haar les was dat er in het spirituele leven geen ongelijkheid tussen de seksen bestaat. Misschien moet het citaat zo gelezen worden: wanneer een vrouw zich tot goddelijkheid verheft, zoekt ze niet naar macht, maar naar de ander.

LUX wil universums verlichten en openen. Misschien is dat wel waarom Rosalía in veertien talen zingt: niet om Babylonische verwarring te zaaien, maar om de communicatiemogelijkheden te vergroten en iedereen te bereiken – zelfs degenen die aan de rand van de wereld leven.

--