Ischia en Casamicciola: de stille protesten die de burgemeesters uitdagen | #4WD
Een afwijkende mening die allang geen gefluister meer is, verspreidt zich door Ischia en Casamicciola. Het wordt niet geschreeuwd, het wordt niet georganiseerd op straat, maar het groeit in de wandelgangen, in de cafés, op sociale media, en vooral in de welsprekende stiltes van degenen die, hoewel ze zich niet blootgeven, niet langer bereid zijn de regeringsleiders kritiekloos te steunen. Het is een stille, maar verre van onschuldige afwijkende mening, die parallel beweegt in twee gemeenten die verenigd zijn door een ongebruikelijke symmetrie in het politieke en persoonlijke lot van hun burgemeesters. Giosi Ferrandino en Enzo Ferrandino bevinden zich vandaag de dag aan verschillende kanten, meer verenigd door hun verleden dan door een heden dat getekend is door een wederzijdse en nauwelijks verholen minachting. Giosi, voormalig burgemeester van Ischia en nu voormalig lid van het Europees Parlement, was de mentor en vervolgens de beoogde vice-burgemeester van Enzo, de huidige burgemeester. Maar in de loop der tijd is hun relatie verwaterd, verteerd door uiteenlopende keuzes, onafhankelijke en onsamenhangende strategieën, en misschien zelfs onverenigbare ambities. Nu bekijken beiden elkaar met meer dan louter argwaan, en het spel van allianties, hoewel niet openlijk conflictueus, is vervaagd tot strategische onverschilligheid. Toch worden beiden, ongeacht hun persoonlijke dynamiek, geconfronteerd met een verschuivend sentiment onder de bevolking. Giosi, theoretisch veilig dankzij een verre verkiezingsagenda – afgezien van onvoorziene gebeurtenissen rond de rechtszaak rond Huawei, die zijn aandacht op een minder wenselijke manier weer zouden kunnen doen oplaaien – lijkt zich op de achtergrond te willen houden en te regeren met het zelfvertrouwen van iemand die de achterste regionen van de macht al heeft veroverd. Maar zijn naam, hoewel nog steeds sterk, is niet langer onaantastbaar. Mensen respecteren hem, maar volgen hem niet langer met dezelfde overtuiging. Gedeukte verwachtingen en de perceptie dat een project geen momentum meer heeft, maken plaats voor een sluimerende kritiek die, hoewel onuitgesproken, steeds meer terrein begint te winnen. En zelfs de pers (de vrije pers, zoals onze krant) gelooft hem niet meer, gezien bepaalde bewijzen.
De positie van Enzo Ferrandino is complexer, aangezien zijn termijn bijna ten einde loopt en hij voor belangrijke vragen over zijn toekomst staat. Moet hij zich wel of niet kandidaat stellen voor de komende regionale verkiezingen? Deze vraag hangt zelfs onder zijn steeds meer verdeelde achterban. De burgemeester van Ischia staat voor de keuze: doorgaan met het cultiveren van een reeds slinkende lokale consensus, of proberen zich in te zetten voor een race die energie, allianties, financiële middelen en een solide imago vereist. Maar juist dat laatste imago kraakt. De onvrede verspreidt zich onder inwoners, onder winkeliers, onder ondernemers die zich verwaarloosd voelen, onder afgelegen gehuchten die klagen over verwaarlozing, en onder raadsleden die hun heil elders zoeken.
En dan is er nog de cruciale vraag naar zijn opvolger. Wie zal de mantel van Enzo Ferrandino overnemen? En bovenal, wie zal hem openlijk steunen? De namen die de ronde doen zijn schaars en missen, naar velen zeggen, een werkelijk verbindende kracht die verder gaat dan de machtsoverdracht. Er bestaat terechte vrees voor een politiek vacuüm, maar ook voor een versnippering van voorstellen (zelfs die van een niet-bestaande minderheid), waardoor de komende verkiezingen eerder een afrekening dan een transitie zouden kunnen worden. In deze context lijken zelfs pogingen om een centrale rol in de institutionele verhoudingen terug te winnen, te laat of zonder impact. De carrières van de twee burgemeesters beslaan dus twee verschillende tijdschalen, maar met een duidelijke rode draad: de geleidelijke ontgoocheling van een kiezersbestand dat hen lange tijd steunde, maar nu elders begint te kijken. Consensus is niet langer unaniem, noch spontaan. Het vereist verklaringen, antwoorden, visies. En bovenal, het vereist geloofwaardigheid, die veel verder reikt dan het cliënteel.
Ondertussen observeert, registreert en groeit de stille onenigheid. Ze maakt geen geluid, maar kan het politieke lot van beide bepalen.
Il Dispari
