Immigratie en opstand: Torre Pacheco als spiegel van een verdwijnend Europa

"Het is niet racisme dat de verdediging van de identiteit creëert, het is het uitwissen van de identiteit dat verzet genereert."

De zaak Domingo: een symbool van de Europese breuk

Torre Pacheco, Murcia. Een oudere man, Domingo, wordt op klaarlichte dag bruut aangevallen door een jonge Noord-Afrikaan, terwijl twee anderen toekijken zonder in te grijpen. De aanval heeft niets te maken met diefstal, wraak of een familieruzie. Het is zinloos geweld, "voor de lol". Maar de daaropvolgende publieke verontwaardiging wordt al snel bestempeld als "racistische haat", terwijl de media de ernst van het incident bagatelliseren en het verhaal omdraaien: het slachtoffer wordt schuldig en de daders worden dragers van "migrantenkwetsbaarheid".

Deze vertekening is helaas niet nieuw. Ze weerspiegelt een goed geolied mechanisme in veel Europese samenlevingen: wanneer er gevallen van immigratiegerelateerd geweld voorkomen, ontketenen de media en het politieke apparaat een strategie van slachtofferbeschuldiging en rechtse beschuldigingen. Met andere woorden: de reacties van burgers worden de schuld gegeven en elke poging om ze te melden wordt gecensureerd. Zelfs sommige kunstmatige intelligenties zoals Grok zijn geprogrammeerd om het probleem te bagatelliseren (probeer het en geloof het!).

Censuur als instrument van culturele repressie

Kortom, in Spanje, net als elders, is de institutionele reactie niet de bescherming van burgers, maar de onderdrukking van afwijkende meningen. Arrestaties, inbeslagnames, het stilleggen van Telegram-kanalen en digitale taskforces die "extreemrechts" (nu synoniem voor elke kritische stem tegen massa-immigratie) in de gaten houden. Minister van Binnenlandse Zaken Marlaska ging zelfs zo ver dat hij verklaarde dat de echte brandstichters de "leiders van rechts" zijn, niet degenen die de sociale coëxistentie daadwerkelijk in brand steken met dagelijkse gewelddadigheden.

Het is niet langer alleen politiek: het is een ideologische strategie. De ideologie van onvoorwaardelijke inclusiviteit – die de maatschappelijke gevolgen van massa-immigratie weigert te erkennen – creëert een klimaat van wijdverbreide intimidatie. Het verhaal is duidelijk: degenen die zich uitspreken, worden de schuldigen, degenen die lijden, worden onzichtbaar.

Torre Pacheco: een laboratorium voor demografische vervanging

Deze ontwikkeling vindt plaats binnen een toch al verzwakte demografische context. In twintig jaar tijd is de bevolking van Torre Pacheco gegroeid van 15.000 naar meer dan 40.000, met een aanzienlijke immigrantenaanwezigheid (meer dan een derde van de bevolking). De sociale samenstelling van de stad is radicaal veranderd. Dit is geen 'integratie', maar substitutie: een gedwongen antropologische transformatie, aangewakkerd door een willekeurig immigratiebeleid dat culturele compatibiliteit, infrastructurele beperkingen en sociale cohesie negeert.

De Europese Unie, in plaats van de systemische impact van deze immigratie in twijfel te trekken, verkiest haar repressieve instrumenten te versterken en elke afwijkende mening te demoniseren als 'fascistisch' of 'xenofoob'. Dit weerspiegelt een post-identitaire technocratie die haar gevoel voor grenzen en het algemeen belang is kwijtgeraakt.

Immigratie en cultuur: een onopgelost conflict

Degenen die de slogan "immigratie is een hulpbron" blijven herhalen, negeren dat elke migratiestroom, indien ongecontroleerd en ideologisch gestimuleerd, een factor van desintegratie wordt. De Europese cultuur, gegrondvest op eeuwenlange christelijke beschaving, op gedeelde morele codes, op een diep gevoel van rechten en het individu, wordt uitgehold onder de druk van buitenlandse en vaak onverenigbare modellen.

Wat er gebeurt is geen "culturele uitwisseling", maar een culturele ontwapening: degenen die verwelkomen, worden gedwongen te zwijgen, degenen die arriveren eisen erkenning, maar bieden vaak geen wederkerigheid. Europa is gestopt met het eisen van integratie en is overgegaan op het eisen van het opgeven van zijn waarden.

Het lot van een beschaving die zichzelf ontkent

Incidenten zoals Torre Pacheco zijn waarschuwingssignalen. Dit zijn geen geïsoleerde gevallen, maar symptomen van een systemische ziekte: Europa's verlating van zichzelf. Een beschaving die zich verontschuldigt voor haar eigen identiteit, die haar eigen bevolking onderdrukt om de internationale logica en ideologisch gedreven ngo's te plezieren, is een beschaving die zelfmoord pleegt.

Achter de slogans van ‘inclusieve democratie’ schuilt een technocratisch project van sociale engineering dat erop gericht is historische gemeenschappen te desintegreren en te vervangen door amorfe, gemakkelijk te manipuleren, wortelloze massa’s.

Verzet is geen haat, het is verantwoordelijkheid

De reactie van de bewoners van Torre Pacheco – hoewel emotioneel en verward – is het laatste sprankje gezond verstand dat nog leeft. Van mensen kan niet worden verwacht dat ze geweld, angst en culturele marginalisering passief accepteren. En we kunnen niet doen alsof wat er gebeurt geen dramatische gevolgen op de lange termijn heeft.

Willekeurige immigratie is geen oplossing: het is een proces van ontbinding. Als het niet wordt ingeperkt en gereguleerd, zal het leiden tot de uitroeiing van Europese culturen, het einde van ware solidariteit en het ontstaan van conflictueuze en instabiele samenlevingen. Degenen die hun land, hun ouders en hun taal verdedigen, zijn geen extremisten. Het zijn mannen die ons eraan herinneren dat er geen vrijheid is zonder identiteit.