Bocce - Bocce, de grote uitdaging van het Lago Maggiore: Casciago heeft een monopolie in Reno - Sport - Varese Nieuws

Toen we na de voorrondes van de individuele finales de bowlingbaan van Reno binnenkwamen, voelde het als een typische invasie door vijandelijke legers. Dit, als eerbetoon aan het Ius Belli, oftewel het oorlogsrecht, vereiste dat conflicten, volgens de Romeinen, eerst werden aangekondigd en vervolgens werden verklaard, met inachtneming van bepaalde regels van betrokkenheid, uiteraard na overleg met de Senaat en de priesters. Dit was in overeenstemming met de principes die elke zichzelf respecterende militaire bezetting moet volgen wanneer buitenlandse strijdkrachten het grondgebied van een andere staat binnenvallen en deze daarmee feitelijk van zijn soevereiniteit beroven. Niets hiervan was waar in Reno, gezien de vreedzame vertoning die elk sportevenement onvermijdelijk met zich meebrengt. De indruk dat Casciago een slecht verhulde dictatoriale actie uitvoerde op het lokale terrein was echter aanwezig en doordrong de sfeer, aangenaam mild na de hittegolf van de voorgaande dagen, zowel bij het publiek als bij de organisatoren.

De vier halvefinalisten bestonden uit drie spelers van Casciago en één overlevende uit Ternate: Salvatore Farinelli. Na een fel gevecht gewonnen te hebben met een meedogenloze Dario Della Vedova van Bustese, die hem geen vrije hand wilde geven, leek Farinelli verbijsterd, verstrikt in de kronkels van de huidige scheidsrechter, vertegenwoordigd door het oranje-witte team van Casciago. Het resultaat was een broedermoordende halve finale tussen Colacino en Milesi en een andere tussen Oldrini en Farinelli, waarin Massimo Oldrini's doel duidelijk was: de indringer vernietigen die het waagde de inmiddels overduidelijke overheersing van de indringers te breken. Farinelli had in de voorgaande rondes al laten zien dat hij de wapens had om de kracht van de tegenstander tegen te gaan, maar in de halve finale verdween deze houding op vreemde wijze, misschien wel overschaduwd door Oldrini's vermogen om vanuit elke hoek van het veld perfecte volleys te gooien. Daarmee dwong hij de speler uit Ternate om geen fouten te maken, omdat hij anders voortdurend in het nadeel zou zijn.

Zo verzamelde de Verlosser slechts één keer de moed om te bieden en de jack te slaan, waarmee hij de driekwart-court shots van de Casciago-vertegenwoordiger tenietdeed, die anders doorslaggevend zouden zijn geweest voor de score. Maar de uitslag stond nu vast en Oldrini gleed sierlijk de finale in. Op de andere baan was het een showdown, niets meer dan dat, tussen Colacino en Milesi: glimlachen om de fouten en de matige prestaties, de competitie, als we het zo mogen noemen, was al gekanaliseerd onder vrienden – het enige wat ontbrak waren de onvermijdelijke schouderklopjes – en Colacino verdiende het recht om deel te nemen aan de finale die de winnaar van het evenement zou hebben bepaald. We gebruiken de voorwaardelijke —zou—omdat het verplicht is. In de praktijk waren de twee concurrenten niet van plan om te duelleren. Ze besloten de wedstrijdtijd te halveren, uitgaande van een theoretische zes-alles, niet behaald op het veld maar standaard. Ze deden alsof ze twee of drie keer streden, waarna Colacino zijn bowls oppakte en de overwinning aan Oldrini gaf, met stijl, godbetert. Als je denkt dat je op deze manier de competitieve sfeer van de bocce-sport bevredigt, zit je er flink naast: het is waar dat wedstrijden tussen atleten van dezelfde club de vechtlust van een invasieleger negatief kunnen beïnvloeden, maar het spel niet spelen – serieus, let wel – en het weggeven ervan is een belediging voor de essentie van elke competitie. We vragen ons af of deze houding ook geldt bij clubkampioenschappen, of is het uitsluitend de verdeling van de prijzen die het gedrag bepaalt? ( Roberto Bramani Araldi )

BOCCE PILLEN 11 juli – Renese – Regionale Individuele Finale ABCD 1) Oldrini – Casciago (VA) 2) Colacino – Casciago (VA) 3) Farinelli – Ternatese (VA) 4) Milesi – Casciago (VA) 19 juli – Brenta – Individuele Finale BCD