Bertolucci: "De evolutie van de zondaar. Waarom Jannik de perfecte tennisser is."

De Sinneriaanse man heeft zijn evolutie voltooid en zichzelf getransformeerd tot de perfecte speler. Dat is de schoonheid van sport: het constante vermogen om zich te regenereren door een opeenvolging van formidabele kampioenen. Nu het tijdperk van de Grote Drie achter ons ligt (geen belediging voor Djokovic, maar Wimbledon heeft waarschijnlijk een definitieve ondergang gekend), zijn twee fenomenen zoals Sinner en Alcaraz aan de horizon verschenen, ongetwijfeld in staat om de glorie van de meest sensationele generatie uit de geschiedenis nieuw leven in te blazen. Janniks succes op Wimbledon krijgt echter een symbolische betekenis, want ongeacht hun recordvergelijkingen (die zeer vergelijkbaar zijn, ondanks het kleine voordeel van de Spanjaard), markeert het de apotheose van een speler die zichzelf, door hard werken, toewijding en obsessieve aandacht voor detail, heeft geperfectioneerd tot het punt waarop hij elke zwakte, op welke ondergrond dan ook, heeft geëlimineerd. Op dit punt, elk aspect van zijn tennispersoonlijkheid analyserend, kan Sinners enige limiet werkelijk de hemel zijn.