Béjart, de visie op dans

Een van de grondleggers van het moderne ballet van de twintigste eeuw, een demiurg en woordvoerder van een visie op multiculturele dans, die nooit los stond van de andere kunsten, was Maurice Béjart, die in 2007 in Lausanne overleed. Hij heeft de geschiedenis meer dan één iconisch meesterwerk nagelaten. Momenteel is zijn repertoire in handen van Julien Favrien, een fascinerende danser die opgroeide bij de meester en nu artistiek directeur is van het Béjart Ballet Lausanne. Een andere belangrijke naam in de geschiedenis van het gezelschap danst erbij: Elisabet Ros, tevens assistente van de artistiek directeur. Ze wordt vergezeld door meerdere generaties artiesten, waarvan velen jong zijn. Het gezelschap, dat van april tot en met mei in Italië zal zijn, met stops in het Nuovo in Udine, de Comunale in Ferrara en het theater in Modena, en de tournee afsluit in de Regio in Parma, opende het dansseizoen 2025 in het LAC in Lugano met drie drukbezochte optredens in twee dagen. Het is het lot van alle groepen die een groot auteur aan het hoofd hebben gehad (denk aan Martha Graham of Pina Bausch) om zich af te vragen hoe ze kunnen voorkomen dat een repertoire dat zoveel heeft betekend en nog steeds zoveel kan betekenen, uitsterft, terwijl tegelijkertijd nieuwe uitvoerders (die in veel gevallen nog nooit met de betreffende maestro hebben gewerkt) worden aangemoedigd om de relevantie van het gezelschap te verrijken met stukken van andere auteurs.

Het programma dat het Béjart Ballet Lausanne in het Lac presenteert, is in dit opzicht exemplarisch. Het eerste stuk op de poster werd gesigneerd door de Nederlandse choreograaf Joost Vrouenraets: Bye Bye Baby Blackbird, gebaseerd op liedjes van Johnny Cash. Collectieve choreografie, die de intenties van de auteur met betrekking tot duisternis en vergankelijkheid in twijfel trekt, met lichamen die, het ene na het andere lied, het ongemak van een mogelijke afwezigheid in de beweging injecteren. De choreografische taal, gebroken in haar articulaties en vol impulsen, heeft een Marco Goecke-achtig timbre. Het is niet zo effectief en syntheseus als de dramatische schets van de Duitse auteur, maar het toont wel de compactheid van de grote en jonge cast. Het programma vervolgt met een medley getiteld Béjart et nous . Het is samengesteld door Julien Favreau en bevat fragmenten uit het repertoire van Béjart. Uit de geselecteerde stukken werd het neoklassieke (niet bepaald briljant vertolkte) Concerto en re pour violon, 4ème mouvement, op muziek van Stravinsky gekozen, gevolgd door het meer pregnante stuk uit Héliogabale, gedanst door Emma Foucher en Antoine Le Moal. De Japanner Konosuke Takeoka overtuigt in het speelse en virtuoze Trish Trash en er is sprake van interpretatief engagement in Faust, een mannelijke pas de deux met de Italianen Alessandro Cavallo en Angelo Perfido.

VAN DE MEDLEY blijven echter de twee stukken over Jacques Brel in het oog springen: Ne me quitte pas met Elisabet Ros en Quand on n'à que l'amour met Mari Ohashi en Kwinten Guilliams. Ros brengt in een handomdraai de interpretatieve diepgang van de gouden eeuw van Béjart terug op het podium. Maar ook de jonge Mari Ohashi werd gewaardeerd, want zij schitterde, eveneens voor een herhaling, in de hoofdrol van het belangrijkste stuk van het LAC-programma, de heropvoering van Boléro . Ja, altijd weer de Boléro, met zijn grote ronde tafel en die onstuitbare golf van sensualiteit en verleiding die Ohashi belichaamt met eenzame, sterk charismatische wellust. En dit is het stukje dat het verschil maakt. Het idee is dat het, in plaats van stoofschotels, de moeite waard is om de grote werken van Béjart, die niet per se zo bekend zijn bij de jongere generaties toeschouwers, nog eens in hun geheel op het podium te zien: Boléro, de prachtige Negende, de Sacre du Printemps en Vuurvogel zijn daar maar een paar voorbeelden van. Dat laatste wordt een hit tijdens de Italiaanse tournee.