Je hoeft Harry Potter niet op te geven om JK Rowling te verlaten

Ik leef echt mee met jongere mensen, die nooit het genoegen zullen hebben om de onproblematische versie van Rowling en haar romans te ervaren. Voor millennials en generatie Z-kinderen zoals de mijne was er ooit een gouden tijdperk waarin je de hele dag kon dagdromen over een uitnodiging voor Zweinstein, zonder enige associatie met een fulltime transfoob. Nu komt er een nieuwe Harry Potter-serie naar HBO , is Rowling druk bezig haar nalatenschap te bezoedelen door op sociale media te pochen over anti-transwetgeving , en we moeten beslissen welke relatie met het werk van de auteur voor ons houdbaar is. Ik geloof niet dat we Harry Potter helemaal moeten opgeven om Rowling te verlaten (en ik vermoed ook niet dat dat voor velen van ons überhaupt mogelijk is) – maar het is ingewikkeld. Ik heb een diploma in conflictbemiddeling, en ik weet dat wanneer iemand wiens werk je bewondert dingen doet die jij eigenlijk niet doet, het een moreel conflict kan – en zou moeten – creëren. Maar met een aantal gevestigde onderhandelingsinstrumenten kunnen we onze eigen individuele, ethische criteria bereiken voor het omgaan met controversiële figuren en hun kunst.

Transformatieve mediation heeft de laatste jaren aan populariteit gewonnen dankzij de meer holistische, genuanceerde benadering van conflicten – en het begrip van de emotie die er zo vaak in verankerd is. Het wijkt af van traditionele, door arbitrage geïnspireerde modellen waar uiteindelijk winnaars en verliezers, goed en fout, zijn, en richt zich in plaats daarvan op reflectie en empathie om krachtige resultaten te creëren. Je ziet de kenmerken ervan terug in de verzoeningsaspecten van de Noord-Ierse betrekkingen na het Goede Vrijdagakkoord , of in hoe Sarah Sherman gevoelig omging met de kritiek van Aimee Lou Wood op haar weinig vleiende recente sketch "White Lotus" om het probleem op te lossen.

LONDEN, ENGELAND - 30 JULI: JK Rowling woont de persvoorstelling bij van "Harry Potter & The Cursed Child" in het Palace Theatre op 30 juli 2016 in Londen, Engeland. (Foto door Rob Stothard/Getty Images)

Een vloeiende en onbevooroordeelde benadering, vooral in een dilemma rond de zogenaamde "cancelcultuur" (wat overigens meestal gewoon "slecht gedrag niet belonen" betekent), helpt ons onze eigen, vaak inconsistente benadering van onze kunst en entertainment te verzoenen. Het biedt ook ruimte om te erkennen dat andere fans andere interesses en standpunten hebben en andere keuzes zullen maken. Het is bijvoorbeeld gemakkelijk voor mij om me los te maken van Rowlings tovenaarswereld nu mijn kinderen volwassen zijn; het is een ander verhaal voor iemand wiens middelbareschooljaren gevormd zijn door die romans, of voor ouders van kinderen die nog diep in hun Griffoendor-tijdperk zitten.

Zoals bij andere creatieve kunstenaars die zich in de loop der tijd hebben geopenbaard in een spectrum dat uiteenloopt van dubieuze politiek tot vreemde welzijnspraktijken tot regelrechte criminaliteit , zullen de onderhandelbare onderwerpen variëren afhankelijk van de ernst van de daden van de persoon en de diepte van onze eigen relatie tot het werk.

Er is hier geen eenduidige formule. Een transformatieproces zou je uitnodigen om na te denken over hoe belangrijk Harry Potter voor je is, hoe het gedrag van zijn schepper zich verhoudt tot jouw waarden, en welke compromissen je realistisch gezien kunt nakomen. Want op een gegeven moment zul je die boeken misschien echt missen. Of iemand in je leven vraagt ​​je of je de nieuwe serie met hem of haar wilt kijken, of stelt een van de boeken voor als verjaardagscadeau voor zijn of haar kind.

Rowling is een leerzaam voorbeeld van de complexiteit van fanconflicten en -betrokkenheid, omdat haar werk niet op zichzelf staat. Als je geschokt bent door haar schadelijke anti-transgender uitspraken en acties, neem je dan ook afstand van de filmfranchise, die eveneens het werk is van de regisseurs en de castleden die zich tegen haar hebben uitgesproken? Kies je ervoor om haar boekverkoop niet te steunen, maar de edities die je hebt te behouden, of koop je tweedehands exemplaren waarmee je een lokale boekhandelaar zou steunen? Ga je de nieuwe HBO-serie kijken? Zeg je je abonnement op? En als je besluit dat alles wat met haar te maken heeft nu verboden terrein is in je leven, welk beleid ga je dan voeren wanneer je kinderen die boeken wél willen lezen en die films willen kijken?

Michael Gambon woont de feestelijke opening bij van Harry Potter: The Exhibition in het Discovery Times Square Exposition Center op 4 april 2011 in New York City. (Taylor Hill/FilmMagic/Getty Images)

J.K. Rowling is geen Harry Potter. Maar een algeheel beleid van "de kunst scheiden van de kunstenaar (en haar lucratieve merk)" is altijd een intellectueel lui argument. Het impliceert ten onrechte dat kunst onafhankelijk bestaat van de persoon die het maakt – en dat het losgekoppeld kan worden van de persoon die ervan houdt. Gegeven nieuwe informatie hebben we de verantwoordelijkheid om het werk waar we om geven te heroverwegen. Maar dat kan een breed scala aan aspecten omvatten, omdat de dingen waar we om geven ook onze identiteit vormen. Misschien was je sowieso nooit een fan van R. Kelly, dus je relatie met "Ignition" is niet verpest door zijn misdaden. Maar misschien heb je je Alice Munro -romans wel gekoesterd, en bezorgen de beschuldigingen van misbruik door haar dochter je een nieuw onbehagen wanneer je naar je boekenplank kijkt.

Dit alles wordt onvermijdelijk nog lastiger, omdat een belangrijk aspect van het dilemma waarmee we met lastige artiesten worden geconfronteerd, financieel van aard is. En hoe groter hun fortuin, hoe schuldiger we allemaal zijn. J.K. Rowling is honderden miljoenen dollars waard, en elke actie die meer geld op haar gigantische bankrekening stort – geld dat ze, in haar eigen woorden, "zeker" doorsluist naar anti-transgendergroepen in het Verenigd Koninkrijk – is op zijn minst een gedeeltelijke goedkeuring van haar gedrag. Chris Brown toert nog steeds omdat mensen nog steeds kaartjes voor zijn shows kopen, en die verkoop helpt om zijn borgtocht te betalen . Verstrengeld tussen de filosofische vragen over hoe we bepaalde artiesten moeten beschouwen, zal altijd de aanzienlijk uitdagende vraag van ethische consumptie blijven. Daarom is het makkelijker om de allang overledenen een ruimere afstand te gunnen – ik betaal niet voor de extravagante levensstijl van antisemiet Richard Wagner als ik naar een productie van "Parsifal" ga.

Ik kan me voorstellen dat Pablo Picasso en John Lennon gewelddadige mannen waren en geraakt worden door Guernica en Abbey Road, en respecteren dat anderen hun werk anders benaderen. Verschrikkelijke mensen kunnen geweldige, betekenisvolle dingen maken. We kunnen niet doen alsof dat niet zo is, en we kunnen ons daar ook niet onzichtbaar over maken; het zou een cultureel verlies zijn als we dat wel deden. Maar wat we wel kunnen doen, is nadenken over waar we ons geld en onze aandacht aan besteden, en creatief werk beschouwen in de context van de daden van hun makers. Het is een transformerende, uitdagende manier om naar de wereld te kijken. En zoals Perkamentus zou zeggen: het is de keuze tussen wat goed is en wat makkelijk.