De 41 beste films op Netflix op dit moment (juli 2025)

Netflix heeft een overvloed aan films om te kijken. Misschien wel te veel. Soms lijkt het vinden van de juiste film op het juiste moment een onmogelijke opgave. Laat ons je helpen. Hieronder vind je een lijst met een aantal van onze favorieten die momenteel beschikbaar zijn op de streamingdienst – van drama's tot komedies en thrillers.

Ben je meer in een tv-bui? Bekijk dan onze collectie met de beste series op Netflix. Wil je meer? Bekijk dan onze lijsten met de beste sciencefictionfilms , de beste films op Amazon Prime en de beste films op Disney+ .

Als je iets koopt via links in onze verhalen, kunnen we een commissie ontvangen. Dit helpt ons bij het ondersteunen van onze journalistiek. Lees meer .

De driedelige harmoniegroep Huntr/x is op hun best. Ze zijn niet alleen de meest geliefde meidengroep ter wereld, maar in hun geheime bijrol als verdedigers van de aarde tegen demonische krachten staan ze op het punt een eeuwenoud kwaad definitief te verzegelen. Helaas verbergt leadzangeres Rumi (Arden Cho) iets voor haar bandleden Mira (May Hong) en Zoey (Ji-young Yoo), en haar duistere geheim kan hen uit elkaar drijven op het moment dat ze oog in oog komen te staan met hun sterkste vijanden: een kwaadaardige boyband onder leiding van de duivels knappe Jinu (Ahn Hyo-seop). Kpop Demon Hunters combineert de pastelpop van Jem and the Holograms met de monsterlijke actie van Buffy en genoeg K-pop-oorwurmen om Blackpink te doen huiveren. Het is een perfecte zomerfilm voor kinderen en families, een briljant geanimeerd avontuur dat net zo fris en memorabel is als de energieke muzieknummers.

Always Be My Maybe, geschreven door en met in de hoofdrollen Ali Wong en Randall Park, vertelt het verhaal van twee onafscheidelijke jeugdvrienden wier levens dramatisch uit elkaar drijven na een rouwende ontmoeting in hun tienerjaren. Wong speelt Sasha Tran, een superster-kok wiens stratosferische carrière de barsten in haar wankelende relatie nauwelijks weet te verbergen. Park speelt Marcus Kim, wiens ambities hem niet verder hebben gebracht dan de lokale kroeg en het airconditioningbedrijf van zijn vader. Het lot – en een bizarre cameo van Keanu Reeves – spannen samen om de twee hoofdrolspelers weer bij elkaar te brengen in een film die Aziatische Amerikanen eindelijk uit de clichématige Hollywoodcast tilt en in een doordachte en hilarische romantische komedie plaatst.

In 1966 zijn de natuurkundigen Nora (Lucero) en Héctor (Benny Ibarra) als partners gelijkwaardig aan elkaar verbonden aan de Universiteit van Mexico, ook al beschouwen hun collega's Nora als weinig meer dan Héctors labassistente. Dan ontrafelen ze het geheim van tijdreizen en katapulteren ze zichzelf naar 2025 – en stranden hier. Terwijl beiden zich verbazen over de sprongen die de mensheid in een halve eeuw heeft gemaakt, is Nora dolblij herenigd te worden met haar voormalige protegé Julia (Ofelia Medina), nu decaan van de universiteit. Maar wanneer Héctor wanhopig verlangt naar het comfort en prestige dat hij vroeger genoot, begint de relatie van het paar te wankelen. Meer romantische komedie dan sciencefiction, dit is tijdreizen met een bitterzoet tintje.

Wanneer Tess (Georgina Campbell) haar Airbnb in een louche buurt dubbel geboekt vindt met Keith (Bill Skarsgård), denk je waarschijnlijk dat je weet waar Barbarian naartoe gaat. Dat is niet zo – en je moet je schrap zetten voor alles wat volgt. Geschreven en geregisseerd door Zach Cregger (een enorme afwijking van zijn komische achtergrond), verandert Barbarian constant, speelt met – en ondermijnt regelmatig – de verwachtingen van kijkers ten aanzien van horrorfilmclichés. Slim geschreven, briljant gefilmd en psychologisch verontrustend op meerdere niveaus, is Barbarian een oprecht angstaanjagende toevoeging aan de moderne horrorcanon.

Dr. Nan-young Joo wil dolgraag in de voetsporen treden van haar overleden moeder, een astronaut, en helemaal naar Mars reizen. Jay is een luie parttimer met een passie voor muziek. In deze Koreaanse animatiefilm van regisseur Han Ji-won worden ze een paar letterlijk door elkaar gehusselde geliefden, verbonden door hun liefde voor muziek. Hoewel het sciencefictionaspect van dit alles zorgt voor spectaculaire beelden, van het futuristische maar plausibele uitzicht op Seoul in 2051 tot de kosmische, bijna psychedelische scènes waarin Nan-young de ruimte in reist, ligt de kern van het verhaal in de rustigere, betekenisvolle momenten tussen de hoofdpersonen. Absoluut voortreffelijk.

Voor haar vrienden is Gil Bok-soon (Jeon Do-yeon) een succesvolle evenementenmanager en een toegewijde alleenstaande moeder van haar dochter Jae-yeong (Kim Si-a). In werkelijkheid is ze de ster van MK Ent, een moordbureau, waar haar bijna bovenmenselijke vermogen om elke stap in een kritieke situatie te voorspellen haar een slagingspercentage van 100 procent en een legendarische reputatie heeft opgeleverd. Het enige probleem: ze overweegt met pensioen te gaan aan het einde van haar contract, een beslissing die haar blootstelt aan bedreigingen van zowel ontevreden vijanden als ambitieuze collega's. Hoewel de titel en premisse niet zo subtiel doen denken aan Quentin Tarantino's Kill Bill , tilt regisseur Byun Sung-hyun dit Koreaanse actie-epos naar duizelingwekkende hoogten met enkele van de meest indrukwekkende gevechten die ooit op het scherm zijn verschenen sinds, nou ja, Kill Bill .

Wanneer Mary Smith verhuist naar het landgoed van haar oudtante op het Engelse platteland, verveelt ze zich mateloos – totdat ze een zeldzame bloem ontdekt die slechts eens in de zeven jaar bloeit en door heksen wordt begeerd vanwege zijn magische eigenschappen. Al snel wordt ze overgeplaatst naar Endor College, een academie voor heksen verborgen in de wolken – maar het warme welkom dat ze krijgt van de fantasierijke faculteit verbergt sinistere geheimen en een duistere ambitie van directrice Madam Mumblechook die Mary's enige vriend, Peter, in gevaar brengt. Mary and the Witch's Flower , gebaseerd op Mary Stewarts roman The Little Broomstick en geregisseerd door Hiromasa Yonebayashi ( Arrietty, When Marnie Was There ), is een prachtig familieverhaal, spannend voor kinderen, maar ook complex genoeg voor oudere kijkers, en prachtig geanimeerd van begin tot eind.

Kazuya Takaichi (Tsuyoshi Kusanagi) is machinist van de Hayabusa 60 Shinkansen , die van Shin-Aomori naar Tokio zoeft. Een volkomen normale baan – totdat een terrorist een bom aan boord onthult, die ontploft als de trein onder de 100 km/u afremt. Terwijl de autoriteiten zich haasten om de aanvaller te stoppen en de passagiers te redden, wordt Kazuya gedwongen iedereen aan boord te beschermen. Wat is dat? Is het gewoon Speed in een Japanse trein? Nee, Speed was gewoon de originele The Bullet Train uit 1975 in een Amerikaanse bus – en deze moderne versie is deels een remake en deels een vervolg op die klassieker met Sonny Chiba in de hoofdrol. Het is echter meer dan een vermakelijke actiefilm – regisseur Shinji Higuchi grijpt de kans aan om de spot te drijven met scorende politici die gebukt gaan onder bureaucratische procedures bij het reageren op de crisis (geen verrassing voor iedereen die Shin Godzilla uit 2016 heeft gezien, die hij samen met Hideaki Anno regisseerde). Bullet Train Explosion is een geweldige film met razendsnelle, letterlijk explosieve actie en een satirisch randje.

Als je door de wachttijd van ongeveer 4738 jaar tussen seizoenen een gat in je leven hebt dat lijkt op Stranger Things , dan kan deze documentaire achter de schermen, gericht op de productie van de West End-theatervoorstelling The First Shadow, dat gat misschien wel dichten. Hoewel de film niet de volledige productie prijsgeeft – het is zelf een prequel, die zich afspeelt in 1959 en onderzoekt hoe het slaperige stadje Hawkins de ground zero werd voor alles wat met griezelen te maken heeft – biedt het een fascinerende blik op de technische tovenarij die nodig was om de serie tot leven te brengen en hoe regisseur Stephen Daldry ( Billy Elliott , Netflix' The Crown ) en de legendarische theaterproducent Sonia Friedman samenwerkten met de Duffer Brothers om alles te baseren op de overlevering en geschiedenis van de serie.

Deze prachtig geanimeerde interpretatie van het concept van denkbeeldige vrienden is een grillige fabel vol verbluffende beelden en grootse ideeën. The Imaginary, gebaseerd op het boek van A.F. Harrold, volgt de jonge Amanda en haar beste vriend Rudger – door haar eigen geest tot leven gewekt – terwijl ze talloze avonturen beleven. Maar naarmate Amanda ouder wordt, wordt Rudger geconfronteerd met het lot van alle denkbeeldige vrienden: wegkwijnen terwijl hun mensen hen vergeten. De nieuwste film van regisseur Yoshiyuki Momose ( Mary and the Witch's Flower ) en Studio Ponoc – de spirituele opvolger van de machtige Studio Ghibli – is een verbluffende ode aan de kracht van verbeelding en vriendschap.

Wanneer het doodsbang maken van de levenden de economie van het hiernamaals is, wordt de dood een letterlijk kapitalistisch hellegat. Dead Talents Society ziet strijdende "spookvrouwen" Catherine (Sandrine Pinna) en haar voormalige protégé Jessica (Eleven Yao) vechten om glamour en prestige in het hiernamaals door nieuwe manieren te bedenken om stervelingen bang te maken, terwijl een nieuwkomer die alleen bekendstaat als Rookie (Gingle Wang) moeite heeft om indruk te maken met angst – en het risico loopt volledig uit te doven als ze haar ondode kost niet verdient. Deze scherp satirische horrorkomedie van schrijver-regisseur John Hsu, die de spot drijft met alles van reality-tv tot de cultuur van de drukte, verslaat Beetlejuice op zijn eigen terrein.

Een weekendje weg in een luxe vakantiehuis voor Amanda, Clay en hun kinderen, Archie en Rose, neemt een sinistere wending na een onverklaarbare stroomstoring. Wanneer de eigenaar van het huis, George, en zijn dochter Ruth vroeg terugkeren, nemen de vermoedens toe – maar een groeiende kudde herten die buiten het huis loert, defecte voertuigen en verspreide meldingen van aanslagen in de VS dwingen de twee families om op elkaar te vertrouwen in het licht van wat mogelijk het einde van de wereld is. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Rumaan Alam, en met een sterrencast vol sterren, waaronder Julia Roberts, Mahershala Ali, Ethan Hawke, Myha'la en Kevin Bacon, geniet deze film ervan om het publiek net zo onzeker te houden als de personages, weinig te verklaren en vragen op te roepen waar je dagenlang over na zult denken.

Miles Morales (Shameik Moore) groeit als Spider-Man verder in dit fenomenale vervolg op de met een Academy Award bekroonde Into the Spider-Verse – maar dit keer is de buurt van de webslingeraar een stuk groter en een stuk minder vriendelijk. Miles maakt kennis met een multiversale "Spider Society" onder leiding van de imposante Spider-Man 2099 (Oscar Isaac), en ontdekt dat hij de enige Spider-Man is die niet is uitgenodigd – en dat hem een onvermijdelijke tragedie te wachten staat. Visueel nog ambitieuzer dan zijn voorganger, met elke alternatieve realiteit – en de helden die daar thuishoren, waaronder Gwen Stacey Spider-Woman (Hailee Steinfeld), Spider-Man India (Karan Soni) en Spider-Punk (Daniel Kaluuya) – tot leven gebracht met onderscheidende ontwerp- en animatiestijlen, is Across the Spider-Verse een bijna onuitsprekelijk ambitieuze film. Het is er ook een die puur spektakel combineert met duistere, meer emotionele conflicten voor Miles, en hem noch de kijkers gemakkelijke antwoorden biedt. Een film die zo briljant is dat het wachten op het derde deel, Beyond the Spider-Verse , met elke dag die voorbijgaat steeds pijnlijker wordt.

Deze vrolijk vermakelijke monsterfilm laat Tokio of New York links liggen en richt zich op het geboorteland Noorwegen van regisseur Roar Uthaug ( Tomb Raider uit 2018), met een gigantische trol die zich een weg baant naar Oslo nadat hij door een booroperatie is gewekt. Hoewel de plot en personages bekend zullen zijn bij elke fan van kaiju-cinema, zorgen de opvallende Scandinavische beelden en het vermogen van de titelheld om op te gaan in het landschap voor een aantal indrukwekkend originele wendingen. Hoewel Troll gemakkelijk bijna een parodie had kunnen worden, weet Uthaug zich verre te houden van zelfingenomen zelfingenomenheid en maakt hij in plaats daarvan waar. Met een vervolg dat later in 2025 verschijnt, is dit het perfecte moment om een van de meest frisse interpretaties van het genre in jaren opnieuw te bekijken.

Het is zeldzaam om veel klassieke films op Netflix te vinden – het algoritme moet altijd gevoed worden door de stroom nieuwe dingen – dus de beschikbaarheid van Alfonso Cuaróns briljante coming-of-agefilm uit 2001 is een waar genot. Y Tu Mamá También ("En je moeder ook") speelt zich af in Mexico in 1999 en volgt de rijkeluiszoon Tenoch (Diego Luna) en zijn vriend Julio (Gael García Bernal) uit de arbeidersklasse op een roadtrip met Luisa (Maribel Verdú), de vrouw van Tenochs neef. Het is een reis waarin de jonge mannen – eigenlijk nog jongens – concurreren om de aandacht van de knappe oudere vrouw, zichzelf in de val lokken met leugens en proberen te overleven met onverdiend zelfvertrouwen, terwijl ze beweren op weg te zijn naar een perfect strand dat ze zelf hebben verzonnen. Waarom de veel volwassener en ervarener Luisa überhaupt met hen meeging? Pak de tissues maar in. Hoewel de film controverse opriep vanwege de openhartige manier waarop seks en drugs in beeld worden gebracht (het is geen film voor een familiefilmavondje), bleef het een meesterwerk; een rauwe en al te realistische verkenning van jonge vriendschappen en kwetsbare mannelijkheid.

De aangrijpende thriller van regisseur Bong Joon-ho uit 2019 is de eerste niet-Engelstalige film die de Oscar voor Beste Film won, en het is overduidelijk waarom. De sombere verkenning van economische ongelijkheid en de veroordeling van kapitalistische excessen speelt zich af in Zuid-Korea, maar spreekt wereldwijd publiek aan. Parasite volgt de worstelende familie Kim terwijl ze elk het leven van de rijke Parks infiltreren en zich voordoen als huishoudelijk personeel om een leven van bijna-luxe te leiden voordat hun bedrog volledig uit de hand loopt. Op de een of andere manier is de film ook duister komisch en spot hij met de onwetendheid van de rijke klassen, zowel ten aanzien van hun eigen privileges als ten aanzien van de wanhoop van de armen. De film is van begin tot eind voortreffelijk gefilmd en vakkundig getemporeerd, waarbij Bong de spanning met elke scène behendig opvoert tot alles een schijnbaar onvermijdelijk einde nadert – en er vervolgens toch in slaagt de verwachtingen van het publiek te verdraaien en te ondermijnen. Een spectaculair staaltje filmmaken dat de hype verdient, deze analyse van klasse en ongelijkheid voelt relevanter dan ooit.

Is een film die zich met Kerstmis afspeelt op zichzelf een kerstfilm? Die discussie woedt al decennia rond Die Hard . Nu stelt Carry-On dezelfde vraag. In deze vlotte thriller van House of Wax en Black Adam- regisseur Jaume Collet-Serra wordt TSA-agent Ethan Kopek (Taron Egerton) op kerstavond in een helse bui gebracht wanneer hij door een huurling, die alleen bekendstaat als de Traveler (Jason Bateman), wordt gechanteerd om een dodelijk pakketje door de beveiliging te laten. Er ontstaat een dodelijk kat-en-muisspel wanneer Ethan probeert de Traveler te stoppen – en dat alles met het leven van Ethans vriendin Nora (Sofia Carson) op het spel. De film is hier en daar wat pulp en smakeloos, maar deze nostalgische actiefilm blijft vermakelijk.

In-vitrofertilisatie lijkt tegenwoordig misschien een relatief alledaagse medische procedure, die talloze mensen hoop en familie heeft gegeven die moeite hadden om zwanger te worden. Maar toen de procedure in de jaren 60 en 70 werd ontwikkeld door een drietal Britse wetenschappers en medici, was ze enorm controversieel. Dat levert krachtig materiaal op voor deze dramatisering, die het werk van verpleegkundige en embryoloog Jean Purdy (Thomasin McKenzie), wetenschapper Robert Edwards (James Norton) en chirurg Patrick Steptoe (Bill Nighy) in kaart brengt, ook al worden ze gedemoniseerd door het publiek, de Britse overheid en zelfs – misschien wel vooral – de kerk. Vooral McKenzie is briljant als Purdy, verscheurd door haar eigen geloofsconflict over haar betrokkenheid bij het levensveranderende werk, dat ook inhield dat ze veilige abortuszorg moest bieden aan vrouwen die dat nodig hadden, en worstelt met de uitsluiting die ze daardoor van haar familie en gemeenschap ervaart. Een krachtig en provocerend drama, zelfs nu nog.

Een seriemoordenaar speelt een vrijgezel in een datingspelprogramma, waardoor hij zijn volgende potentiële slachtoffer kan inschatten, recht voor de ogen van het publiek dat thuis zit te kijken. Dat zou een bizarre setting zijn voor een slasherfilm, maar het gruwelijke aan Woman of the Hour is dat het gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van Rodney Alcala, die in 1978 deelnam aan The Dating Game terwijl hij midden in een reeks moorden zat. Deze dramatisering draait echter niet om de moordenaar. In haar regiedebuut richt Anna Kendrick zich in plaats daarvan op Sheryl (gespeeld door Kendrick, gebaseerd op de echte Cheryl Bradshaw), de ongelukkige die gematcht wordt met Alcala (Daniel Zovatto), en de vrouwen die de moordenaar aangaven of verdachten, maar vervolgens routinematig genegeerd werden door de autoriteiten. Een spannende thriller die duidelijk maakt dat de ware horror schuilt in hoe gemakkelijk Acala zo lang aan de aandacht ontsnapte.

Will Ferrell behoeft waarschijnlijk geen introductie, maar als voormalig hoofdschrijver van Saturday Night Live is Harper Steele meer gewend aan het leven achter de camera. Toen ze in dezelfde week in 1995 bij de hitserie kwamen, sloten de twee een decennialange vriendschap – dus toen Harper Ferrell schreef dat ze de transitie maakte naar een leven als vrouw, was dat een grote verandering voor hen beiden. Het vormde ook de basis voor deze prachtige, hartverwarmende en vaak hilarische roadtripdocumentaire die het duo volgt terwijl ze de VS doorkruisen in een oude Jeep Grand Wagoneer, waarbij ze de band weer aanhalen en ontdekken hoe hun vriendschap er nu uitziet. Het is soms ongemakkelijk om naar te kijken – sommige van Ferrells vragen vervagen de grens tussen schunnig en gewoonweg grof – maar het is een rauwe en authentieke reis voor hen beiden. Naast de persoonlijke accenten biedt Will & Harper een actuele blik op hoe Amerika er op dit moment uitziet voor een transgender persoon, waardoor het mogelijk een van de belangrijkste documentaires is die Netflix heeft geproduceerd.

Terwijl hun vader het einde van zijn leven nadert, worden zussen Rachel (Natasha Lyonne), Katie (Carrie Coon) en Christina (Elizabeth Olsen) gedwongen om de band te herstellen in afwachting van het onvermijdelijke. Een sombere ervaring, maar ook de basis voor meesterlijke acteerprestaties van het hoofdtrio. Rachel heeft maandenlang het grootste deel van de zorg op zich genomen, Katie stelt dwingende eisen ondanks dat ze de situatie uit de weg gaat, en de new-age Christina probeert de vrede te bewaren – ondanks dat ze zelf op een breekpunt zit. Dit is bijna een film die zich afspeelt in een afgesloten kamer, waarbij het appartement de vrouwen opsluit en hen dwingt om niet alleen de dood van hun vader te accepteren, maar ook hun onderlinge relaties, terwijl Vincent (Jay O. Sanders) hen zelfs vóór zijn overlijden nog achtervolgt. De dood mag dan een schaduw werpen over het drama van regisseur Azazel Jacobs, maar His Three Daughters blijkt uiteindelijk op een vreemde manier levensbevestigend.

Wanneer Seita en zijn jonge zusje Setsuko wees worden na het bombardement op Kobe tijdens de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog, worden de broers en zussen gedwongen om in vreselijke omstandigheden te overleven. Vastgelopen tussen een gewelddadige familie en de pure wanhoop van het scharrelen tussen de ruïnes van hun verwoeste geboortestad, is het een somber bestaan – en tevens de basis voor een van Studio Ghibli's beste werken. Geregisseerd door Isao Takahata en gebaseerd op een kort verhaal van Akiyuki Nosaka, is Grave of the Fireflies schaamteloos aangrijpend in zijn verkenning van hoe oorlog en nationalisme de meest kwetsbaren teisteren, maar doorspekt met momenten van onwankelbare liefde terwijl Seita probeert Setsuko's onschuld te beschermen. Dit aangrijpende oorlogsdrama is ontnuchterend maar onmisbaar, een film die zijn plaats in de top 10 van beste Studio Ghibli-films meer dan verdiend heeft.

Wanneer corrupte agenten ex-marinier Terry Richmond (Aaron Pierre) van de weg rijden omdat hij fietste terwijl hij zwart was, nemen ze ook het geld in beslag dat hij van plan was te gebruiken om de borgtocht van zijn neef te betalen. Ondanks het onrecht probeert Terry alles volgens het boekje te doen, maar bijna alle aspecten van het rechtssysteem komen tegen hem in het geding. Uit zijn geduld en gedreven door een immens terechte woede, begint hij het kleine stadje te ontmantelen, enkel geholpen door griffier Summer (AnnaSophia Robb). Schrijver-regisseur Jeremy Saulnier had van Rebel Ridge slechts een moderne First Blood kunnen maken, maar hoewel er genoeg viscerale, botbrekende vechtscènes in zitten, is het de terecht boze blik op de ingebakken tekortkomingen van het Amerikaanse rechtssysteem die de film zijn kracht geeft – en Pierre tegelijkertijd een actiefilm maakt om in de gaten te houden.

Deze Franse film over wezens is zo serieus dat het belachelijk is dat ze in de film te zien is. Bérénice Bejo speelt de rol van mariene specialist Sophia Assalas, die op jacht is naar een makreelhaai die niet alleen spontaan is gemuteerd om te overleven in de zoetwater Seine, maar ook op het punt staat een horde baby-mensenetende haaien te baren. Erger nog? Er staat een triatlon op het programma in Parijs, en het zwemgedeelte wordt een onbeperkt buffet! Kijk, niet alles op deze lijst hoeft kunst te zijn – soms wil je gewoon een gemuteerde haai zien die mensen opvreet terwijl de steeds wanhopiger mensen dingen opblazen. Druk op Play, zet je hersenen uit en geniet.

Gary Johnson (Glen Powell) is een zachtaardige professor filosofie – en een huurmoordenaar. Nou ja, niet helemaal. Hij doet zich alleen voor als een huurmoordenaar en werkt samen met de politie van New Orleans om mensen in de val te lokken die een huurmoordenaar willen inhuren . Het is een rol waar hij verrassend goed in is, maar wanneer Madison (Adria Arjona) haar gewelddadige echtgenoot dreigt te moeten 'afhandelen', begint Gary voor haar te vallen – en de gevolgen zouden wel eens fataal kunnen zijn. In de handen van een andere maker was Hit Man misschien te grimmig of gewoonweg inhoudsloos geweest (het is losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal), maar regisseur Richard Linklater gebruikt zijn kenmerkende gebruik van sprankelende dialogen en briljant uitgewerkte personages om een slimme actiefilm te maken die de rollen die mensen in de maatschappij spelen evenzeer onderzoekt als dat het grappen over persoonsverwisselingen bevat.

Ondanks de aanwezigheid van de gelijknamige kaiju is Godzilla Minus One een film die geworteld is in de menselijkheid van de hoofdpersonen, de deserteur-kamikazepiloot Koichi Shikishima (Ryunosuke Kamiki) en Noriko Ōishi (Minami Hamabe), een overlevende van de bombardementen op Tokio. Als een soort nepgezin brengen ze een weeskind groot. Hun pogingen om een nieuw leven op te bouwen lopen uit op chaos wanneer het bestraalde reptiel de stad binnenvalt, net wanneer het begint te herstellen. Regisseur Takashi Yamazaki's herinterpretatie van Japans beste kaiju leverde de film King of Monsters zijn allereerste Oscar op, inclusief een beeldje voor Beste Visuele Effecten bij de Academy Awards van 2024. Maar dit is een film die meer is dan alleen spektakel – het is een schrijnende analyse van het leven na de oorlog en hoe een natie worstelt met haar positie aan de verliezende kant.

Suzume Iwato (ingesproken door Nanoka Hara in het Japans, Nichole Sakura in het Engels) woont bij haar tante op het zuidelijke eiland van Japan. Haar moeder is omgekomen bij de aardbeving van Tōhoku in 2011. Wanneer een knappe jonge vreemdeling genaamd Souta (Hokuto Matsumura, Josh Keaton) haar de weg vraagt naar een paar lokale ruïnes, volgt ze hem uit nieuwsgierigheid, maar ze verstoort een levende sluitsteen, waardoor per ongeluk een oeroude kracht vrijkomt die het hele land dreigt te vernietigen. Gezogen in Souta's wereld, achtervolgen de twee de sluitsteen, nu in de vorm van een kat, door heel Japan in een wanhopige poging de destructieve entiteit te verzegelen – een zoektocht die makkelijker zou zijn geweest als Souta niet in een houten kinderstoel was veranderd. Suzume , de nieuwste film van Makoto Shinkai ( Your Name, Weathering with You ), is een adembenemend geanimeerd staaltje magisch realisme met een surrealistisch randje. Maar naast het spektakel is het ook een hartverwarmend verhaal over gemeenschap en menselijkheid. Elke stop op de reis van het onwaarschijnlijke duo is een momentopname van mensen en families die samenkomen na een tragedie.

Deze biopic, geregisseerd door George C. Wolfe ( Ma Rainey's Black Bottom ), verkent het leven van burgerrechtenactivist Bayard Rustin. Hoewel Rustin misschien het meest bekend is als een van de belangrijkste organisatoren van de Mars op Washington in 1963, was hij ook openlijk en openlijk homoseksueel in een tijd waarin dat uitzonderlijk was – en de film schuwt niet hoe dat veel van de mensen met wie hij werkte vervreemdde; zijn seksualiteit werd vaak gezien als een bedreiging voor de beweging. Een broodnodige spotlight op een over het hoofd geziene maar cruciale figuur in de burgerrechtenbeweging, versterkt door een centrale rol van een spectaculair goed gecaste Colman Domingo als Rustin zelf.

Op de vlucht voor het door oorlog verscheurde Zuid-Soedan wonen Bol (Ṣọpẹ́ Dìrísù) en Rial (Wunmi Mosaku) nu in een vervallen huis aan de rand van Londen, lastiggevallen door hun buren, zelfs terwijl ze proberen zich aan te passen. Het stel wordt ook gekweld door de levens die ze achter zich hebben gelaten – zowel figuurlijk als (mogelijk) letterlijk, met visioenen van hun overleden dochter Nyagak, die de reis niet overleefde, die in en uit de muren van hun sombere nieuwe huis verdween. De echte horror van His House zit echter niet in de vreemde visioenen, het spookhuis of de potentiële geesten – het is de somberheid van de levens die Bol en Rial gedwongen worden te leiden, de vijandigheid en ontmenselijking van de Britse asielprocedure, het openlijke en oppervlakkige racisme, alles gecombineerd met het enorme verliesgevoel dat ze met zich meedragen. Regisseur Remi Weekes combineert het macabere met het alledaagse en levert daarmee een spannende en uitdagende film af die zowel de kijkers als de personages zal boeien.

Paul Edima (Richard Mofe-Damijo) leidt een vredig leven als diaken in een kerk en probeert zijn vroegere daden als hooggekwalificeerde speciaal agent goed te maken – of in ieder geval te vergeten. Plannen om zijn gewelddadige en bloederige verleden achter zich te laten, vallen in duigen wanneer zijn zoon wordt beschuldigd van een moord en vervolgens wordt vermoord door corrupte politieagenten. Hij moet daardoor terugvallen op oude vaardigheden in zijn wraakzucht. Een vleugje Taken , jazeker, maar het zijn de rauwe energie en frisse interpretaties van bekende actiefilmformules van regisseur Editi Effiong die – gesteund door een van de hoogste budgetten in de geschiedenis van "Nollywood" – ervoor zorgen dat deze rauwe film bovenaan de meest bekeken lijsten staat , zelfs in Zuid-Korea . Verbreed je filmische horizon en ontdek waar al die ophef over gaat.

Deze documentaire, die zich richt op de gelijknamige Berlijnse nachtclub , onderzoekt het leven van LGBTQ+-mensen tijdens het interbellum, van de bruisende jaren twintig via de opkomst van de nazi's tot de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Met een mix van archiefbeelden, reconstructies en persoonlijke verslagen schetst regisseur Benjamin Cantu een beeld van vrolijke decadentie, het Eldorado als een bijna gewijde plek waar artiesten en bezoekers experimenteerden met genderexpressie en vrij waren om hun seksualiteit openlijk te tonen. Het is een ode aan wat verloren is gegaan, maar met oog voor de bizarre tegenstellingen van die tijd, waarin openlijk homoseksuele clubbezoekers in de loop der jaren hun eigen nazi-uniformen droegen. Everything the Nazis Hate is op sommige plaatsen emotioneel uitdagend om te bekijken, maar het biedt een belangrijk stukje queergeschiedenis waar velen zich niet van bewust zullen zijn.

Wu Ming-han (Greg Hsu) is geen fijne vent. Als homofobe politieagent verandert zijn leven – en daarmee ook zijn vooroordelen – wanneer hij tijdens het onderzoek naar een zaak een onopvallende rode envelop oppakt. Wu is nu, onder de traditie van het spookhuwelijk, gebonden aan Mao Mao (Austin Lin), een homoseksuele man die onder mysterieuze omstandigheden is overleden. Hij moet de dood van zijn "echtgenoot" oplossen voordat hij verder kan met zijn leven. Geregisseerd door Cheng Wei-hao, beter bekend om zijn thrillers en horrorfilms, laat Marry My Dead Body de Taiwanese regisseur zijn bovennatuurlijke stijl zien in deze spookachtig absurdistische komedie, voor een film die grenzen overstijgt.

Drugsdealer Fontaine (John Boyega) werd gisteravond doodgeschoten. Waarom is hij dan net wakker geworden in bed alsof er niets is gebeurd? Die existentiële vraag leidt Fontaine en twee onwaarschijnlijke bondgenoten – prostituee Yo-Yo (Teyonah Parris) en pooier Slick Charles (Jamie Foxx) – tot het onthullen van een enorme samenzwering die zich afspeelt in een stadje met een zwarte meerderheid genaamd The Glen, waar mensen worden gekalmeerd door hypnotiserende rapmuziek, worden afgestompt met gefrituurde kip met drugs en druivensap, en in de kerk tot gehoorzaamheid worden gepredikt. Maar wie gebruikt het stadje als petrischaaltje, en waarom ligt er een kloonlaboratorium onder de grond? Deze dodelijk scherpe satire van schrijver en debuterend regisseur Juel Taylor combineert meesterlijk genres, van het gebruik van visuele motieven en gedateerde clichés uit de Blaxploitation-cinema uit de jaren 70 tot de frequente uitstapjes naar sciencefiction en hilarische komedie. Maar het zijn de geweldige acteerprestaties van de hoofdrolspelers die dit een film maken die je in de gaten moet houden.

Vormenwisselaar Nimona kan alles worden wat ze wil, een gave die ervoor zorgt dat mensen haar vrezen en mijden. Als de maatschappij haar als een schurk behandelt, dan zal ze er zelf ook een zijn , dus besluit ze de sidekick te worden van de gehate zwarte ridder, Ballister Blackheart. Helaas voor de aspirant-dreiging is Blackheart niet helemaal het monster waar hij voor wordt uitgemaakt, en in plaats daarvan probeert hij Nimona's moorddadige neigingen in toom te houden terwijl hij zijn naam probeert te zuiveren van een misdaad die hij niet heeft begaan – en daarbij zijn oude vriend Ambrosius Goldenloin te confronteren. Nimona , gebaseerd op de baanbrekende graphic novel van ND Stevenson, is meer dan zomaar een fantasierijke fantasie – het is een verhaal over buitenstaanders en ballingen, mensen die proberen het goede te doen, zelfs wanneer hun gemeenschap hen afwijst, en de vreugde van het vinden van hun eigen kleine band onderweg. Na een bijna tien jaar durende reis naar het scherm is deze oogverblindende animatiefilm een instant klassieker geworden.

In een wereld die al geteisterd wordt door een zombie-achtige plaag, wil Andy Rose (Martin Freeman) alleen zijn gezin beschermen en houdt hij zich aan de Australische plattelandswegen om besmetting te voorkomen. Nadat zijn vrouw op tragische wijze gebeten wordt en hem op haar beurt besmet, is Andy wanhopig op zoek naar een veilige haven voor zijn dochtertje Rosie. Met nog maar 48 uur te gaan voordat hij zelf bezwijkt, vindt Andy een bondgenoot in Thoomi (Simone Landers), een Aboriginal meisje dat haar eigen dolle vader wil beschermen. Maar met bedreigingen van paranoïde survivalisten en Aboriginal gemeenschappen die jagen op geïnfecteerden, is het misschien al te laat. Cargo, een unieke draai aan de zombie-apocalyps, verruilt de bekende stedelijke landschappen van het genre voor de adembenemende wildernis van Australië en biedt een tragere, personagegedreven benadering van het einde van de wereld.

Call Me Chihiro, een idyllische slice-of-life film met een twist, volgt een voormalige sekswerker – de gelijknamige Chihiro, gespeeld door Kasumi Arimura – nadat ze naar een kustplaatsje verhuist om in een bentorestaurant te werken. Dit is geen verhaal over een vrouw op de vlucht of die probeert te ontsnappen aan haar verleden – Chihiro is verfrissend openhartig en schaamteloos, en haar warmte en openheid beginnen al snel het leven van haar buren te veranderen. Geregisseerd door Rikiya Imaizumi, is dit een intiem, hartverwarmend karakterdrama dat momenten van schrijnende eenzaamheid en pure vreugde afwisselt, vol emotionele momenten die kijkers eraan herinneren hoe belangrijk zelfs de kleinste connecties zijn.

Daniel Craig herhaalt zijn rol als rechercheur Benoit Blanc in deze briljante follow-up van de fenomenale whodunnit van 2019, Knives Out . Schrijver-regisseur Rian Johnson maakt een duivels scherpe nieuwe zaak voor 'The Last of the Gentlemen Sleuths', en brengt Blanc naar een Grieks eilanduitje voor een teruggetrokken tech miljardair en zijn verzameling vrienden en hangers-on, waar een gepland moordmysteryweekend een dodelijke beurt neemt. Hoewel het volledig toegankelijk is voor nieuwkomers, zullen fans van de eerste film ook worden beloond met een diepere karakterontwikkeling voor Blanc, een rol die zo iconisch is voor Craig als 007. Als slim geschreven en zorgvuldig geconstrueerd als zijn voorganger, en met het soort all-star castward Norton! Janelle Monáe! Kathryn Hahn! Leslie Odom Jr.! Jessica Henwick! Madelyn Cline! Kate Hudson! Dave Bautista! - waar bioscoopdromen van zijn gemaakt, glazen ui is misschien het beste wat Netflix het hele jaar daalt.

Florence Pugh verblindt in deze niet-helemaal-horrorfilm van Oscar-winnende regisseur Sebastián Lelio. In 1862 wordt de Engelse verpleegster Lib Wright (Pugh) ingesteld naar Ierland om Anna O'Donnell te observeren, een meisje dat beweert niet in vier maanden te hebben gegeten, in plaats daarvan op 'Manna from Heaven'. Nog steeds treurt het verlies van haar eigen kind, Lib is verscheurd tussen het onderzoeken van de medische onmogelijkheid en de groeiende bezorgdheid voor Anna zelf. Te midden van obstakels in de vorm van Anna's diep religieuze familie en een lokale gemeenschap die haar wantrouwt, daalt het horloge van Lib daalt af in een gespannen, angstaanjagende ervaring. Gebaseerd op een boek met dezelfde naam door Emma Donoghue, is The Wonder een prachtig maar somber schotperiode stuk dat de al te mortale gruwelen verkent die onbetwistbare religieuze ijver en familiegeheimen kunnen aanrichten.

Een van de grootste films van India aller tijden, RRR (of Rise, Roar, Revolt ) herdefinieert het idee van filmisch spektakel. Het historische epos speelt zich af in 1920 en volgt op echte Indiase revolutionairen Alluri Sitrama Raju (Ram Charan) en Komaram Bheem (NT Rama Rao Jr.) maar fictionaliseert hun leven en acties. Hoewel ze uit heel verschillende lagen van het leven komen, trekken hun overeenkomsten ze samen terwijl ze worden geconfronteerd met sadistische gouverneur Scott Buxton (Ray Stevenson) en zijn wrede vrouw, Catherine (Alison Doody). Geen enkele periode pluis, RRR is een gewaagd, opwindend en vaak explosief stuk filmmaken dat zijn helden tot bijna-mythologische status verheft. Regisseur SS Rajamouli implementeert briljant geschoten actiescènes - en een prachtig gechoreografeerd dansnummer - die de aandacht van de kijkers trekken en weigeren los te laten. Of je nu een oude fan bent van de Indiase cinema of gewoon op zoek bent naar een actiefilm voorbij de Hollywood -norm, RRR is niet te missen.

Een prijswinnaar in Cannes in 2019, dit verhaal van het ontluikende jonge liefde, obsessie en autonome lichaamsdelen is net zo raar als je zou verwachten voor een Franse animatiefilm voor volwassenen. Regisseur Jérémy Clapin brengt het leven van Naoufel in kaart, een Marokkaanse immigrant in het hedendaagse Frankrijk die valt voor de verre Gabrielle, en de afgehakte hand van Naoufel, die zich een weg baant over de stad om opnieuw contact te maken. Met kruisende tijdlijnen en complexe discussies over het lot, verloor ik mijn lichaam vaak verbijsterend maar altijd boeiend, en Clapin maakt gebruik van briljant gedetailleerde animatie en fenomenale kleurkeuzes. Het bekijken waard in zowel de originele Franse als de solide Engelse dub met Dev Patel en Alia Shawkat, deze durft je te begrijpen.

Gefrustreerd door de collectieve inactiviteit van de wereld over existentiële bedreigingen zoals klimaatverandering? Misschien kijk je niet op, kijk niet op , regisseur Adam McKay's satirische zwarte komedie. Wanneer twee astronomen op laag niveau een planeet-dodende komeet op een botsingscursus met de aarde ontdekken, proberen ze de autoriteiten te waarschuwen-alleen te worden ontmoet met een collectieve 'meh'. Zaken worden alleen maar erger wanneer ze proberen het nieuws zelf te lekken en moeten navigeren van vapid -tv -gastheren, beroemdheden die op zoek zijn naar een kenmerkende oorzaak en een onverschillig publiek. Een sombere grappige aanklacht van onze tijd, versterkt door een met sterren bezaaide cast van Leonardo DiCaprio en Jennifer Lawrence, Look Up is, enigszins depressief, een van de beste portretten van de mensheid sinds idiocratie .