Thomas Dutronc, Alex Lutz, Constance... Favorieten van komend seizoen bij Carré Sainte-Maxime

Elk seizoen in Carré Sainte-Maxime wordt de essentie van dit nationaal erkende podium verder versterkt: de openheid naar de wereld, waarbij toonaangevende artiesten uit de nationale en internationale scene, uit alle disciplines, samenkomen. Deze shows vertegenwoordigen een diversiteit aan artistieke creaties om jeugdigheid te cultiveren. Deze openheid naar de wereld op het podium gaat hand in hand met de basis van het artistieke project: gezelligheid en gastvrijheid, gericht op zowel publiek als artiesten.

"Het is belangrijk voor mij, voor ons, dat toeschouwers niet alleen naar een voorstelling kunnen komen, maar een sterke, unieke ervaring kunnen beleven, een moment waarop ze zich meer verbonden voelen met anderen", benadrukt Valérie Boronad, artistiek directeur van de Maximoise-scene. Een samenleven dat we terugvinden in het programma. Daaronder, gevoed door grote namen uit theater, muziek en dans, "zijn er ook voorstellingen waarvoor we het vertrouwen van het publiek, hun ontdekkingsgeest, zullen winnen", voegt Valérie Boronad eraan toe, terwijl ze ons haar favorieten geeft.

Dans

Het Nationaal Choreografisch Centrum Mandalain Ballet Biarritz opent het seizoen 2025-2026 met Les Saisons. "Thierry Mandalain verlaat eind 2026 zijn functie bij het CCN. Hij is een iconische choreograaf, een van de meest internationaal toerende choreografen." Hier herinterpreteren zijn dansers – de crème de la crème van de klassieke en neoklassieke dans – het ballet der seizoenen op muziek van Vivaldi. Een opdracht van de directeur van het Kasteel van Versailles. "Mandalain, die de muziek erg versleten vond, maakte er een neoklassiek ballet van, in een zeer esthetische, hedendaagse scenografie." Ook de partituur van de vier seizoenen van de Italiaan Giovanni Antonio Guido, een tijdgenoot van Vivaldi, die ongeveer tien jaar eerder werd geschreven (14 oktober om 20.30 uur) is hieraan verbonden.

Aan het eind van het touw danst Peeping Tom , een "danstheatergezelschap" zoals het zichzelf noemt, maar dat nog steeds het register van het onclassificeerbare domineert: "Hun universum is sterk, surrealistisch, dromerig, filmisch." Doordrenkt met humor. "Deze kunstenaars spelen met het absurde, met mythologie. Met dystopie in deze creatie," voegt Valérie Boronad toe. Chronicles van Peeping Tom, waarvan de vijf kunstenaars deze jeugdige geest en ontdekking cultiveren (vrijdag 5 en zaterdag 6 december om 20.30 uur).

Theater

In dit register verkondigt de Cyrano , gespeeld door Edouard Baer, ​​een grote belofte op het toneel. "We vinden natuurlijk alle schoonheid van de tekst terug in deze enscenering van Anne Kessler [erelid van de Comédie-Française, n.a.v. de redactie], maar we ontdekken ook een eigentijdsere, veel psychologischere versie van het personage, wiens enscenering alle kwetsbaarheid onthult, alles wat schuilgaat achter de welsprekendheid, de flamboyantie en de brutaliteit." Alsof Cyrano, met behoud van zijn flair, zijn masker afwierp (13 februari om 20.30 uur).

In Les Ojos d'Etudes d'Etudes , geregisseerd door Tristan Petitgirard, zet Clovis Cornillac een formidabele prestatie neer in de rol van Monet. "Het spelen van een schilder die van nature erg stom is, is iets uitzonderlijks. Hier ontdekken we Monet in 1892, na de dood van zijn vrouw. Hij ontdekt ook de eerste tekenen van blindheid die zijn kunst zelf in twijfel trekken. Hij is in Rouen en verblijft vlakbij de kathedraal. Hij zoekt de weg naar inspiratie. En door een ontmoeting zal hij erin slagen zichzelf opnieuw uit te vinden." De tekst is van Cyril Gély, "een auteur die we het geluk hadden te mogen verwelkomen met het stuk Diplomatie , een auteur die schrijft over ontmoetingen en sleutelmomenten in het leven" (5 februari om 20.30 uur).

Muziek

Thomas Dutronc biedt een reis door de tijd. Deze zigeunergitaarliefhebber, op het kruispunt van funk, folk en jazz, voor wie It's Never Too Late , vernoemd naar zijn nieuwe album en de naam van zijn tournee, wordt begeleid door 8 muzikanten (25 oktober om 20:30 uur).

Hij droomde ervan terug te keren naar het theaterpodium voor intiemere concerten: Calogero stopt met zijn theatertournee in Carré. "Hij wilde die nabijheid met het publiek." De kans om zijn tiende album te presenteren, maar ook om terug te gaan in de tijd en alle hoogtepunten uit zijn repertoire te herontdekken, alle nummers die hem succesvol maakten (27 februari 2026 om 20:30 uur).

Humor is iets dat "we misschien doen tegen de stroom van nationale scènes en/of het nationale belang in, zoals we dat nu eenmaal zijn, maar we wilden het absoluut verdedigen. Humor is nog steeds een vorm van veerkracht, en ook een manier om grote maatschappelijke kwesties, soms serieuze kwesties, ter discussie te stellen."

Als Wally Dia in januari Une heure à tuer presenteert, biedt Carré in mei een bredere focus op humor met drie ontmoetingen. Ten eerste die van Xavier Guelfi , die zijn naam eer aan doet: Brasser de l'air et s'envoler. "Een mooie ontdekking van deze kunstenaar die reflecteert op hoe je van wanhoop, van depressie, overgaat naar een neiging om in de wereld te geloven, van pessimisme naar een vorm van optimisme" , op deze zeer persoonlijke manier om humor opnieuw uit te vinden (5 mei om 20.30 uur).

De introspectie gaat verder met Constance in haar nieuwe solovoorstelling: InConstance . "Een voorstelling die zowel erg grappig als ontroerend is", voor een kunstenares die de afgelopen jaren geen geheim heeft gemaakt van haar burn-out of haar bipolaire stoornis. " Het is een prachtig moment van veerkracht, waarin ze praat over mentale gezondheid, psychologische gezondheid. We zien dit seizoen veel creaties die de kwestie van mentale gezondheid aankaarten; het is een van de grootste maatschappelijke kwesties. We zagen dit bij het boek van Panayotis Pascot, dat werd bewerkt voor het theater in Le Carré. Constance praat er met veel humor over en laat zien hoe ze virtuozer uit haar beproevingen tevoorschijn komt in haar gebruik van humor" (7 mei om 20:30 uur).

Ten slotte sluiten we de humoristische tussenzin af met Alex Lutz en zijn twee paarden, compagnons en medeplichtigen in het spel. "Hij keert terug naar het podium van intieme paden. Want toen hij deze voorstelling schreef, verloor hij zijn vader, die zijn leven beëindigde met het syndroom van Diogenes en een bipolaire stoornis. Na zijn dood vond hij een berg opgehoopt afval, en daarmee moest hij leven en deze voorstelling opbouwen. Door deze dood ging hij terug in de tijd: de jaren zestig, van na 1968, van de flowerpower tot de jaren tachtig. Hij doorloopt het leven van zijn vader en via hem de levens van verschillende generaties, die hij volgt." Seks, grog en schommelstoel zijn Een zeer ontroerende voorstelling, uiteraard vol humor en gelach, als eerbetoon aan zijn overleden vader en aan deze intergenerationele reis van wat Frankrijk en de wereld sinds 1968 zijn geweest (9 mei om 20.30 uur).

Gedetailleerd programma van de Carré en prijzen op www.carre-sainte-maxime.fr