Netflix' nieuwe nummer 1-serie is zout, zepig en volledig volwassen
Dit artikel bevat kleine spoilers voor The Waterfront .
Nederlands Als de dingen in het huidige tempo doorgaan, dreigt alle televisie te veranderen in een genre dat ik graag " Yellowstone , maar..." noem. Natuurlijk hebben we de vele prequel- spin-offs van de Taylor Sheridan -serie, maar hun succes lijkt ook golven van westerns en drama's te hebben geïnspireerd over lokaal machtige families die in moeilijke tijden terecht zijn gekomen . De nieuwste " Yellowstone , maar..."-serie is The Waterfront , nu te streamen op Netflix, waar het meteen naar nummer 1 in de hitlijsten schoot. Dit is een verhaal dat zich afspeelt in een kustplaatsje, over de lokaal machtige familie Buckley, eigenaren van een visserij, een restaurant, een paar prachtige huizen en onontwikkelde stukken kustlijn, die - u raadt het al - in moeilijke tijden terecht zijn gekomen. Net als de Duttons die proberen hun Yellowstone Ranch te behouden, moeten de Buckleys hun neerwaartse mobiliteit beteugelen; hun pogingen om dat te doen zonder hun overtuigingen, of elkaar, te verraden, zullen de kern van het verhaal vormen.
The Waterfront is een serie van Kevin Williamson, die zich (net als Dawson's Creek ) afspeelt aan de kust van North Carolina, dus het zit vol met zilte, mooie mensen die zepige dingen doen. Maar in tegenstelling tot Dawson's Creek en Williamsons latere hit The Vampire Diaries is dit een volwaardige serie voor volwassenen, zonder tienerromantiek en met momenten van hypergeweld die me zo deden schrikken dat ik luidkeels "Oh!" riep. Avontuurlijke Netflix-kijkers op zoek naar " Outer Banks" “zonder de schattenjacht” zullen zich hierdoor waarschijnlijk verward en hopelijk minimaal getraumatiseerd voelen.
In The Waterfront speelt Holt McCallany, de vaderfiguur met het granieten gezicht die uit Mindhunter en The Iron Claw opviel, de patriarch Harlan Buckley, wiens eigen vader betrokken was bij de drugshandel, maar die al tientallen jaren 'schone' bedrijven runt sinds de illegale activiteiten van zijn vader eindigden in zijn dood. Maria Bello speelt Harlans vrouw, Belle, die het drankgebruik en de affaires van haar man tolereert, om redenen die moeilijk te doorgronden zijn. Jake Weary is zijn gouden zoon, Cane, een voormalig footballspeler en onwillige deelnemer aan al deze criminaliteit die het hart van de serie wordt, en Melissa Benoist is zijn dochter Bree, een verslaafde in herstel die, zo blijkt, goede redenen heeft om haar familie te haten.
Zullen de Buckleys, die moeite hebben hun bedrijf winstgevend te houden, weer drugs gaan dealen? Zeker weten! En voor de show is het maar goed ook, want dat is wat Grady, een drugsdealer gespeeld door Topher Grace, erbij haalt, wat de actie aanzienlijk opfleurt. Grace is er echt goed in geworden om mee te doen aan de grap die zijn gezicht met je uithaalt. Je ziet die trekken en denkt: "preppy; professioneel-manager; Connecticut." Maar er is iets griezeligs aan zo'n nette kerel; een Topher Grace-schurk weet dat.
Grace creëert hier, als Grady, een echt vreemde – misschien niet altijd succesvolle, maar altijd interessante – schurk. Topher Grace en Holt McCallany zijn de meest herkenbare acteurs in de serie, en in The Waterfront worden ze tegenover elkaar geplaatst, waardoor ze contrasterende versies van krachtige mannelijkheid spelen. Nadat de Buckleys de tussenpersoon met wie ze samenwerken hebben uitgeschakeld, vinden ze Grady, die een grote drugshandel heeft opgezet in een boerderij die zwaar bevolkt is door ingehuurde badasses, en proberen ze zaken met hem te doen. Grady lijkt in eerste instantie op een techneut in een vest, maar we ontdekken dat hij – zoals Harlan zegt – "geen code" heeft. We zien voor het eerst hoe verontrustend hij is wanneer Grady zijn mannen beveelt om een minigun op een vrachtwagen te richten op een handlanger die hem niet bevalt en wegrent over een veld. Grady maakt grapjes over hoe luid het pistool is en spot met hoe het lichaam van de man opspringt terwijl het doorzeefd wordt met kogels, terwijl Harlan geschokt staart. Grady is er om ons te laten zien dat sommige mensen geen macht zouden moeten hebben, om een contrast te schetsen tussen zijn verliefdheid erop en de vermeende terughoudendheid van onze helden om die te gebruiken. Maar hij is ook best grappig, wat goed is, want het overheersende gevoel dat je krijgt als je tijd doorbrengt in de wereld van de Buckleys is er een van katerige, zelfingenomen ellende. (In die zin is deze serie inderdaad " Yellowstone , maar...")
Uit een sociopathische impuls van vriendelijkheid, of misschien om de situatie onder controle te houden, raakt Grady aangetrokken tot de Buckleys. Hij verschijnt in hun restaurant, overtuigt hun tienerkleinzoon Diller (Brady Hepner) om mee te gaan jagen en vraagt Harlan rechtstreeks of ze als familie kunnen worden. Wanneer Harlan, Grady en Diller door een veld lopen om op kwartels te jagen, legt de serie het contrast tussen deze twee mannen het beste vast. Grady is een man die van geweld houdt, maar niet echt weet hoe hij een geweer moet gebruiken. Harlan probeert Grady te leren richten en hoe hij gedisciplineerd met zijn jachtgeweer moet omgaan; Diller, die Harlan hem heeft geleerd, weet het al. McCallany's kalme, vaderlijke intensiteit, versterkt door de situatie waarin hij met een onvoorspelbare en gevaarlijke persoon in aanraking komt, neemt met het moment toe, totdat hij een golf van ernst afgeeft die je doet geloven dat Harlan inderdaad het soort vader is dat middelmatig kan zijn, maar die (zoals Bree het noemt) "momenten van spektakel" heeft.
Maar net zo vaak, wanneer McCallany en Grace tegenover elkaar staan, botst de manische energie die van Grady afglijdt op de stenen Harlan op een manier die minder effectief is, waardoor McCallany minder te doen heeft. In een scène, waarin de twee de voorwaarden van hun relatie bespreken, beschrijft Grady Harlan als iemand met een "rustend stressgezicht"; Grace trekt haar mondhoeken naar beneden, wat een perfect imitatie van McCallany's gezicht creëert. Dat is grappig! Maar het maakt Harlan ook meer tot een karikatuur – iets wat de serie moet afbreken in plaats van opbouwen, aangezien er zo'n perfecte Big Daddy-acteur is gekozen voor het Big Daddy-personage.
Dit eerste seizoen van The Waterfront dekt meer tafels dan de serveersters in het restaurant aan zee van de Buckleys. We zien Canes morele dilemma's, Brees tragische geschiedenis. Maar de beste zaadjes die het zaait, zijn te vinden in de relatie tussen Harlan en Belle. Belle is het soort vrouw dat de verschijning van Harlans buitenechtelijke zoon zonder blikken of blozen accepteert, maar ook een die achter Harlans rug om een stuk land probeert te verkopen in een ontwikkelingsdeal die indruist tegen Harlans principes, maar die het gezin voorgoed uit de drugshandel had kunnen halen. Los van dit plan, zijn de ouders het in dit seizoen grotendeels eens. Maar aan het einde zien we dat we de volgende keer veel McCallany versus Bello kunnen krijgen. Dat is een goed idee. Yellowstone had het altijd moeilijk omdat John Dutton geen geloofwaardige tegenstanders binnen zijn familie had. ( Jamie telt niet mee.) Als The Waterfront over een gezin gaat dat zijn eigen ondergang moet verwerken, is het logisch dat vader en moeder in zo'n gezin vaak ruzie maken.
