Galerijselectie: Philemona Williamson bij Semiose

De tweede tentoonstelling van schilderes Philemona Williamson in Parijs bevestigt de nauwkeurigheid en eigenheid van haar stijl. Dit keer zijn de doeken klein van formaat, bevolkt door kinderen en adolescenten. Situaties, gebaren, disproporties, gezichtsuitdrukkingen: alles is een beetje vreemd. Een klein zwart meisje, gekleed als dienstmeisje – zoals de moeder van de kunstenaar, in dienst van een rijke blanke familie in New York – zit in een rieten fauteuil, te groot en te hoog voor haar, alsof ze op een troon zit die ze illegaal zou kunnen bezetten, als we haar blik mogen geloven. Twee jonge meisjes, de een naakt, de ander niet, zitten op een tak waar ze worden verwelkomd door blauwe vogels van een onbekende soort. Op elk doek worden anomalieën onthuld, en soms lijkt het alsof het oppervlak te klein is voor de lichamen die de schilder erop plaatst. Ze beschrijft niet, vertelt niet, maar transformeert de herinnering aan haar jeugd in fabels. Slechts één is expliciet: een jonge vrouw, geheel in het rood gekleed, draagt ​​een banier boven haar hoofd, bevestigd aan twee stokken of wandelstokken. Ze belichaamt de opstand tegen rassenscheiding, waar de kunstenares, geboren in 1951, haar hele jeugd mee te maken had. Maar het hele werk is een verklaring van vrijheid.