Toen ik Gradius opnieuw speelde, besefte ik hoe graag ik terug wilde naar de speelhallen die niet meer bestaan.

De eerste keer dat ik een Vic Viper-schip op het scherm zag, was in een ingebouwde machine in een plaatselijke supermarkt. Zo eentje die niet meer bestaat.

We speelden zonder Engels te spreken, zonder te begrijpen wat een power-up was of waarom er een gigantische octopus uit de achtergrond van het scherm tevoorschijn kwam. Maar daar stonden we dan, lachend, wachtend op onze beurt met een zweterig muntje in onze hand. Gradius was niet zomaar een spel: het hoorde bij de omgeving. Bij het opgroeien.

Vandaag, bijna dertig jaar later, riep Gradius Origins meer op dan alleen nostalgie. Het confronteerde me met de onvervalste herinnering aan een genre dat een hele generatie heeft gevormd: de shoot 'em up.

Deze collectie, verkrijgbaar voor PlayStation, Xbox, Switch en pc , brengt niet alleen zeven van de meest iconische originele titels uit de franchise terug, maar doet dat ook met een obsessieve focus op details.

Het bevat 18 verschillende versies , met hun regionale varianten, vergeten compilaties en modi die nog nooit eerder buiten Japan zijn gespeeld. Alles zorgvuldig samengesteld en geremasterd om een getrouwe ervaring te garanderen, maar ook geschikt voor de moderne tijd.

Toch had niets mij voorbereid op de impact van Salamander III .

Ja, Konami deed iets onverwachts: ze stoften de geliefde Gradius-spin-off af en gaven er een nieuw deel aan, 15 jaar na de laatste poging.

Het resultaat is geen knipoog of eerbetoon. Het is een legitieme, uitdagende nieuwe game, met zes intense levels, een onberispelijk 2D-ontwerp en een ritme dat naadloos afwisselt tussen horizontaal en verticaal scrollen, alsof het nooit is opgehouden te bestaan.

De muziek. De effecten. De manier waarop de powercapsules op het scherm vallen. Alles heeft die ouderwetse sfeer met een moderne textuur. Ik speelde het alsof iemand een doos opende en een brief vond waarvan hij dacht dat hij verloren was. Geen enkele andere recente game heeft het gevoel van thuiskomen zo krachtig teruggebracht.

Natuurlijk zijn er verbeteringen die zijn ontworpen voor de moderne tijd : spaarpunten, terugspoelen, onoverwinnelijkheidsmodus. Maar het belangrijkste ligt ergens anders: in hoe deze collectie je niet probeert nostalgie te verkopen, maar het juist met waardigheid probeert te reconstrueren, zonder het te editen of te veranderen.

Gradius Origins is veel: een speelbaar historisch archief, een verzamelobject, een instappunt voor nieuwe spelers. Maar bovenal is het een herinnering aan hoe videogames waren vóór open maps, filmpjes en skill trees.

Als het er alleen nog maar om ging een paar seconden langer te overleven, het volgende schot te ontwijken en te proberen om, tenminste één keer, de derde verdieping te bereiken.

En als je ooit een van deze titels hebt gespeeld – in een arcadehal, op een emulator of zelfs op een oude console – dan weet je hoe belangrijk het is om terug te kunnen keren. Want Gradius Origins laat je niet alleen spelen: het laat je teruggaan.