Wembley is te groot voor Spanje

Wembley , een van de mekka's van het voetbal, heilige grond voor de Angelsaksen en ook voor Barcelona, ​​dat op zijn groene gras twee keer de Europacup had gewonnen, werd te groot voor Spanje . Het nationale team leed zijn eerste nederlaag in de groepsfase van de Nations League, nadat het met 0-1 verloor van Engeland. De wedstrijd had veel kans op een doelpunt, maar het gebrek aan doel en de verdedigende fouten lieten de lokale ploeg in de steek. Het was Park die het eiland met de overwinning verliet. De aanvaller scoorde een doelpunt dat mogelijk werd gemaakt door een andere verdedigende fout van Paredes . Hoewel Paralluelo en Caldentey in de tweede helft dicht bij de gelijkmaker waren, had Engeland moeite om de Spanjaarden tot het laatste fluitsignaal uit de wedstrijd te houden.

Op het ritme van Aitana Bonmatí , de zoals altijd prima middenvelder , begon Spanje vanaf de eerste minuten zijn overwicht op Engeland uit te bouwen. Hun aanvallen duurden erg lang, verliepen langzaam, maar waren wel met veel doorzettingsvermogen. Toen de lokale bevolking gehypnotiseerd raakte door de stortvloed aan passes, maakte het team daar gebruik van en zette het de bal met kracht in de wedstrijd. Salma Paralluelo was heel dicht bij een doelpunt in de eerste helft van de wedstrijd na een geweldige actie, bijna Maradona-achtig, met meerdere opeenvolgende cuts, maar haar genialiteit werd overschaduwd door een zee van Angelsaksische benen. Kort daarna profiteerde Lucía García van de chaos die ontstond door een corner en schoot de bal van dichtbij op de lat. Engeland putte met succes haar toevlucht tot fysieke kracht, maar de waarheid is dat het talent van de bezoekende ploeg duidelijk de overhand had.

Stukken waaronder alleen Paredes kraakte, die er sinds zijn terugkeer in de nationale ploeg niet in is geslaagd het verwachte niveau te halen. De centrale verdediger van Barça had last van het spel van de thuisploeg op de flanken en kreeg in de 22e minuut zelfs een gele kaart nadat hij Toone had neergehaald. Deze onzekerheid gaf Engeland vleugels, dat steeds consistenter begon te arriveren. Zijn doelpunt was niet effectief vanwege het genie van Coll tussen de palen, maar de verandering in dynamiek was duidelijk merkbaar. Spanje had toen vergeven en nu was het hun beurt om te lijden, een realiteit die in de 33e minuut effectief werd. Een geweldige individuele actie van Russo op de linkerflank liet Park , bijgestaan ​​door Paredes zelf, met gemak de eerste treffer scoren terwijl de verdediging van de bezoekende partij al verslagen was. De klap werd verzacht door de voorbeeldige prestatie van Paralluelo, maar de tegenstoot voorkwam dat het een impact op het scorebord had.

De pupillen van Montse Tomé keerden na de herstart uitgerust terug. Caldentey scoorde bijna van afstand en García was, na een goede pass in de diepte van haar teamgenoot, dicht bij een zege op Hampton . De sneeuwstorm stopte pas toen het stadion vrijwel volledig uitviel. Het werd nog mooier door de 50.000 telefoons op de tribune en de overgebleven schermen, waarop te lezen was: "Go England!" Toen de technische problemen voorbij waren, haalde Tomé het mes in het veld en bracht Leila Ouahabi in om het bloeden op de linkerflank te stoppen. De Britten leken echter opnieuw vastbesloten om te winnen. Ze hadden kansen om hun voorsprong te vergroten en waren zeer solide in de verdediging.

Paralluelo , de beste, of in ieder geval de dapperste, speler van het Spaanse team, kreeg een duidelijke kans op de gelijkmaker. Maar toen hij ongehinderd op doel afging, viel de bal achter hem, waardoor een van de weinige fouten van de thuisverdediging onbenut bleef. Er waren nog 15 minuten te gaan en het team concentreerde zich op de aanval. Het enige wat ze nog nodig hadden, was een beetje geluk om het langverwachte gelijkspel te behalen. Een geluk dat overigens nooit is gebeurd.